Sjálfbærar veiðar á sauðfé og nautgripum

Það er sárt til þess að vita, að skotmönnum landsins skuli ekki hafa tekist að lóga þessum 15 hreinkvikindum sem vantaði uppá veiðikvótann. Ekki veit ég hvað menn ætla að taka til bragðs í þeirri stöðu sem upp er komin, en allt að einu er er voðalegt að 15 hreindýr, sem sannarlega ættu að vera dauð nú þegar, muni lifa af veturinn eins og ekkert sé.

En það er fleira matur en feitt kjöt. Það ætti bændum landsins að vera manna best kunnugt um. Ég hef lengi verið hugsi yfir hvernig á því stendur að atvinnubændur hafi ekki enn látið drauminn um veiðar á sauðfé og nautgripum verða að veruleika. Það þarf ekki mikinn sérfræðing til að sjá, að skotveiðimenn myndu taka því fagnandi að fá að skjóta lambær og naut úti á víðavangi, gæfist þeim kostur á. Bændur myndu þá selja veiðimönnum leyfi til að murka líftóruna úr umræddum fénaði á ákveðum tímum og eftir ákveðnum reglum. Septembær væri t.d. upplagður tími fyrir þessháttar veiðiskap og maður skyldi ætla að félagar í Skotvís, eða hvað það heitir, tækju fegins hendi að sjóta sér til ánægju kýr og kálfa í þeirra náttúrulegu högum, að maður tali nú ekki um fella ær og dilka fram til fjalla. Ekki þarf að fjölyrða um, að slíkar veiðar yrðu í hæsta máta vistvænar og sjálfbærar.

Ekki veiddist upp í allan kvótann