Óráðskallinn Askinaski mærir yfirspenntan snobbismaviðbjóð

Helvítis rugludallur getur þessi ekkisens Askinaski verið, segist hafa fengið ,,innblástur" við að tipla um um hið afkáralega minnismerki um vitfirringu frjálshyggjugræðgisáranna í Austurhöfn Reykjavíkur, tónlistarhöllina miklu sem til stendur að henda meira en 30 milljörðum í áður en yfir lýkur. Það væri gaman að vita hverskonar trekkvindur það var sem blés anda sínum inní rörið á Askinaski. Þó að Askinaski sé þrautseigur píanóglamrari og víðfrægur sem slíkur á Íslandi, þá er ekki þar með sagt að fjölmiðlar eigi birta óráðshjalið í karlskepnunni ómelt.

Að mæla með tugmilljarða tónlistarhúsi á sama tíma og þjóðin liggur hryggbrotin í blóði sínu eftir aðfarir allrahanda frjálshyggjubrjálæðinga er raun og sannleika ekkert annað últrafáránlegt óráðshjal. Það er með algjörum endemum að Ríkið og Reykjavíkurborg séu látin ausa ótrúlegum fjárhæðum í slíkan yfirspenntan snobbismaviðbjóð. Það etur andskotann ekki annað verið, en að þeir sem standa fyrir þessum ósköpum eigi við alvarleg geðræn vandamál að stríða, sennilega geðkrabba eða stökkbreytt geðfár. 

Ashkenazy feðgar í sviðsljósinu

Hvað hefur svavarsvæðingin kostað VG

Það er akkúrat það já. Flaggskip svavarsvæðingarinnar í VG, Svandís Svavarsdóttir, er á því að mútugreiðslur Landsvirkunnar til hottinteglana í hreppsnefnd Skeiða- og Gnúpverjahreppi. Ekki kemur þó fram, samkvæmt mbl.is, hvaða spurningar það eru sem koma upp í kollinn á frú Swandeesi varðandi þetta skítamál utan einhverjar vangaveltur um ,,miðlægan" sjóð sem hreppsnefndir gætu sótt í vegna skipulagsmála.

Hinsvegar væri fróðlegt að vita hvað Svandís og hennar ættingjar og venslamenn hafa önglað saman mörgum krónum úr sjóðum Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs síðan svavarsvæðingin hófst í VG. Ennfremur væri uppbyggandi fyrir almenna félaga í VG að fá vel útlistaða skýrslu um hvað það hefur kostað VG að hafa dekurdýrahjörð Steigríms J. og flokkselítunnar á fóðrum síðasliðin 10 ár. 

Það er víst víðar spilling en i Hákoti, eins og kerlingin sagði þegar karlinn hennar kom heim með aurana sem hann fékk fyrir að halda kjafti um kvótasvindl sægreifans í þorpinu.

Mál sem vekur upp spurningar

Jóhanna lætur ekki að sér hæða

Ekki lætur hún að sér hæða fremur en fyrri daginn blessunin hún Jóhanna Sigurðardóttir. Og nú er hún farin að skrifa bréf til starfsbræðra sinna. Ég segi nú eins og gamli maðurinn, sem varð vitni að þegar Sigurður Snorrason bífalningsmaður konungs og Jón Hreggviðsson snærisþjófur ofan af Skaga komu að Þingvöllum til að höggva niður einu sameign íslensku þjóðarinnar, klukkuna á gafli Lögréttuhússins: ,,Og það veit ég. Bréfin eru orðin mörg. Og það er margt bréfið."

