Frú Ingveldur stendur líka við fyrri yfirlýsingu, alveg eins og Þráinn

Frú Ingveldur heldur líka við fyrri yfirlýsingu þess efnis að hún vilji fyrir alla muni skilja við eiginmann sinn, Kolbein skrifstofustjóra Kolbeinsson, til þess að gifast Hannesi Hólmsteini Gissurarsyni prófessor. Þessi undarlega afstaða frú Ingveldar kom velunnurum hennar í opna skjöldu og hafa sumir þeirra talað um óábyrga löngun og tækifærismennsku í því sambandi. Kolbeinn Kolbeinsson hefur nú svarað yfirlýsingu konu sinnar með annarri yfirlýsingu þar sem hann kveðst staðráðinn, ef frú Ingveldur fer frá honum, að kvænast Ólafi Geissyni lögregluþjóni við fyrstu hentugleika.

Takið eftir því, að Kolbeinn notar orðið ,,kvænast" þegar hann talar um að ganga uppað altarinu með Ólafi lögregluþjóni.

Stendur við fyrri yfirlýsingu

Tvöfaldrar þyngdar sinnar virði í gulli - og sóknarpresturinn sem dó

Það er alltaf afskaplega mikið varið í það sem Sigurður Kári segir. Sérhver setning er fram gengur af hans vörum meitluð, úthugsuð og þrungin háleitri visku og maðurinn sjálfur tvöfaldrar þyngdar sinnar virði í gulli. Sigurður Kári er svo merkur stjórnmálaskörungur og vitsmunavera að hann er nánast jafnoki Guðlaugs Þórs Þórðarsonar alþingismanns hvað allt atgerfi varðar.

Arnfreður Lyngdalh heitir maður, vörubifreiðarstjóri að mennt, hagur á ýmsa hluti, en umfram allt gleðskapsþjarkur og fjörugur á alla lund. Sína tíð alla hefur Arnfreður búið í dálaglegu bæjarfélagi utan höfuðborgarsvæðisins og stafað það sem vörubifreiðarstjóri og þúsundþjalasmiður. Fyrir nokkrum árum rataði Arnfreður Lyngdalh í þá ógæfu að eiginkona hans fór að halda við sóknarprestinn á staðnum, harðgiftan mann og strangtrúaðan. Þegar Arnfreður komst að þessum firnum lagðist hann í drykkjskap í mánuð og grét látlaust sönnum sorgartárum beint frá hjartanu. En dag nokkurn rann af okkar manni, hann settist undir stýri vörubifreiðar sinnar og ók yfir prestinn þar sem hann var að laumupokast fyrir framan guðshús sitt. Þetta þótti svo fjarska snöfurmannlegt af Arnfreði að rífa sig með þessum hætti uppúr volæði sínu, að allir í bæjarfélaginu ákváðu að steinþegja yfir því hvernig dauða sóknarprestsins bar að og hefur Arnfreður gengið frjáls síðan. En það er af hinni frjálhyggjuelskandi eiginkonu Arnfreðs að segja, að hún hraktist til Reykjavíkur, útskúfuð og ærulaus, og mælir þar göturnar með koggaglas í úlpuvasanum sínum. 

Allt gert til að lengja kreppuna

Nú ætti atvinnuspikbræðslufólk að venda sínu kvæði í kross

Þær eru geðugar brunavísurnar hennar frú Johnson, sem hefir lifibrauð af því að fara með slíkan kveðskap yfrir feitlögnum konum gegn gjaldi en á alls áragurs. Ég man eftir valdsmannslegri kerlingu, furðudigurri sem dúaði öll eins og vatnsblaðra þegar hún hreyfði sig hið minnsta. Þessi errilegi holdakvenmaður hefur í mörg ár stundað rándýrar brunaæfingar hjá heilsubótarfólki eins og frú Johnson með þeim undraverðu afleiðingum að hún hefur einungis bætt fleiri og fleiri kilógrömmum utaná sinn hlandsprengjulega kropp. Það síðasta sem ég frétti af þessari ágætu konu var að hún kæmist ekki lengur ínn í aðrar bifreiðar en vörubíla, tröllaukna trailera með vélum sem hæglega gætu drifið áfram þúsund tonna botnvörpunga.

