Timburmannaráðið lagði hann hérumbil í gröfina

Þó svo að Óli Apaköttur sé ekki apaköttur í líffræðilegum skilningi, þá er hann apaköttur fyrir því. Óli Apaköttur gekk snemma til liðs við hirð frú Ingveldar og var fljótur að nema alla þá ónáttúru og allan ólifnað, sem í boði var á þeim bæ. Einkum varð Óli Apaköttur hrifinn af frálshyggjupólitík og ,,markaðlausnum", sem hann svalg í sig á heimili frú Ingveldar og Kolbeins með svipaðri áfergju og áfengið, kókið og sexúal trikkin, sem ævinlega skipa öndvegi á því rausnarheimili.

Svo segir í greininni af Nikulási apa, en hann er ættingi Óla Apakattar, að hann brúki þunglyndislyf við timburmönnum og er látið að því liggja, að það undralyf skjóti alla timburmenn niður á svipstundu. Ekki skal ég segja um hvort umrætt lyf hafi áhrif á þynnkur Nikulásar, en ég get fullyrt, að þunglyndislyf virkar nákvæmlega ekki neitt á eftirköst drykkjuláta Óla Apakattar; þunglyndislyf virka nefnilega ekki á nokkurn mann, apa eða apakött fyrr en eftir um það bil hálfan mánuð. Það er afar ósennilegt, að Óli Apaköttur og Nikulás api, að maður nefni nú ekki sjálfan Kolbein Kolbeinsson og Brynjar Vondalykt, nenni að bíða í hálfan mánuð eftir timburmenn þeirra hverfi á braut. Auk þess virka þunglyndislyf yfirleitt ekki neitt á fráhvörf af völdum áfengis og annarra eiturlyfja.

Því miður varð Brynjari Vondulykt það einhverju sinni á að éta uppúr fullu glasi af þunglyndislyfjum, af því að einhver hafði sagt honum, að þessháttar stöff væri hörku stuð gegn þynnkunni og hæfi mann í þokkabót upp til skýjanna. Það væri synd að segja, að þessi vel útilátni skammtur hefði ekki haft áhrif. Vondalyktin fékk einhverja bölvaða eitrun af þynglyndislyfjunum, svo við lá að hann hyrfi á vit skýjanna fyrir fullt og fast, frá eilífð til eilífðar. Í tíu daga lá hann í aungviti á gjörgæsludeild, á meðan læknar og hjúkrunarfólkið velti vöngum yfir því hvort vert væri að vekja þennan andskotans varg aftur til lífsins eða gefa honum svo duglegan viðbótarskammt í rassgatið, að hann færi til Helvítis á skemmri tíma en þrem sekúndum.

Alls engin apakattaleikur

Fyrirlestur í Kíwanísklúbbnum Kóralbassanum

Fyrir tæpum þremur árum, það var semsé á jólaföstnni 2012, að Kíwanísklúbburinn Kóralbassinn fékk frú Ingveldi til að halda fyrirlestur um nákvæmlega sama efni og Smartland Mörtu Máríu fjallar um að þessu sinni, þ.e. endaþarmsmök. Enn þann dag í dag, er öllum gjörsamlega hulin ráðgáta hvernig í ósköpunum á því stóð að hinn merki kíwanísklúbbur ákvað, að taka umrætt umfjöllunarefni á dagskrá; og jafnvel enn óskiljanlegra finnst fólki hversvegna þeim félögum kom til hugar að fá frú Ingveldi til að reifa málefnið á fundi þeirra. 

Frú Ingveldur mætti til leiks errileg að vanda. Hún lét félgsmenn kíwanísklúbbsins vita það starx í upphafi, að fyrirlestur hennar væri ekki kennslustund í klámi og því síður kynvillu, heldur vísindaleg umfjöllun um verðugt málefni. Að inngangi loknum vatt frú Ingveldur sér undir eins að kjarna málsins og tilkynnti þingheimi, að þeir skyldu ævinlega vara sig á því, að beina bröndum sínum að spýturössum, þeir hefðu ekki annað uppúr því en að fá flísar í bölvaða skaufana og kjölfar flísanna sýkingu, sem myndi draga þá til dauða, ef þeir gengjust ekki undir aflimun á sjúkrahúsi. Við þess orð brast á kurr í slanum og litu kíwanísfélagar hvurjir á aðra með ásökunarglampa í augum.

