Veruleikafirrt siðleysi í uppsiglingu

Ég er þess fullviss, að bögubósunum, sem dettur í hug að lífeyrissjóðirnir fari að reka banka, er ekki sjálfrátt. Og það þarf meira en meðal veruleikafirringu, að ég ekki segi ósvífni, að nefna svona fjarstæðu á nafn.

Það þarf enginn að velkjast í neinum vafa um, að Þorgeir Eyjólfsson, forstjóri Lífeyrissjóðs verslunarmmanna, og lífeysissjóðastómenni af hans kalíberi, hafa ekki minnsta snefil af tilfinningu fyrir þeirri staðreynd að það eru þeir sem greiða í sjóðina eiga þá, - aðrir ekki. Ef lífeyrissjóðirnir eiga að fara reka banka, eða aðra atvinnustarfsemi verður að spyrja eigendurna fyrst í almennri kosningu féagsmanna í viðkomandi lífeyrissjóði. Annað væri siðlaust, jafnvel glæpsamlegt í eðli sínu. Nauðsynlegast af öllu er að frelsa lífeyrissjóðina að fullu og öllu úr klóm braskarahyggju og rotinnar hagsmunagæslu fyrir auðvaldið.

Um bankana er það að segja, að þeir eiga að vera ríkisreknir, vera í eigu fólksins í landinu. Og starfsemi þeirra á að vera sem mest gagnsæ, þannig að spillingarlýðurinn eigi sem minnsta möguleika á að olnboga sig áfram innan bankakerfisins.

En vitfirringum sem ætla að gera tilraun til að þvæla lífeyrissjóðunum inn í bankarekstur ætti að sparka út í hafsauga. Og það strax. 

Lífeyrissjóðir skoða Kaupþing