Handsprengjur og hlandsprengjur eru ekki heppileg leiktæki fyrir börn og fullorðna

Það er nú allt gott og blessað með handspregnjuna sem fannst við leikskólann á Norðurbrú. Raunar eru handsprengjur varla nema í meðallagi hentug barnaleikföng, en það er af því að þær geta sprungið í höndunum á krökkunum og gert heilmikinn óskunda. Þó veit ég um pilta, vart af leikskólaaldri, sem sprengdu upp dyrnar á búri ömmu eins þeirra með heimagerðri vítisvél og rændu öllu sem þeim þóknaðist úr búrinu og höfðu á brott með sér. Meðal þess sem drengirnir stálu af ömmunni var nálega full flaska af White horse viskýi, sem þeir drukku úr niðri í fjöru í skjóli við háa bakka.

En svo ég víki loks að öllu alvarlegra máli, þá virðist sem mönnum hafi yfirsést hver hætta er fólgin í svokölluðum hlandsprengjum. Svo ég útskýri málið nánar, þá eru hlandsprengjur digrar konur og þungar með fimmfalda upphandleggi, tröllsleg læri, mikla og þykka síðu og tveggja sæta botn. Ef við bætist að svona hlandsprengja hafist vart við í skinninu af froðufellandi vergirni er sannarlega mikil hætta á ferðum. Vinur minn, Páll heitinn Ólafsson, lét það verða sitt síðasta verk að fara uppí rúm með einni slíkri forynju. Það varð hans banabit. Helblár og steindauður var hann dreginn úr bæli hlandsprengjunnar, sem bar sig að vonum illa því að Páll heitinn kafnaði undir henni í miðjum klíðum.

Handsprengja fannst við danskan leikskóla

Athugasemdir

[Níels A. Ársælsson., 1.9.2009 kl. 22:30]

Djöfullinn sjálfur.

Aumingja Páll að lenda á slíkri hlandsprengju af hrossakynsætt.

[Jóhannes Ragnarsson, 1.9.2009 kl. 22:39]

Honum var nær, helvístis fíflinu. Ekki bar honum nein skilda til að hætta sér út í leik sem fyrirfram var vitað að hann gæti ekki unnið.