Eldhnöttur tómu jakkafatanna.

Þessi gríðarmyndarlegi eldhnöttur þarna í Olkahóma minnir óneitanlega heilmikið á hina alræmdu péééníngaútrás tómu jakkafatana og önnur loftbólukennd umsvif nútíma fjársýslumanna. Eins og eldhnötturinn í Oklahóma, hafa loftbólupeningasbraskararnir skilið eftir sig sviðna jörð, sem almenningur verur að gjöra svo vel græða upp, hvað sem tautar og raular. Svo láta alþekkt gáfumenni sér um munn fara, og það á opinberum vettvangi, að ábygð fjárplógsmanna sé svo mikil og fögur að þess vegna beri þeim laun að eigin vild.

Eldhnöttur í Oklahoma

Athugasemdir

[Ingibjörg Friðriksdóttir, 23.8.2008 kl. 11:35]

Ég hlakka til vetrarins og syngja þá „Nú er frost á fróni“

[Jóhannes Ragnarsson, 23.8.2008 kl. 14:27]

Það þýðir víst lítið að kyrja núerfrostáfróni í gróðurhúsaáhrifunum miðjum þegar hitinn á þorranum fer helst aldrei niður fyrir 10 gráður á Célsíus. Það er jafnvel óviðurkvæmilegt að orga þetta kuldalega kvæði nú til dags því það hljómar eins og verið sé að skopast að hlýnum jarðar og þeirri óáran sem því fylgir.

[Jóhannes Ragnarsson, 23.8.2008 kl. 17:09]

Þar ferð þú villur vega, LF, þegar þú heldur því að ég sjái Skrattann alstaðar annarsstaðar en hann er að finna. Pokurinn hefur aldrei, og þá meina ég ALDREI, náð þeim árangi að dyljast fyrir mér eitt sekúndubrot, hvað þá meir.

Svo finnst mér afar óviðeigandi og smekklaust að skrumskæla mynd af félaga Húgó í Venúsúela, velgjarðarmanni alls mannkyns.