Hið sama kom yfir Kolbein Kolbeinsson

Í sínum tíma gerðist Kolbeinn Kolbeinsson öfgaframsóknarmaður á nokkrum vikum. Þá var hann 12 ára. Síðan hefir hann unnið sig upp í herbúðum gömlu Framsóknarmaddömunnar, sjálfu Framsóknarfjósinu, og er nú ósnertanlegur, en það þýðir á mannamáli, að ógerningur er að dæma hann að lögum og koma honum í fangelsi þrátt fyrir að hann hafi á samviskunni marga glæpi, sem flestir eru ófélegir. Um siðleysi og siðblindu Kolbeins Kolbeinssonar þarf ekki að fjölyrða: Hún er slík, að jafnvel svæsnustu raftar fölna af skömm þegar þeir heyra á Kolbein minnst. 

En þó er gamli Kolbeinn Kolbeinsson fyrrverandi kaupfélagsstjóri, faðir Kolbeins framsóknarmanns, enn verri. Þegar sá bófi hafði hrakið konu sína í gröfina tók hann uppá því að ryðjast inná dvalarheimili aldraðra sjómanna og settist þar að. Raunar má með sanni segja, að þessi hroðalegi karlskratti hafi tekið dvalarheimilið í gíslingu; allt starfsfólkið hatar hann og bíður þess af einlægri eftirvæntingu að hann drepist sem fyrst og hinir öldruðu íbúar, sem hlakkað hafði til að eiga áægjulegt ævikvöld, hafa komsist að því fullkeyptu hver gamli Kolbeinn Kolbeinsson er. En þetta afgamla skrímsli, sem er eins og gangandi hryðjuverk, drepst ekki. Það þýðir ekki einusinni að eitra fyrir honum því hann hressist bara um allan helming við soleiðislagað.

Að sjálfsögðu kemur aldrei neinn að heimsækja Kolbein Kolbeinsson eldri á dvalarheimilið, enda væri þessháttar leikur hættuspil af síðustu sort. Karldjöfulinn hikar nefnilega ekki við að berja starfsfólk dvalarheimilisins, íbúa þess og þeirra gesti, með stöfum sínum tveimur, sem eru járnslegnir og brúnir af ryði. Enginn þorir inní herbergi til hans og þá hann birtist í matsalnum á matmálstímum hörfa allir út. Og þó. Stundum, sértaklega þegar hann hefir drukki brennivín, en það gerist oft, fær hann sérstaklega vafasamar kvenpersónur til sín. Heimsóknum þessara hræðilegu kerlínga lýkur ætíð með því að þær fjúka eins og dúnpokar útá stétt og fötin og veskið á eftir. Og nú eru allir prestar búnir að stræka á að stíga fæti sínum inn fyrir dyr dvalaheimilisins á meðan Kolbeinn Kolbeinsson eldri er þar búsettur og þar með öðrum gamlingjum þar á bæ bannaður aðgangur að náðarmeðulunum þegar þeir búa sig undir að geyspa golunni.

Það má að lokum til gamans geta, að gamli Kolbeinn gekk nú á vordögum í Þjóðfylkinguna og er nú bæði gildur limur í Framsóknarflokknum og Þjóðfylkingunni. Þokkalegur sambreyskingur það.

 

Öfgamaður á nokkrum mánuðum

Spennandi krossfeitisleikar framundan og Gvöndur Dansmær í fantaformi

Mikið var að fór að styttast í heimsleikana í Krossfeiti. Þetta eru nefnilega þeir heimsleikar sem öll heimsbyggðin hefir beðið eftir lengi - langalengi. Nú þegar biðin er loks á enda verða menn og konur svo ljómandi krossfeit að það glampar á rassakinnarnar á þeim í sólskininu. Já frú Ingveldur mín, nú mega öll Borgargögn heimsins fara að taka til í bölvuðu rassgatinu á sér - já og í hinum staðum líka.

En svo vikið sé að alvarlegri málefnum, þá er keppt í fjölmörgum greinum á krossfeitisleikunum, svo sem eins og krossfestingum, lessudrætti og hjólagreddu. Þá má ekki gleyma hinu guðdómlega öfuguggahoppi, eða kamartæmingunni orðlögðu. Það má búast við hörkukeppni í öllum greinum og líklega mannfalli, því lítið er gaman að krossfeitiskeppni ef aunginn er drepinn á slysalegan hátt.