Jóhanna Sgurðardóttir á að baki æði skrautlegan feril, ekki vantar það. Árið 1991 stökk hún eins og landafjandi úr ,,vinstristjórn" til að koma á laggirnar stjórn undir forsæti Davíðs Oddssonar. Þar með lyfti hún Davíð uppí hæstu hæðir stjórnmálanna og ruddi brautina fyrir fyrir hina illræmdu frjálshyggjupólitík, sem reið húsum á Íslandi næstu 18 árin, eins og draugurinn Glámr forðum tíð, og reið að lokum efnahagslífi þjóðarinnar til andskotans. Reyndar launaði kálfurinn Davíð krötunum fyrir ofeldið fjórum árum síðar með því að kasta þeim fyrir borð og taka upp eftirminnilegt hórdómssamband við gömlu Framsóknarmaddömuna og húskarla hennar, Halldór Ásgríms og Finn Ingólfs. Þegar Davíð og Halldór höfðu höggvið niður og mölvað flestar sameignir íslendinga, eins og Sigurður böðull og Jón snærisþjófur af Skaganum gerðu nokkrum öldum áður, var Framsóknarmaddaman orðin svo ellimóð og upp að knjám gengin að sjálfstæðisflokksmenn fleygðu henni fyrir borð líka. Ekki var maddaman fyrr sokkin en Jóhanna Sigurðardóttir, nú undir merkjum Samfylkingar, var skriðin uppí útbíað bælið hjá íhaldinu.

Ójá, - það er marg bréfið. Og ég er ekki einusinni viss um hvort Jóhanna frjálshyggjujafnaðarmaður viti nokkurn skapaðann hlut um hvað bréfin hennar til starfsbræðrana ganga útá. Þau geta þessvegna fjallað um mataruppskriftir eða æxlunaraðferðir hunda, - nú eða loforð um áframhaldandi frjálshyggju og skilyrðislausa undirgefni við gamlar nýlenduherraþjóðir í ESB. Hver veit?  

Bréf til Hollands og Bretland

Sumir hafa ágætt tilefni til að skemma lúxusbíla

Ef einhver heldur að skemmdarverk á lúxusbílum séu af tilefnislausu þá fer sá hinn sami algjörlega villurvega. Það vill nefnilega svo vel til að smákrökkum og unglingum þykir fjarskalega gaman að rispa rándýra eðavagna með góðum oddhvössum verkfærum. Það fer víst alveg sérstök vellíðunarbylgja um ungar sálir þegar þær urga hníf, skrærum eða skrúfujárni gegnum kolsvart lakk á 10-20 milljón króna bifreiðum. Nú, sumir hafa átt erfitt með að venja sig af þessum sið og átt í heiftarlegri sálarstyrjöld við sjálfa sig þegar þeir hafa séð álitlegan, kyrrstæðan milljónafarskjóta álengdar. 

Svo er til önnur manntegund, sem fer öðruvísi að gagnvart bifreiðum í háum veðflokki, en það eru ,,þvagbrandarnir" svo nefndu. Eins og nafnið bendir til sitja þvagbrandarnir um að míga á bíla burgeisa og grósséra, og helst inní þá ef aðstæður leyfa. Ég hefi meira að segja spurnir af konu nokkurri sem er þagbrandur og lætur aldrei tækifæri til að míga á glæsivagna fram hjá sér fara. En hvernig konan ber sig að við iðju sína er mér hulið og læt ég þessvega lesendum þessa pistils eftir að gera sér verklag hennar í hugarlund; sjái hana fyrir hugskotssjónum sínum mígandi á fallegan bíl.

Lúxusbílar skemmdir

Fyrir 38 árum - meira um geðstygga olísmenn

Samkvæmt orðanna hljóðan í grein mbl.is, ,,Starfsmaður á plani réðist á viðskiptavini" er svo að skilja að umræddur starfsmaður hafi hjólað í hóp af fólki og haft alla undir, að öðrum kosti hefðu aðrir starfsmenn bensínstöðvar Olís í Norðlingaholti ekki þurft að koma fólkinu til aðstoðar. Af því má ljóst vera, að hinn viðskotailli starfmaður er ekki minna en heljarmenni að burðum, margra manna maki eins og það er kallað.