Þegar frú Ingveldur hafði mælt aðvörunarorðum sínum um spýturassana af munni fram, sagði hún þein til varnaðar söguna af hremmingum Líónsklúbbsins Fjallafjölnis, ris hans og fall. Það voru hræðileg örlög sem féllu þeim fjallafjölnismönnum í skaut. Upphafið að endalokum Fjallafjölnis hófst með því að ókennilegur krankleiki stakk sér niður meðal klúbbsfélaga og hafði þær afleiðinagar, að allar stoðir brustu undan klúbbnum og valt hann um koll og lá í svaðinu eins og padda, sem lent hefir á bakinu og á sér ekki viðreisnar von. Þegar svo var komið, varð Líónsklúbburin Fjallafjölnir að almennu aðhlátursefni og köstuðu gárungarnir rekunum yfir hræið með þeim orðum, að ragur væri sá er við rassinn glímdi.

„Er óhætt að stunda endaþarmsmök?“

Leiðrétting á frétt um nautgripinn Skugga

Ekki veit ég fremur en aðrir, af hverju þeir á mbl.is eru að skrökva þessari historíu upp nautið Skugga. Skuggi strauk svo aldeilis ekki að heiman, heldur fór hann með vitund og vilja húsbónda síns á fagnaðarskrall landsfundarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins, en þar fann hann ýmis önnur naut í fjöru, en þó hélt hann sig meira við kýrnar, einkum kvígurnar, sem litu hann allar hýru auga.

Þegar Skuggi hafði stangað nokkra flokksbræður sína um koll og traðkað ofurlítið á þeim, þá leiddi frú Ingveldur hann inná kvennaklósett. Útaf kvennasalerninu kom hann glaður og reifur, en frú Ingveldur varð eftir því hún gat með engu móti fundið nærbuxurnar sínar (Skuggi gerði sér nefnilega lítið fyrir og át þær, en liggur nú á bás sínum og jórtrar þær glaður og hamingjusamur).

Því miður var Máría Borgargagn ekki á landsfundarskralli sjálfstæðistuddanna, því hún er framsóknarkona, og missti því af að eiga náin kynni að griðungnum Skugga. En það kemur ekki að sök, þar eð nóg er af nautgripum beggja kynja í Framsóknarfjósinu.

Naut á vappi við Reykjanesbraut

Þetta lið er svo sljótt, svo undursljótt

Nú eru þeir orðnir svo blauðir og duglausir í Sjálfstæðisflokknum, að aunginn þar á bæ hefir rænu á að bjóða sig fram gegn formanninum, sem þó er svo hrottalega dofinn, að hann er fyrir drjúgu misseri hættur að nenna að fara á toilettið, hvað þá að þrífa sig í framan með þvottapoka hvað þá meira. Sem betur fer sprettur formanninum ekki grön fremur en fyrverandi og núverandi varaformönnum Flokksins.

Óskiljanlegast af öllu er þó hinn kostulegi sljóleiki Steingríms J. Sigfússonar, að bjóða sig ekki fram, ásamt búrtík sinni stórtenntri, gegn liðleskjunni Bjarna Ben. Steingrímur og búrtík hans hafa þó bjargað kvótakerfinu, sem eitt og sér er margfalt meira en Bjarni getur státað af. Einnegin hefir Steingrímur einkavætt tvo risastóra banka, það hefir Bjarni aldrei gert, hann hefir bara ríkisvætt ein banka. Það er í raun óskiljanlegt, að sjálfstæðismenn skuli ekki hafa leitað til Steingríms með að taka við Flokknum, eins og þeir mærðu hann á alla kanta þegar hann var fjármálaráðherra og síðar alsherjarráðherra. Að öllu samanlögðu, er þetta lið svo sljótt, svo undursljótt, að vert væri að reka það allt úr landi, eins og ólöglega Albana og Sýrulendinga, áður en það verður að umrenningum sem éta uppúr sorptunnum.