Á heimskrossfeitisleikunum í Mesapótamíu í fyrra var okkar maður, Gvöndur Dansmær, frábærlega sigursæll, enda fæddur til óborganlegra afreka. Í ár verður Kolbeinn Kolbeinssons því miður víðsfjarri góðu gamni því hann er meiddur, varð fyrir heimilisofbeldi um leið og hann kom heim af evrópuleikum fótboltamanna í Frans, en Kolbeinn hefur undanfarin ár verið liðtækur í krossfeitinni. Í þokkabót er hinn hálfsálaði framsóknarmaður, Kolbeinn Kolbeinsson, svo hrottalega timbraður eftir hóruhúsaboðhlaupið í París, að af þeim sökum einum væri hann ókeppnisfær í rífa tvo mánuði.   

„Eins góð og ég get orðið“

Blessunarleg ákverðannafælni

Það er trúlega nauðsynjaverk að setja lög um að Ragnheiði Elínu Árnadóttur sé bannað til lífstíðar að taka ákvarðanir um annað en almennt heimilishald á sínu eigin heimili. Sem betur fer höfum vér verið blessunarlega laus við ákvarðanir af hennar hálfu, ákvarðannafælni hefir blessunarlega verið vörumerki hennar. En þá skjaldan Ragnheiður Elín hefir látið slag standa og tekið ákvörðum hefir það ævinlega verið til vandræða. Þá hefir ráðherraferill hennar til allra heilla einkennst af auðn og tómi, núlli og nixi. Sem sagt: Afrek þessarar bragðdaufu sjálfstæðisfrauku eru einn stór mínus, en það góða við þá niðurstöðu er að mínusinn hefði getað verið margfalt stærri og hræðilegri.

Nú hefir, ofan í aðra óáran sem að Ragnheiði Elínu steðjar, borist fregnir af því að frú Ingveldur sé staðráðin í að taka hana pólitískt úr umferð frá og með haustinu í haust, það er að segja ef það verða kosningar í haust, en í allra síðasta lagi í vor. Frú Ingveldi hefir nefnilega blöskrað handabakavinnubrögð og fullkomið tómlæti og ráðaleysi Ragnheiðar Elínar í embætti ráðherra og telur að stöðva verði þessi ósköp af áður en kjósendur kveiki á perunni varðandi slóðaskapinn og slepjuna.

Það er auk annars að segja af frú Ingveldi, að nú hefir hún kunngert um skírlífisbindindi  sitt í óákveðin tíma. Ennfremur, að ekki tjói fyrir skepnuna, eiginmann hennar Kolbein Kolbeinsson, hans vini og vina vini, að fara á fjörurnar við sig; geri þeir sig seka um slíka óþverraframkomu megi þeir eiga von á verða teknir af lífi án málalenginga. 

Engin ákvörðun tekin strax

Lekabytta í nefapaleik

Vitanlega hefir lekabytta Sjálfstæðisflokksins, Viðreisn, efni á að ráða skaðmenntaðann framkvæmdastjóra og það sennilega ekki á neinum lúsarlaunum. Þessi svokallaða Viðreisn, sem gerð er út af kapítalismaelskandi braskarastömpum með ESB glýju, á að sjálfsögðu ekkert erindi inní íslensk stjórnmál, nema ef fólk er svo skyni skroppið að telja að best sé að verja Sjálfstæðisflokkinn með svona nefapahætti. Það er svo sem ekki á íslenska kjósendur logið, að það er auðveldara blekkja þá til liðs við ýmiskonar samfélagseyðileggjandi óbótasöfnuði en að láta vatn renna úr krana. Þessi veiklun Íslendinga er ósköp hvimleið og gefur tilefni til að efast um gáfnafar þessara einkennilegu þjóðar, sem hikar ekki við að halda fram að hún sé mest og best í öllu, allt frá útrásum til hruna.

Hvaðan ,,Viðreisnarflokknum", sem ekkert er nema nafnið eitt, koma aurar til að ráða rándýra starfsmenn væri fróðlegt að vita, en ljóst er að alþýðufólk hefir ekki efni á svona flottræfilshætti og spjátrungsskap. En ljóst er að arðræningjar og aðrir auðvaldssinnar telja hag höfuðvígstöðva sinna, Sjálfstæðisflokksins, betur borgið að tapa kjósendum um stundarsakir yfir á Lekabyttu-Viðreisnina (eða Viðreksturinn eins og sumir orða það)en til annarra framboða. En nú er sem sagt komið að því að kjósendur átti sig á blekkingarleiknum og láti þennan andskotans viðrekstur lönd og leið.

Það er óskandi að kjósendur leiki Viðreisnarfjandann svo grátt á kjördag að hann skríði með buxurnar á hælunum og sprengdann botninn heim á höfuðbólið eftir kosningarnar, eins og þegar Óli Apaköttur kom skjörgrandi með allt niðrum sig heim til frú Ingveldar og klagaði Kolbein, eignimann frú Ingveldar, fyrir óheflaða nauðgun, nauðung og aðra niðurlægjandi svívirðu.  