Mér þætti þjóðráð hjá frú Johnson og öðru atvinnuspikbræðslufólki að venda nú kvæði sínu í kross, kveðja fitubrunann og snúa sér þess í stað af alefli að hlandbrunanum. Á sviði hlandbrunans er mikið verk að vinna fyrir þá sem vilja auðgast á heilsufari samborgara sinna. Það er nefnilega ekkert smáræði af andstyggilega lyktandi vökva sem stjórnmálamenn, útrásrarbófar, valdsmenn allrahanda og embættismannalýður hefur pissað framan í alþýðu þessa lands síðustu árin. 

Svona áttu að fara að því að grennast

Leiðinlegir menn og atbuðarík guðsþjónusta í gær

Æj, ég held það sé sama hvað Bjarni Ben, Mörður og Björn Valur mala og gala um gjaldmiðla, ESB og gengishrum; þeir eru allir sem einn jafn leiðinlegir og erfðasyndin, sem talin er með því al-leiðinlegasta sem fram hefur komið í gjörvallri mannkynssögunni. Best væri fyrir land og þjóð að heyra aldrei á þess menn minnst, sem og þeirra hræðilegu félaga.

Hinsvegar fóru frú Ingveldur og eiginmaður hennar, Kolbeinn Kolbeinsson, til guðsþjónustu í gær og gengu til altaris. En presturinn sem söng messuna hafði vaðið fyrir neðan sig þegar kom að því færa kaleikinn með messuvíninu að vörum þeira hjóna og harðneitaði að veita þeim áfengi á þeirri forsendu að það væri svo stæk brennivínslykt af þeim fyrir, þau hlytu að vera svo blindfull að ekki væri á skömm bætandi. Þá ætlaði Kolbeinn, þar sem hann kraup guðsríkilegur í andlitinu við gráturnar, að hrifsa kaleikinn af klerki. En klerkur varð fyrri til og ýtti við Kolbeini með fætinum svo hann valt afturfyrir sig niður þrepin og staðnæmdist á hvolfi við fæturnar á fólkinu á fremsta bekk. Þá reis frú Ingveldur uppá afturlappirnar og ætlaði að hremma prestinn, en í þeim svifum kom meðhjálparinn, víðfrægt ruddamenni, aftanað frú Ingveldi, greip hana heljartökum og afgreiddi hana útúr kirkjunni með feykiöflugu sparki í afturendann. Að svo búnu veitti hann Kolbeini samskonar meðferð.

Í morgun hringdi Kolbeinn Kolbeinsson í hinn smámunasama prest og gerði honum kunnugt að ef hann bæði þau hjónin ekki fyrirgefningar á opinberum vettvangi fyrir að hafa smánað þau og beitt þau guðlasti, myndi hann, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri, gera sér hægt um vik og sprengja musteri sóknarprestsins í loft upp eins og hvern annan fjóshaug. Ennfremur, að það væri ætlan frú Ingveldar, að láta maddömu prestsins falla fyrir vissri freistingu sem bragð væri að ef presturinn léti sér ekki segjast.

Í kvöldfréttum ríkisútvarpsins baðst svo umræddur prestur hin margrómuðu heiðurshjón innilegar fyrirgefningar á framkomu kirkjunnar við þau í messunni í gær. Og er málið þar með úr sögunni og fær guðshúsið þar af leiðandi að standa ósprengt enn um sinn. 

Vilja ekki ræða efnahagsvanda evruríkja

Minnisstæðir stekkjastaurar

Mörgum er eflaust í fersku minni þegar oddviti sjálfstæðismanna í Árborg gerði sér lítið fyrir hér um árið og keyrði á staur við Sæbrautina í Reykjavík. Og nú keyrði sjálfstæðismaður á staur í Hveragerði um sjöleytið í kvöld. Ekki er mér kunnugt um hvort sá sem óð eins og yxni á staurinn í Hveragerði í kvöld er sá hinn sami sjálfstæðismaður og reyndi ökuleikni sína á staurnum við Sæbrautina, sællar minningar, en þó má ljóst vera að handbragðið er hið sama.

