Jóhannes Ragnarsson

8.11.2008 | 22:55

Jódís og Hallfríður voru miklar druslur

,,Druslurnar sendar úr landi." Þannig hljóðar fyrisögn fréttarinnar um gömlu bílana sem verið er að selja til útlanda.

Ég hefi þekkt tvær druslur um ævina, þær Jódísi og Hallfríði. Jódís og Hallfríður voru ekki við eina fjölina felldar meðan þær voru og hétu; stunduðu þjófnaði og svall eins og gengur; börðu gamla karla og léku sér að því að míga standandi sem karlmenn væru. Einu sinni hittu þær roskinn ekkjumann, tóku hann heim með sér og nauðguðu honum þar. Ekki létu stúlkurnar þar staðar numið því þær settu hundaól á ekkjumanninn og létu hann tölta á eftir sér, nakinn og á fjórum fótum, niður götuna. Þegar þær komu að kránni sem kennd er við Guðbrand byskub á Hólum, tjóðruðu þær ekkjumanninn við ljósastaur fyrir utan dyrnar á meðan þær brugðu sér inn eftir afréttara. En þegar Jódís og Hallfríður komu út aftur, var ekkjumaðurinn á bak og burt. Karlfauskurinn hafði þó ekki komist langt því hann var miður sín eftir útreiðina og hlaupið eins og hann var á sig kominn beint í flasið á Kormáki nokkrum matsveini, sem var orðlagt ruddamenni, öfuguggi og fól. Þótti Kormáki matsveini bera vel í veiði, hafði snör hantök, dró ekkjumanninn á öðrum fætinum inní nærliggjandi sorptunnuport og kom fram vilja sínum á karlrassinum, sem spangólaði svo hátt meðan á athöfninni stóð að rotturnar, sem voru að störfum í sorptunnunum, lögðu allar sem ein á flótta.

Síðar, þegar ekkjumaðurinn var kominn til sæmilegrar heilsu aftur, sagði hann kunningjum sínum frá þessari undarlegu lísfreynslu sinni. Kunningjarnir litu forviða hverjir á aðra því þeir höfðu aldrei heyrt annað eins. Loks áræddi einn þeirra að inna ekkjumanninn eftir hvort atvikið í sorptunnuportinu hefði ekki verið hræðilegt. -Ójú, svaraði ekkjumaðurinn og hugsaði sig um eins og lektor við háskóla, og bætti síðan hróðugur við, að sér hefði ekki þótt neitt varið í þetta. -En merkilegast var þó, sagði hann, - hvað helvítinu honum Kormáki gat þótt þetta gott.