Þegar Lessudrotningin smitaði Jónasínu.

Lessudrotningin var alveg að steindrepast úr kvefi. Það kraumaði í henni þegar hún dró andann og það lak stanslaust viðurstyggilegur hor úr nasaborunum á henni. - Öhh-höhh-höhh-höjjj, heyrðist í henni þegar hún hóstaði og hún átti fullt í fangi með að halda slefunni upp í sér. Þegar snótin Jónasína kom í heimsókn, fylltist andlit hennar af sorg og hún felldi tár þegar hún leit ásigkomulag drotningarinnar. Lessudrotningunni rann í skap er hún skynjaði afstöðu Jónasínu, svo að hún hnerraði á hana trilljón bakteríum, með það fyrir augum að smita hana af sjúkdómnum. Þegar Jónasína kvaddi skömmu síðar, var hún í þann veginn að bugast af depurð. Hún leið inn í næsta strætisvagn sem á vegi hennar varð og hlammaði sér þar niður í öftustu sætaröð, út við glugga, hægra megin. Hún hafði ekki lengi setið þegar kvefsóttarbakteríurnar, sem drotningin hafði hnerrað á hana, náðu valdi á henni; henni sortnaði fyrir augum, varð ofursljó og glataði allri tilfinningu fyrir stað og stund. Þegar akstri strætisvangsins var hætt klukkan að ganga tvö um nóttina, var snótin Jónasína búin að sitja látlaust, út við glugga hægra megin í öftustu sætaröð, í níu klukkustundir og tuttugu og fjórar mínútur. Það var ekki fyrr en vagnstjórinn kom aftur í til hennar og sagði henni að snáfa út, því hann hélt að þetta væri útigangskvendi, að Jónasína rankaði við sér og hljóp kiðfætt inn í Voga þar sem hún bjó með móður sinni.