 Áslaug Arinbjarnardóttir, sem kölluð hefur verið Áslaug hnykkur af vissri ástæðu, ók eitt sinn á staur nokkurn er hélt uppi umferðarskilti. Að vísu var Áslaug nokkuð við skál er atvik þetta átti sér stað, gleraugnalaus og í sæluástandi eftir velheppnaða veislu að heimili sæmdarhjónanna frú Ingveldar og Kolbeinssonar skrifstofustjóra. Þegar Áslaug sté útúr bifreið sinni og gufustrókurinn stóð uppúr vélarrúminu og fuglarnir sem voru vitni að ákeyrslunni þagnaðir rak hún upp skaðræðishlátur þegar hún leit ástand staursins sem lá samanbrotinn og krypplaður í vegarkantinum. Þegar hún hafði lokið hlátrinum sparkaði hún ólundarlega í staurinn og mælti til hans: - Þú ert ekki eins sterkur og beinn og staurinn hans Kolbeins, helvítis druslan þín. Það er sko stekkjastaur sem stendur allt af sér og gerir manni glatt í geði.

Ók á staur

Mikið væri nú þægilegra

Ég vorkenni Vilhjálmi Egilssyni óskaplega mikið, enda þarf sterkar taugar til að þola öll þau undur og býsn sem þessi geðugi frjálshyggjustampur getur kjökrað og umlað yfir óréttlæti heimsins í garð vígreifra kapítalista af útgerðar- og verktakastandi. Og alltaf er lausnarorð Vílhjálms og hans manna fólgið í að gráta út peninga úr ríkissjóði; ríkið fái verktökum verkefni, ríkið efli og bæti stöðu kvótakónga; og þannig upp aftur og aftur.

Mikið væri nú þægilegra ef Viljálmur og kompaní hættu að sveima kringum ríkissjóð eins og breima fresskettir, en færu þess í stað að gera eitthvað sjáfir uppá eigin spýtur til að auka þennan hagvöxt sem þeir eru alltaf að mjálma um. Það er nefnilega afar sorglegt að þurfa að sitja uppi með slappa og ráðalausa atvinnurekendur, sem ekki geta lyft svo mikið sem litlafingri nema með aðstoð ríkisins. Eftir söng þeirra að dæma eru afar, afar fá athafnaskáld í hópi atvinnurekenda en þeim mun fleiri athafnaleirskáld sem hafa ekki einusinni döngun í sér til að hífa uppum sig buxurnar en skjögra alla daga um með allt á hælunum og heimta peninga úr ríkissjóði þrátt fyrir að sá merkilegi sjóður sé meir en tómur eftir frjálshyggjuævintýrið mikla.

Gegn mögulegum skattahækkunum

Eftirlæti femínistanna

Femínistinn Stráss Kahn á undir högg að sækja eins og fyrri daginn. Að honum veitast geðvondir kvenvargar úr öllum áttum, saka hann um forkastanlegan djöfulskap og heimta af honum péééníííga!!! Og þó hefur þessi ánnálaði heiðursmaður ekki annað til saka unnið en að vera bæði fémínist og sósíalist að hætti Péturs Þríhross framkæmdastjóra.

Sumir hafa borið það uppá Stráss Kahn að það sé vond lykt af honum, hreinasta eiturstækja, römm og velgjandi. En það er auðvitað bara áróðursníð vondra manna sem eiga í erfiðleikum með æxlunarfæri sín. Stráss Kahn er hreinlátur maður sem aldrei skilur eftir sig óhrein handklæði eða skítuga sokka eins og ljóta þernan hefur borið uppá hann.

Já, aumingja Stráss Kahn, eftirlæti Samfylkingarinnar í Frakklandi og víðar í Evrópu, á sem sé ekki sjö dagana sæla um þessar mundir og enginn veit á þessari stundu hvernig honum mun vegna í baráttu sinni við hina illu anda er að honum sækja.