Enginn bauð sig fram gegn Bjarna

Upplýst að ritarinn kann ekki að rita og þekkir mjög fáa bókstafi

Ljóst er að furðu kátleg staða er komin upp í einkennilegum samtökunum, sem kenna sig við skálfstæði. Það hefir nefnilega komið uppúr dúrnum, að þokkapilturinn, sem gengt hefir stöðu ritara samtakanna, kann beinlínis ekki að rita, með öðrum orðum: kann ekki að skrifa og þekkir víst ekki nema vel innan við fjórðung þeirra bóstafa, sem notaðir eru í íslensku máli. Þetta þykir víst ekki nógu gott afspurnar fyrir Sjálfstæðisflokkinn svo kallaða, eða sú er skoðun fáeinna sérvitringa í Flokknum, öðrum er fjandans sama um, og þeir eru miklu fleiri, hvort ritari Flokksins ólæs og óskrifandi, enda séu þeir á móti móti skrifræði.

Nú leikur eflaust einhverjum hugur á að vita hvernig á því stendur, að géníral-ritari Flokksins, Guðlaugur a. Þórðarson, skuli hafa náð eins langt og raun ber vitni innan hins aldunigna arðræðingjaflokks án þess að kunna að draga til stafs eða lesa á bók. Svarið við þeirri spurningu liggur vitaskuld í menningarstigi flokksmanna, sem ekki er beysið eins og gefur að skilja. Það var lítil telpa, ljóska á frumgelgjunni, sem kunngerði þingheimi lærdómsskort ritarans og fylgdi þeirri upplýsingu eftir með því að bjóða sig fram á móti ritaranum óritfæra.

Framhleypni og flumbrugangur litlu ljóskutelpurnar, hefir sem maður segir, hleypt illu blóði í marga landsfundarfulltrúa, sem geðjast ekki að einhverjum einskisnýtum tittlingaskít á borð við meint ólæsi og skriftarhömlun ritarans. Því miður vóru helstu stuðningsmenn Guðlaugs a. ritara, þeir Brynjar Vondalykt, Indriði Handreður og Óli Apaköttur, orðnir svo hræðilega drukknir þegar litla ljóskan steig á stokk og lýsti yfir framboði sínu gegn ritaranum. Af þeim sökum varð fátt um varnir hjá þeim óskrifandi og ólæsa þegar hann sá, að komist hafði uppum hann. Þess vegna, hefir Guðlaugur a. Þórðarson ritari arðræningjaflokksins lagt niður skottið, eins og Hanna Birna, og tekið til fótanna, burt af landsfundinum.

Áslaug Arna býður sig fram til ritara

Liggur sundurbitin í svaðinu, en búrtíkin spangólar af fögnuði

Nú, fyrst félagsmönnum VG þykir við hæfi að kjósa afleitt og illa þefjandi gluggaskraut til formanns með blístri og lófaklappi, þá var sérdeilis smekklegt, að láta þá að fá að kjósa milli tveggja afleitra norðlendinga, sem sóttust eftir varaformannstigninni. Það var hart sótt að sjálfri búrtík Steingrím, sem verið hefir varaformaður um stund; fyrst var það lítill undanrennusteggur, sem undanrennuliðið stefndi gegn honum, en sá piltur pissaði í buxurnar og hljóp grenjandi heim; þar á eftir var undanrennudúkka látin hjóla í búrtíkina með það að markmiði að vinna á dýrinu.

Að sjálfsögðu bar búrtíkin sigur úr bítum og gelti ógurlega og spangólaði að leikslokum, en undanrennudúkkan lá sundurbitin í svaðinu og fær að hýrast þar áfram um ókomna tíð.

