Þetta tilkynnist hér með - þókt ekki sé nær öll sagan sögð

Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður veiktist hastarlega nú í vor, um miðjan apríl, af lostasýki og var ekki hugað líf á tímabili. Þetta tilkynnist hér með. Ekki er þó öll sagan hér með sögð, en umrædd veiki greip Kolbein heljartökum á eins og einni sekúndu, en þá var hann staddur heima hjá sér. Skipti aungvum togum, að hann reif sig úr öllum fötum fyrir framan þá gesti er voru í heimsókn hjá þeim hjónum og brá þegar í stað brandi og rauk á gestina eins og graðhestur. Frú Ingveldur greip þegar símann þegar hún varð áskynja hvur hætta var á ferðum og bað um að fá sjúkrabifreið á staðinn með tvöfaldri áhöfn.

Eftir að sjúkramennirnir fjórir voru komnir inn á heimilið máttu þeir berjast um stund við Kolbein, en hann var háll sem áll, nýbúinn að maka á sig ógn feitri olíu, algerðu sleipiefni, sem framleitt er í dónalegum tilgangi. Loks var þó böndum komið á kauða, hann færður í óðsmannsskyrtuna og fætur hespaðir saman við ökkla og lær. Að svo búnu var Kolbeinn fluttur undir ljósum og sírenublæstri að stóra gula húsinu inn við sundin blá og honum komið fyrir þröngri og illa lyktandi skonsu, hvar Kolbeinn gat ekki nær því staðið uppréttur og ekki heldur legið beinn, enda kvað kompan ekki vera nema einn þrjátíu og fimm á lengd og breidd. Þar orgaði Kolbeinn alla nóttina og hafði í ófögrum heitingum við Guð og menn. Daginn eftir var hann látinn inn í herbergisforsmánina hjá brjáluðu graðkerlingunni.

Það var svo ekki fyrr en í dag að Kolbeinn var útskrifaður frá gula húsinu inn við Sund. Í brottfararvottorðinu, sem yfirlæknirinn afhenti frú Ingveldi, eiginkonu Kolbeins, stendur eitthvað á þá leið, að sjúklingurinn sé að vísu ekki albata og gera megi ráð fyrir að hann fái af og til köst í framtíðinni. Þess vegna sé frú Ingveldi falin meðfylgjandi sprauta og gríðarlega sterkt lyf, kallað medecin í bréfinu, sem henni sé uppálagt að sprauta karlinn með undir eins og hann sýnir af sér merki um óeðlilega og brenglaða kynhvöt.  

Ósátt við orðræðuna: „Gelta þegar þeim er sigað“