Hinir alræmdu hrossasnobbarar.

Það er auðvitað grundvallaratriði þegar byggja skal íbúir undir reiðskjóta hinna alræmdu hrossasnobbara að ekkert sé til sparað. Engu máli skiptir hvort hrossasnobbararnir, sem byggja yfir bykkjur sínar með forgangshraði, hafi öngva hugmynd hvað snýr fram eða afur á truntum þeirra. Mestu máli skiptir að þessir miklu hrossabændur geti grobbað sig út í frá yfir hestaeign sinni og glæsifengnum húsakynnum sínum sem hrossin fá að búa í. Þeir sem lengra eru komnir á uppskafningar- og úrkynjunarbrautinni eru búnir að koma sér upp upp búgarði í einhverri gamalli og sætri sveit, þar sem fyrrum íbúar eru lagðir á flótta af elli- eða fátæktarsökum.

Hesthúsahverfi rís með ógnarhraða

Athugasemdir

[Ingibjörg Friðriksdóttir, 11.9.2007 kl. 17:49]

Jóhannes Ragnarsson er enginn snobbari, það vita þeir sem lesa bloggið hans.  Allavega er snobbið þá ekki uppávið, en til eru menn og konur sem snobba niður á við.

Ég þekkti einu sinni mann (vinur minn) sem var erindreki stjórnmálaflokks sem er nú í stórri útrýmingarhættu.  Þessi maður átti hesta og gamlan Landrover.  Hesthúsið sem hýsti hesthúsinu hélt hvorki vatni né vindi, og bíllinn var gamall og ljótur og leit út fyrir að hafa aldrei verið þveginn.

Einu sinni þurfti ég að komast yfir nokkrar ár, og fékk bílinn lánaðan hjá erindrekanum. Áður en ég skilaði bílnum, fyllti ég á tankinn og þreif mestu drulluna úr honum og af.  Var nokkuð hróðug þegar ég skilaði skrjóðnum.  Hélt ég fengi þakklæti, en í stað þess, fékk ég snuprur á þessa leið:

Ingibjörg,  ekki vissi ég að þú værir svona snobbuð? 

[Soldan, 11.9.2007 kl. 23:02]

Jæja vinur - við ættum að fara í útreiðartúr!