Birna framkvæmdastjóri Viðreisnar

Óprúttnir ferðalangar verða absolút að borga og það helst í péníngum

Það segir sig sjálft, að ekki vogandi að hleypa neinum niður í Víðgemli fyrir minna en 6.500 krónur. Fólk verður að átta sig á því, að lausbeislaðir ferðamenn geta átt það til að gerast umsvifamiklir um of á slíkum stað með hörmulegum afleiðingum. Til dæmis eru óprúttnir ferðalangar, og þeir eru allmargir, vísir til að ganga örna sinna í Víðgemli, eða eðla sig á óskammfeilinn hátt þar niðri, jafnvel fremja morð. Þessháttar framferði kemur vissulega óorði á virðulega ferðamannaparadís eins og Víðgemli og það svo slæmu að þessi mikli hellir gæti auðveldlega liðið undir lok.

Dæmi um varhugaverða ferðamenn eru þau Máría Borgargan, Indriði Handreður, frú Ingveldur og eiginmaður hennar, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri. Það er haft fyrir satt, að umrædd hersing eigi það til að fara í ferðalög útum hvippinn og hvappinn hér á Íslandi; þau eru sögð klöngrast yfir urðir, mýrarfláka, snjóskafla og uppum gil og skorninga, fjöll og firnindi. Það sem þetta fólk hefir áð eða átt sér náttból hefir iðulega verið íllt um að litast með glerbrot, tóma bjórdunka, dömubindi og sérstaklega illa þefjandi smokka. Það gengur auðvitað ekki að hleypa þvílíkum ,,túristum" eins og stóðhrossum útum allar trissur án þess að láta þá borga almennilega fyrir. Við verðum einlægt að muna, alla tilveruna, að okkar langfyrsti ferðaþjónustubóndi lét þá er hann gistu borga fyrir með lífi sínu. Í samanburði við slíkt gjald eru 6.500 krónur hreinn hégómi.

Síðast féttist af Kolbeini Kolbeinssyni blind-augafullum á Landroverbifreið inni í garði hjá honum óviðkomandi fólki á Hvammstanga, hvar hann spólaði og djöflaðist, braut niður grindverk og runna ásamt því að gjöreyðileggja blómabeð og maturtagarð. Þegar helvítis melurinn var búinn að leggja garðinn hjónanna í rúst ók hann með hlátursöskrum á braut. Með Kolbeini í för voru fyrrnefnt Borgargagn, Handreðurinn og frú Ingveldur, sem sló tvo menn niður þar á staðnum fyrir utan bensínsjöppuna. Þar næst báru þau niður á valinkunnum sveitabæ þar í héraðinu og léku sér að því að valda þar gríðarlegu uppnámi með hórdómskenndu og blygðunarlausu framferði inní bænum og í fjósinu. Nú er svo komið að öll þjóðin verður að sameinast um að leggjast á bæn og krefjast þess af Guði Almáttugum að hann losi okkur strax og á einu bretti við alla ferðamenn og allan þennan andskotans túrisma, sem nú þegar er langt kominn með að leggja land vort í rúst. 

Rukkaður fyrir að skoða Víðgelmi

Taðberinn ehf. í starholunum að nýta túrismann á hagkvæman hátt

Ekki er nóg með að Bergrisi ehf. sé að fara af stað með fjárplógsbrall er hefir að markmiði að hafa fé af fólki fyrir það eitt að fá að kúka og pissa, heldur er einkahlutafélagið Taðberinn í startholunum með að fénýta það sem fellur frá ferðalöngum í spreng. Taðberinn ehf. var sett á laggirnar í vor með tilstilli fjárfesta, kaupsýslumanna og lífeyrissjóða og er ætlunin að framleiða kattarmat, krydd og sælgæti hvernig í fjandanum þeir fara að því, en sem kunnugt er einkaframtakinu ekkert um megn nútildags fremur en litla sósíalistanum frá Nazaret þegar hann breytti blávatni í rótsterkt brennivín, sem 5000 manns urðu blindfullir af útí guðsgrænni nátúrunni.

Og vart er annað hægt að segja en framfaraskref Taðberans ehf. hafi vakið athygli virðulegra æðri fjármálamáttarvalda fyrir norðan land eins og eftirlætishúskarls gömlu Framsóknarmaddömunnar, sjálfs Kaupfélagsstjórans gifturíka á Sauðárkróki. Hinn gifturíki hefir sem sé strax uppi garaleg áform um verksmiðjurekstur til að annast úrvinnslu á túristataði með styrk frá vinveittum ráðherrum og ráðuneytum. Svona eiga bændur í Skagafirði að vera, enda fórst menningu þeirra afskaplega vel við Hjálmar frá Bólu.