Annars er þetta ekki í fyrsta skipti sem starfsmaður Olís gerir aðsúg að viðskiptavinum. Fyrir nákvæmlega 38 árum varð vini mínum, Jóhannesi Jóhannessyni, sundurorða við svona starfsmann útaf dráttarvélum. Að undangengnum hótunum greip hinn önugi og rökþrota starfsmaður til þess óyndisúrræðis að læsa krumlu sinni í hnakkahárið á Jóhannesi vini mínum og mismuna honum útá stétt með viðeigandi blótsyrðaflaumi og fyrirgangi. Þegar starfsmaðurinn hafði þannig varpað Jóhannesi á dyr og látið aftur hurðina sneri hann sér alvarlegur í bragði að mér og sagði valdsmannslega: - Þetta er nú meira helvítis fíflið þessi drengdjöfull! Þar með var þessu dráttarvélarmáli lokið fyrir fullt og allt.

Með innslaginu um olíssjoppumanninn, Jóhannes nafna minn og dráttarvélarnar er ég alls ekki að ýja að því að náunginn í Norðlingaholtinu hafi ráðist að viðskiptavinum Olís útaf einhverjum traktorum eð þvíumlíku. Fjarri því. Hinu er ekki að neita, að dráttleysi, stundum kölluð ,,brund-íllska" hefur hlaupið með margann góðan manninn í gönur - en ég er heldur ekki að ýja að því að hinn geðstyggi starfsmaður Olís í Norðlingaholti sé haldinn þessháttar sjúkdómi eða öðrum í þeim dúr.

Starfsmaður réðist á viðskiptavini

Hafi félagi Ólafur Ragna heila þökk fyrir skjót viðbrögð

Auðvitað staðfesti félagi herra Ólafur Ragnar Grímsson lögin um ríkisábygð vegna Icsave-samningana. Það var heldur ekkert annað í spilunum. Við skulum athuga að Icesave-samkomulagið er komið til vegna þess að hópur Íslendinga framdi stórglæp á erlendri grund, sem öll þjóðin verður að neyðast til að taka ábyrgð á. Nú, þó svo að einhverjir klepraðir snatar úr Stjálfstæðisflokknum og Framsókn hafi tekist að ljúga út undirskriftir nokkurra saklausra einfeldninga á plagg, þar sem skorað var á félaga Ólaf Ragnar að staðfesta ekki lögin um ríkisábyrgðina, datt forseta lýðveldisins aldrei til hugar að ansa þvílíku endemis rugli, hvar undir lá illgirni og sjúkt hugarfar áðurnefndra kleprarakka úr frjálshyggju-hrunaflokkunum.

Hafi félagi herra Ólafur Ragnar heila þökk fyrir að bregðast fljótt við og staðfesta lögin um ríkisábyrgð vegna Icesavesamningana. Við megum heldur aldrei gleyma, að Icesave-glæpurinn er skilgetið afkvæmi Sjálfstæðisflokksins. 

Forsetinn staðfestir Icesave-lög

Fótbrotnaði á flótta undan skapstyggum eiginmanni

Þegar ég las fréttina af konunni, sem brotnaði á báðum fótum, er hún hugðist flýja undan sambýlisvistmanni sem hún starfaði að, kom upp í huga minn atvik sem gerðist fyrir allnokkrum árum síðan. Þannig var að Valþór vinur minn Jónsson var farinn að gera sér býsna dælt við harðgifta konu og fór ávallt vel á með þeim þegar þau voru tvö saman einrúmi. Svo gerist það einhverju sinni, þegar Valþór var í heimsókn hjá konunni, að eiginmaður hennar kom óforvandis heim og sá að komið heldur betur fressköttur í ból bjarnar. Skipti engum togum, að Valþór sá sér þann kost vænstan, ef hann á annað borð vildi lífi halda, að flýja beina leið út um svefherbergisglugg konunnar. Hann stökk því beint á rúðuna, sem brotnaði, útum gluggann og féll að svo búnu lóðrétt ofanaf þriðjuhæð niður á steinsteypta stétt og fótbrotnaði illilega á báðum. Ekki sýndi hinn kokkálaði eiginmaður Valþóri neina miskun þó hann lægi stórslasaður og blóðugur á stéttinni, og tókst eiginmanninum að brjóta nokkur bein til viðbótar í karlanganum Valþóri áður en skjúkramennirnir komu á vettvang og sóttu hann. 

