Það saknar þeirra enginn

Gott hjá gömlu skörunum, John Baldwin og Bryndíssi Sckhramm, að láta sig hverfa úr landi og setjast að í Spanía. Svo kemur á daginn, sem aungvann heilvita mann hafði grunað, að sú gamla Bryndíss er svona hroðalega déskoti berdreymin; hana var búið að dreyma nótt eftir nótt, lengi lengi, lítið hús á Miðjarðarhafsströnd með þessu líka ruddaútsýni yfir nytjajarðir og nektarnýlendur. Og nú hefur draumur hennar ræst! Og ekki mun John Baldwin láta sitt eftir liggja í draumförum og mun, ef að líkum lætur, láta sig dreyma dægrin löng um dýrðardagana þegar hann leiddi Davíð Oddsson, frjálshyggjuna og græðgisvæðinguna til öndvegis á Íslandi.

Nú er bara að vona að fleiri krataskjátur hafi rænu á að snáfa úr landi fyrir fullt og allt. Því það er náttúrlega allsendis óboðlegt fyrir heilbrigt fólk burðast með slíkar krónískar íhaldsskækjur og höfuðsóttargemlinga, sem maður veit aldrei hvar maður hefur, með í farangrinum áratug eftir áratug. En sem kunnugt er þá er ruslatunnumatur eins og Samfylkingin að sjálfsögðu best geymd í góðri fjarlægð frá Íslands ströndum. Og það myndi aunginn sakna þeirra þegar til kastanna kæmi.

 

Jón Baldvin og Bryndís Schram láta gamlan draum rætast

Athugasemdir

[Jónas Jónasson, 31.1.2008 kl. 20:02]

ég sammála! Þó ég hef verið í miðju hláturskasti, brjálæðiskasti eða jafnvel þunglyndiskasti, þá hef ég aldrei saknað þeirra.