Þernan stefnir Strauss-Kahn

Maðurinn sem meig á gólfið

Það er heldur gáll á litla húskarlinum Framsóknarmaddömunnar þessa stundina. Nú heimtar hann eins og ekkert sé sjálfsagðara að ríkisstjórnin hækki virðisaukaskattinn á matvæli svo að Framsóknarflokkurinn geti sett lækkun á virðisaukaskatti í næstu kosningastefnuskrá sína. Ja, þeir eru gamansamir sveinstaularnir í Framsóknarfjósinu, og ekki eru griðkurnar þar síðri þegar spaug og glens er annarsvegar.

Þó verð ég að viðurkenna, að framganga litla húskarlsins, Sigmundar Davíðs, í þessu virðisaukavandamáli minnir um margt á mann nokkurn sem láðist að stíga þrjú síðustu skrefin að klósettskálinni áður en pissaði, með þeim hörmulegu afleiðingum að hlandið úr honum fór útum allt gólf, öðru heimilisfólki til mikillar gremju.

En mikið helvíti er nú fjóshaugur gömlu Maddömunnar orðin risastór. Hann er svo stór að sjálft fjósið ásamt með húskörlum og griðkonum sjást ekki lengur fyrir honum. Verst er þó að þeir sem eiga stærstan þátt í að gera fjóshauginn svona gríðarstóran, þau Halldór, Alfreð, Finnur og Valgerður, harðneita að moka úr honum svo að Sigmundur húskarl og Vigdís griðkona fái séð til sólar meðan þau vinna verk sín smá og löðurmannleg.

Gamla griðkan sem dó.

Hún pissaði á vegginn og veggurinn hló.

Gamla griðkan sem dó.

Virðisaukaskattshækkun á mat?

Andskotans fantar og ófarir Dalvíkinga

Ekki spyr ég að þessum andskotans föntum: Þegar þeir eru búnir að éta og drekka Dalvíkinga úrá Guð og gaddinn keyra þeir blindfullir og skellihlægjandi í burtu. Þessir óþokkar eru áreiðanlega, allir sem einn, grjótharðir kjósendur Sjálfstæðisflokksins og láta ekkert tækifæri fara forgörðum í því að ,,bjarga sér," eins og þeir kalla það, á kostnað annarra, alveg eins og á góðæristímanum mikla þegar péééníííngarnir uxu bókstaflega á trjánum eins og laufblöð.

Þessum voðamönnum er algerlega nákvæmlega sama um þótt tiltektir þeirra þýði það að Dalvíkingar sitji eftir með sárt ennið, matarlausir og ósjálfbjarga og hágrátandi. 

Nú veit ég svo sem ekki hvort hinir gráðugu gestir á Fiskideginum mikla hafa lagt sig í líma við að ræna eiginkonum Dalvíkurbænda á brott með sér að afloknu áti og drykkju, en ef ég þekki víkingseðli frekjuvarganna rétt þá hygg ég að talsverð afföll hafi orðið á konueign heimamanna þegar endanlegt uppgjör Fiskidagsins liggur fyrir og öll kurl eru til grafar komin. 

Sjö ætluðu að keyra ölvaðir burt

Glæsileg dæmi um fólk sem kann að njóta veðurblíðunnar

Í svona góðu veðurfari er hreint og beint dásamlegt að ganga örna sinna útí sólbakaðri náttúrunni. Þetta sátu heiðurssambýlingarnir Indriði handriði og Máría borgargagn bæði í einu á hækjum sínum í dag með brækurnar niðrum sig og tengdu sig móður jörð á yndislegan hátt og skeindu sig á eftir með grasvisk, brosandi og sæl, en heimilishundurinn þeirra, Graddi, snuðraði vongóður í kringum þau. Á eftir fengu þau sér kaffi og jórtruðu kex með og nutu lífsins.

Á sama tíma leitaði frú Ingveldur dauðaleit að Kolbeini eiginmanni sínum Kolbeinssyni en hann hafði ekki skilað sér heim eftir gaypridegönguna í gær. Undir kvöld skilaði Kolbeinn sér sem betur fer heim í úthvergum og öfugum nærbuxunum, útúrfullur með tóbaksleifar á vörunum og rífandi kjaft. Hann liggur nú í öngviti í forstofunni heima hjá sér og á erfiðan vinnudag fyrir höndum á morgun.

Ísland baðað sól