Pu-pu mín

Það er flestur andskotinn sem ungdómurinn tekur uppá nú til dags. Ekki er nóg með að þetta óefnilega fólk liti hárlufsurnar á sér í öllum regnbogans litum, klæði sig í spjarir sem gætu verið af marsbúum og stingi allskonar nálum, krókum og vírum hér og þar í andlitið á sér og fleiri líkamsparta, heldur eru kvensniptir á ungdómsaldri farnar að láta snikka til á sér skapabarmana og piltar á sama reki láta sitt ekki eftir liggja og láta sérfræðilækna tálga til á sér leyndarlimi sína svo þeir líta út eins og abstraktískir skúlptúrar.

Þegar gamla frú Ingveldur, móðir frú Ingveldar eiginkonu Kolbeins skrifstofustjóra, varð áttræð fyrir tveimur árum bauð hún ættingjum og vinum öllum til mikillar veislu og leigði stóran samkomusal undir jörvargleðina.

Það skal tekið fram, að gamla frú Ingveldur ekkrt gefin fyrir pjatt, smámunasemi og tilgerð og vandar tískudrósum og armanisperrileggjum sjaldan kveðjurnar, telur slíkar fígúrur ekki til fólks.

Í áttræðisafmæli gömlu frúarinnar bar það til, að einhverjir gárungar fóru að tala um tískuskapabarmaaðgerðir undir rós svo afmælisbarnið heyrði. Þá stóð gamla frú Ingveldur upp og sló í glasið sitt, sem var hálffullt af óblönduðu íslensku brennivíni, og heimtaði þögn í salnum. Síðan flutti hún örlítinn ræðustúf um ónáttúru og úrkynjun unga fólksins. Máli sínu lauk hún með ljóðmæli sem hún sagðist hafa orkt fyrir mörgum árum síðan og væri sérlega heilsusamlegt ungum villuráfandi nútímastúlkum. Síðan fó hún með ljóðmælið, sem er svo hljóðandi:

Pu-pu mín er loðin og löng,

lafir við það skiki.

Piltunum þókti hún heldur þröng

og þöndu hana út með priki.

Það sló að vonum geigvænlegri þögn á samkvæmið og margir létu sig hverfa hljóðlega af vettvangi án þess að þakka fyrir sig.

Daginn eftir ruddust börn og barnabörn frú Ingveldar gömlu heim til hennar og gerðu þá kröfu að kerlingin færi strax á vitlausraspítala fyrir aldraða, hún væri ekki hæf innan um heiðvirt fólk og gamla manninum, manni hennar, væri bráður háski búinn að vera stundinni lengur samvistum við slíkan sorakvenmann, sem léti sér sæma að þylja sóðaleg klámvers yfir börnum sínum, barnabörnum og branabarnabörnum.

Áður fór engin í skapabarmaaðgerð

Þegar frú Ingveldi var vikið af Nýjum Félagstíðindum.

Í þessu sama lenti frú Ingveldur þegar hún var aðstoðarritstjóri Nýrra Félgstíðinda á tíunda áratugnum. Ný Félagstíðinsdi vóru sem kunnugt var málgagn Sambands sannra sjálfstæðismanna (SSS). Tildrög málsins voru á þá leið, að frú Ingveldur komst á snoðir um að aðalritstjórinn, sérlega góður og gegn sjálfstæðismaður, lét aldrei tækifæri framhjá sér fara að míga í vaskinn í eldhúsi Nýrra Félagstíðinda.
Til að venja ritstjórann af þessarri sóðalegu óhæfu, fékk frú Ingveldur rafvirkjameistara til að leiða sterkan rafstraum í vaskinn. Næst þegar ritstjórinn hélt að enginn sæi til hljóp hann að vaskinum, reif buxnaklaufina uppá gátt, leiddi lim sinn út og byrjaði að míga. Migan varð ekki löng, því ritstjórinn fékk samstundis gríðarlegt raflost í sköndulinn, kastaðist útí vegg og lyppaðist þar niður eins og marglytta.
Auðvitað dró aðgerð frú Ingveldar dilk á eftir sér. Ritstjórnin var kölluð saman með hraði og samþykkti með öllu greiddum atkvæðum að víkja frú Ingveldi úr starfi. En aðalritstjóranum voru greiddar bætur, bónusar tengdir við laun hans og honum tryggður forkaupsréttur að allskonar hlutabréfum í álitlegum fyrirtækjum á borð við Exixta, Kauthing, Askar kapítal og Gift.

Aðstoðarritstjóri Fréttablaðsins hættir störfum

Hymmnaför páfa í stíl við stórbrotna uppstigningu Frelsarans

Benedikt XVI gerði það ekki endasleppt þegar hann kvaddi lærisveina sína á Péturstorginu í gær.

Að hætti litla sósíalistans frá Nasaret, sem auðvald Sjáfstæðisflokksin krossfesti til bana fyrir 2000, steig Benedikt XVI til hymmna að loknum sínum guðlegum og kristilegum skildum sínum hér á Jörðinni.

Þó var sá munur á ferðaháttum þeirra Jésúsar og Benedikts, að sá fyrrnefndi hvarf mönnum sjónum uppí skýjin fyrir eign vélarafli, en sá síðarnefndi varð uppnuminn í hvítri þyrlu, tæki sem í gamala daga voru kallaðir helekopterar.

Ég vona, að Bénédikti hafi tekist að fljúga hvítu þyrlunni uppí Hymmnaríki og sitji nú við borð með Hallgrími sáluga Péturssyni, Pétri fiskimanni postula, sósalistanum Jesú fra Nasaret og Drottni Guði Alsherjar.

En því miður verður ekki á allt kosið, og vera má að Anskotinn íllskuflár hafi, af sinni frægu djöfullegu illkvitni, kastað netadræsum og og kolryðguðum togvírum á spaða hvítu þyrlunnar. En allir gera sér ljóst hvað þessháttar fólskubragð hefði för með sér.

Páfinn kvaddi í hvítri þyrlu