Björn Valur áfram varaformaður

Skáluðu í kampavíni þegar grýlukertið brotnaði

Ekki er annað að sjá, en frú Ingveldi hafi tekist sérlega vel upp þegar hún skrifaði landsfundarræðuna fyrir Hönnu Birnu. Allir vita, að bæði frú Ingveldur og Hanna Birna eru eru það sem kallað er extra-extra-extra harðgerðar klakakerlingar með grýlukerti í hjarta stað. Og þrátt fyrir, að frú Ingveldur hafi verið ansi stútfull af viskíi og kókaíni, þegar hún sat við að semja og rita ræðuna, þá flutti Hanna Birna hana svo glæsilega og ag slíku innsæi í túlkun, að aungvu var líkara en frú Ingveldur stæði sjálf á hænsnapriki landsfundarins.

Óli Apaköttur, Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður eru að sjálfsögðu allir á landsfundi Stjálfstæðisflokknum með fullum réttindum svo sem atkvæðisrétti og kjörgengi. Þeir hafa sammælst um að leggja fram tillögu þess efnis, að fjölkvæni verði löglegt, sem og að menn geti gengið í hjónaband með heimiliskettinum eða búrtíkinni eða gráu merinni í hesthúsinu. Í greinargerð með tillögunni segir, að ekki verði fullkomið frelsi í landinu fyrr en ákvæði tillögu þeirra verði í lög leitt. Þá vilja þeir félagar, að landabrugg verði löglegt sem og ýmiskonar eiturlyf, sem læknar einir hafi leyfi til að útdeila. Þá leggja þeir fram tillögu, sem gengur útá, að píratasamtökin verði bönnuð með lögum vegna mikils fylgis við þá í skoðannakönnunum.

Það vakri heilmikla eftirtekt á landsfundi Sjálfstæðisflokksins, að þegar Hanna Birna skjögraði með lyppulegum rykkjum og skrykkjum niður úr ræðustóli með skottið milla blessaðra lappanna, þá skáluðu málsmetandi landsfundarfulltrúar í kampavíni í viðurvist þingheims og slógu um sig mað glaðværum groddabröndurum eins og þeim einum er lagið. Meðal annars hlógu þeir dátt að því, að nú væri grýlukertið í brjósti extra ísdrottingarinnar svo kurlað, að þar væri eiginlega orðið að lekandi krapavilpu.

Hanna Birna: Uppgjör bíða bóka

Uppreisn undanrennukjúklinganna lak í buxurnar som et urin

Það var fyrirfram vitað, að meint uppreisn undanrennukjúklinganna innan VG, um að steypa Birni Vali að stóli, rynni útí sandinn eins og hvert annað undanrennugutl eða som et urin. Hvers vegna þessum dekurdýrum Steingríms datt í hug, að reiða bitlausa öxina gegn sjáfri yfirbúrtík hans hátignar yfirformanns VG, Steingríms J. Sigfússonar. Var það vegna þess, að Björn Valur er svo ólánssamur að vera karlkyns, sjóari og strigakjaftur og þess vegna ekki boðlegur tilgerðarlegum veimiltítum í margsviknum stjórnmálaleik? Mógaði veslings búrtíkin einhverja fínni frúm aðalsins? Eða gripu eiginrnar til þessa óyndirúrræðis bara til að gera eitthvað í þeim tilgangi, að vekja athygli á dauðvona fyrirtækinu? - sem er rökrétt með hliðsjón af lagabreytingabullinu, sem hófst að lokinni setningarræðunefnu ekkiformanns VG.

Annars hefði verið fjarska gaman, að sjá hinn smurða undarennukjúkling undanrennukynslóðarinnar steypa hinni siglingafræðimenntuðu búrtík í varaformannskjöri fyrir björg. Það hefði verið stórskemmtilegt í framhaldi af hinni gáfulegu gluggaskrautsvæðingu VG.

En hlægilegasta fréttin af landsfundi VG, er þó fullyrðing Steingríms yfirformanns, að VG eigi besta og vinsælasta formanninn, en þar á hann vitanlega við sjálfann sig, en til vara skoðannalausa gluggaskrauts og ekkiformanninn.