	Slasaðist á hlaupum undan vistmanni á sambýli
Ábyrgðarmaður færslu Tenging við þessa frétt hefur verið rofin vegna kvartana.

Handsprengjur og hlandsprengjur eru ekki heppileg leiktæki fyrir börn og fullorðna

Það er nú allt gott og blessað með handspregnjuna sem fannst við leikskólann á Norðurbrú. Raunar eru handsprengjur varla nema í meðallagi hentug barnaleikföng, en það er af því að þær geta sprungið í höndunum á krökkunum og gert heilmikinn óskunda. Þó veit ég um pilta, vart af leikskólaaldri, sem sprengdu upp dyrnar á búri ömmu eins þeirra með heimagerðri vítisvél og rændu öllu sem þeim þóknaðist úr búrinu og höfðu á brott með sér. Meðal þess sem drengirnir stálu af ömmunni var nálega full flaska af White horse viskýi, sem þeir drukku úr niðri í fjöru í skjóli við háa bakka.

En svo ég víki loks að öllu alvarlegra máli, þá virðist sem mönnum hafi yfirsést hver hætta er fólgin í svokölluðum hlandsprengjum. Svo ég útskýri málið nánar, þá eru hlandsprengjur digrar konur og þungar með fimmfalda upphandleggi, tröllsleg læri, mikla og þykka síðu og tveggja sæta botn. Ef við bætist að svona hlandsprengja hafist vart við í skinninu af froðufellandi vergirni er sannarlega mikil hætta á ferðum. Vinur minn, Páll heitinn Ólafsson, lét það verða sitt síðasta verk að fara uppí rúm með einni slíkri forynju. Það varð hans banabit. Helblár og steindauður var hann dreginn úr bæli hlandsprengjunnar, sem bar sig að vonum illa því að Páll heitinn kafnaði undir henni í miðjum klíðum.

Handsprengja fannst við danskan leikskóla

Yfirvaraskegg eins og á Jóni róna

Það er áreiðanega mikil lyftistöng fyrir vesalings Ísland, sem fór svo illa út út alþjóðlegu fjármálakreppunni, að einhverjir auðvaldsbelgir veiti Vigdísi Finnbogadóttur, kerlingaálkunni svornu, það sem þeir af græðgisvæddri fávísi sinni kalla ,,Eldmóðsverðlaun."

Ekki er að efa að frú Vigdís, sem einlægt kann svo undur vel við sig í uppúrskrúfuðum snobbaraselskap, mun taka sig vel út með eldmóðsorðuna framan á bringunni. Verst er að kerlingin skuli ekki hafa komið sér upp dálaglegu yfirvaraskeggi því að svoleiðis skegg fer einstaklega vel við orður í barminum. Aldrei gleymi ég þegar Jóni róna var veitt Stóra Brennivínsorðan fyrir nokkrum árum síðan. Þegar Jón róni tók við orðunni var hann með þykkt, gráspengt yfirskegg sem farið var að gulna örlítið fyrir neðan nasirnar. Og mikið helvíti var karlandskotinn virðulegur með skeggið og orðuna.

Svo má ekki gleyma, að sjálf er Vigdís þrælvön að hengja orður á allrahanda hlandpresta og þurrpumpudrottningar. Fálkaorður, riddarakrossa og stórriddarakrossa hengdi hún í tonnum utaná þetta skringilega fólk. Um slíka iðju hafði Magnús sálugi Kjartansson þau orð, ,,að nú tíðkaðist að hengja krossa á ræningja en ekki ræningja á krossa." 

Vigdís fær Eldmóðsverðlaun