Teprulegir uppskafningar með háþróað lyktarskyn

Aumingja blessaðir kennararnir að þurfa að vinna í svona ógurleg miklu ryki og skít, þeir gætu allir dáið drottni sínum einn góðan veðurdag. Og hver á þá að kenna börnunum þegar kennararnir verða fallnir frá? Eða verða börnin máske köfnuð líka í rykinu og skítnum? Það er augljóst að kennarastarfið er ekki fyrir veimiltítur og steinkvatnsdömur með háþróað lyktarskyn enda getur svoleiðis fólk ekki kennt nokkrum manni nokkurn skapaðann hlut. Til að verða nothæfur kennari þarf viðkomandi að hafa starfað að minnsta kosti í fimm ár við sjómennsku, fiskverkun eða í álveri áður en forsvaranlegt er að hleypa honum í uppfræða börn. Það segir sig sjálft, að teprulegir uppskafningar með enga lífsreynslu, nema eftir vill af helgarfylliríum, hafa engu að miðla fram yfir þann innantóma snobbkuntulærdóm sem þeir af tilgangsleysi sínu hafa komið sér upp.

Skítur í dönskum skólum

Athugasemdir

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 23.5.2009 kl. 11:38]

Undarlegt að áhyggjuefnið er kennararnir en ekki nemendurnir. Alltaf skulu sakleysingjarnir og minni máttar mæta afgangi.

Hvort eru skólarnir til fyrir kennara eða nemendur?

Hvernig lifðu börnin af í moldarkofunum og óeinangruðu húsunum hér áður fyrr? Kennarar voru ekki margir í þá daga. Hefðu líklega ekki látið bjóða sér slíkt í dag.

Annars er til fullt af góðum kennurum. Ekki má alhæfa. 

[Jóhannes Ragnarsson, 23.5.2009 kl. 11:47]

Ég hef smátt og smátt verið að komast á þá skoðun að skólar nútímans séu til fyrir og vegna kennaranna. Að minnsta kosti eru kjarasamningar kennara fyrst og fremst miðaðir við þarfir þeirra og dynti.

[Ingibjörg Friðriksdóttir, 23.5.2009 kl. 11:48]

Þú veist nú vonandi hvað þú ert að segja Jóhannes minn, það á auðvitað að leggja niður þessa skóla, senda börnin á sjó og í saltfiskverkun, svo þau verði að manni.

Ég kom í grunnskóla í Svíaríki og sagði við dóttur mína,  Hvurslags drasl er hérna eiginlega, visnuð blóm út um allt, fullt af dóti og svo var saggalyktin alveg kæfandi.  Ég sem er ofnæmisaumingji með heymæði og fleira, gæti ekki unnið við þessar aðstæður.  Ef það er eitthvað líkt í Danmörku, þá skil ég kennarana.

[Jóhannes Ragnarsson, 23.5.2009 kl. 12:20]

Mér var einhverntímann sagt að kennari með heymæði væri ævinlega góður kennari. Annars var ég ekki að leggja til að senda börnin á sjó heldur kennarana. Ég fór 16 ára til sjós, á vetrarvertíð, og félagi minn sem þar var með mér var 14 ára. Í dag væri slíkt barnaverndarmál.

[Ingibjörg Friðriksdóttir, 23.5.2009 kl. 12:51]

Ég fór frá Reykjavík, ný orðin 12 ára gömul með 43 tonna fiskibát, til Vopnafjarðar til þess að passa 5 börn og það elsta 5 ára.  Á kvöldin og á sunnudögum dundaði ég mér við að salta síld.  Aldrei komið ríkari heim að hausti.  Fór ég þó á nokkrar sumarvertíðar til Raufarhafnar og Seyðisfjarðar.  Svo vann maður með skóla í Fiskiðjuverinu og Ísbirninum. Ég vorkenni ungum krökkum í dag sem misstu af öllum þessum rauverulegu ævintýrum, liggja þess í stað í gerfiveröld á netinu.

En Jóhannes, mér er sagt að ég sé fanta góður kennari og það á ég sem sagt heymæðinni að þakka?