Aðdragandinn kom á óvart

Aulahrollssamkoma undanrennuaðalsins

Vinstrihreyfingin grænt framboð er einhver ömurlegast bastarður, sem komið fram á sjónarsviðið í íslenskri pólitík. Svo einfalt er það nú. Ekki af því að VG sé verri en aðrir flokkar, sem sæti eiga á Alþingi nú um stundir, heldur vegna þess, að þar fer uppsóp af því versta, sem fyrirfannst í gömlu sósíalísku hreyfingunni á Íslandi, fólk sem stendur langtum nær háborgaralegu snobbi og grunnhugsjón kapítalískrar rúllettu en sósíalisma, verkalýðshyggju og stéttarbaráttu.

Vinstrihreyfingin grænt framboð var á sínum tíma stofnuð til að vera róttækur sósíalískur flokkur, þótt svo að svikulir loddarar í hópnum hafi því ráðið að hvergi væri minnst á sósíalisma á pappírunum. Það er skemmst frá að segja, að gamla Flokkseigendafélagið úr Alþýðubandaleginu sáluga, hægrisinnað og samdauna fjórflokkskerfinu, tókst með undirferli og óheiðarleik, að stela flokknum, flæma besta fólkið, raunverulegu sósíalistana, burt, og safna að sér hrafli af undirgefnum undarrennuungmennum með páfagaukamenntun og gjörsamlega laust við pólitíska vitund af neinu tagi. All margt af þessum undanrennuhænsnum var keypt með því að gera þau að launuðum starfsmönnum flokksins,sem allir eiga það sammerkt aðhafa verið hver öðrum hlægilega liðónýtari við starfið, sem þau voru ráðin til.

Það ætti öllum að vera ljóst, líka þeim sem stija landsfund VG að þessu sinni, að Vinstrihreyfingin grænt framboð er ekki vinstriflokkur, heldur hægrisinnaður loddaraklúbbur. Þessvegna ætti landsfundur VG að rífa sig einu sinni uppúr óheiðarleikanum í fáeinar mínútur og fjarlægja orðið ,,vinstri" úr nafni flokksins, svo kapítaliskur sem hann er.  En það er trúlega til of mikils mælst, að krefja flokk Steingríms, Álfheiðar og Svavars Sendiherra um heiðarleik, því að loddarahátturinn, óheiðarleikinn og svikin eru þessu liði svo í blóð borin, að hægt er að tala um eðlislæga ónáttúru.

„Við erum aflögufær þjóð“

Illa er nú aflagður Stóridómur á Íslandi

Það þarf svo sem ekki að lengja betrunarhúsavist dópdrjólanna svo neinu nemi, en gott væri ef löggjafinn innleiddi aftur svipuna og gapastokkin til að refsa þrjótunum með á almannafæri. Þessháttar vinnubrögð myndu ekki leiða til mikilla útgjalda fyrir landssjóð og um árangurinn þarf vart að fjölyrða.

Nú kann einhver að rjúka upp með andfælum og segja, að stórhýðingar og gapastokkur séu ómannúðleg tæki og gerði sökudólgana enn forhertari í eiturglæpum sínum. Því er til að svara, að á öld fyrrnefndra hegningartóla þorði ekki einn einasti maður að handla með eiturlyf, hvað þá innbyrða slíkan andskota. Þeir létu sér brennivín og neftóbak nægja og það jafnan af skornum skammti. Og þegar Björn bóndi að Öxl var hogginn í sex parta og Sveinn sonur hans hengdur af Vestfirðingum, öðrum glæpamönnum til varnaðar, þókti aungvum mikið. En strákar haldnir afbrotahneygð létu segjast og gjörðust nýtir menn.

Eftir að linkind í refsingarmálum varð alsiða á Íslandi gerðust menn og konur baldin svo telja verður til stórhörmungar. Þá fór þetta fólk að gera sér dagamun með því að éta ofaní sig dóp og varð geggjað og gera marga ósæmilega hluti. Þykir mörgum sem illa sé af lagður Stóridómur á Íslandi, er þeir lesa um og horfa á þá óskikkan, sem færst hefir svo í vöxt síðan refsingar urðu eins léttvægar og raun ber vitni.

Einblíni ekki á þyngri refsingar