Annars vóru skítakamrar á úthátíðum um verslunarmannahelgar fyrir 40-50 árum bestir. Það væri aungin vanþörf á endurvekja þau ágætu mannvirki og þarfaþing nú á öld óðatúrisma. Þessir glæsilegu og afkastamiklu kamrar höfðu allt sér til ágætis: voru ódýrir í uppsetningu, enda samastóðu þeir aðeins af djúpri gryfju og óhefluðu mótatimbri og fáeinum nöglum. Þegar útihátíðunum var lokið voru naglarnir rifnir úr timbrinu og öllu steypt ofaní gryfjuna og mokað yfir með dráttarvélargröfu; síðar var farið að taka grafir manna með sömu dráttavélargröfu aðferð með góðum árangri. Nú er ekki örgrannt um, að velviljað fólk leggi til að þvílíkum skítakömrum verði komið fyrir útum allt land hvert vor um leið og snjóa leysir og ferðamönnum selt inná þá. Að hausti verði kamrarnir síðan teknir niður og mokað yfir. En áður en þróin er byrgð, þá gefist bændum tækifæri til að koma með haugsugur sínar, ef þeir kæra sig um að nýta gullið í gryfjunni til að vinna úr því dýrar vörur til gottgjörelsis mannfólkinu.   

Vill opna salerni í miðborg Reykjavíkur

Steinbakur í steinbítskösinni

Þokkapiltur þessi Björn Steinbekk athafnamaður. Athafnamaður!!! Jahérnahér, farí helvíti! Guð forði okkur öllum frá athöfnum svona athafnamanna. Og seldi ókunnugu fólki aðgang að fótboltaleik í útlöndum fyrir morð fjár og hafi svo aunvann aðgöngumiða handa veslings fólkinu þegar það var búið að hafa fyrir því að fljúga til Frakklands til að horfa á Íslinga fara flikk-flakk á fótboltavellinum á móti Frökkum, sem er sannarlega góð skemmtun útaf fyrir sig. Í dag hefi ég rekist hér og hvar á netinu á fremur vondar, jafvel illhryssingslegar, umsagnir um Björn þennan Steinbekk og honum fundið flest allt til foráttu sem einn manngarm getur með góðu móti prýtt.

Þegar ég hafði velt Birni Steinbekk fyrir mér, prettum hans og ókristilegri ónáttúru, dálitla stund, kom upp í hugann fornvinur minn og skipsfélagi Kurt Steinbekk (mig minnir raunar að nafnið hans væri stafað Steinbeck). Kurt karlinn var alinn upp í Danmörku, átti íslenska móður en kunni ekkert í íslensku þegar hann kom fyrst til íslands rúmlega tvítugur. Þennan Steinbekk létum við rota steinbíta með rörbúti úti á sjó, en steinbítur er illskeyttur og ósamvinnuþýður þegar hann kemur sprelllifandi inná dekk og tilbúinn drepa hver þann er hann nær til. Þegar Steinbekkur danski var drukkinn í landlegum talaði hann óskiljanlegan hrærigraut af dönsku, íslensku og ensku og eitt sinn dó hann sælum áfengisdauða hálfur inni í borðsal en hálfur frammi á gangi svo ekki var hægt að ganga um skipið með góðu móti meðan honum þóknaðist að liggja þar í öngviti.

Nú er svo komið fyrir Birni Steinbaki, að þorri landsmanna hyggur að gott væri á þann þokkapilt að vera kastað óvopnuðum og berrössuðum niður í stíu fulla af nýdregnum, blóðgrimmum steinbítum. Þá myndi hann eflaust komast að því hvað það kostar að vera athafnamaður og selja sakleysingjum vöru sem ekki er til. Steinbítarnir, ef ég þekki þá rétt, munu með glöðu geði koma kauða í skilning um að slík sölumennska er ekki nema í meðallagi ábatasöm fyrir einn hugvitssaman athafnamann. 

Mun endurgreiða miðana

Þeir hafa ekkert til sakar unnið

Ekki er mér kunnugt um að piltarnir í knattspyrnulandsliðinu hafi nokkuð það til sakar unnið að á þá sé klínt sama prjáli og til sið er að sæma askonar bófa, hálfbófa og hálfgildings vitfirringa. Orðudrasl úrkynjaðrar yfirstéttar er algjörlega óviðeigandi þegar snjallir íþróttamenn eru annarsvegar; ,,látum hina dauðu jarða þá dauðu" eins og litli sósíalistinn frá Nasaret sagði einhverju sinni á lífsleið sinnri stuttri. Betur væri við hæfi að alþýða landsins héldi umræddu landsliði dálítið og íburðarlaust hóf þar sem yfirstéttin, fjárglæframennirnir og hinir ágjörnu fjárplógsmenn væri víðsfjarri.

Þess má geta að bæði eigendur og ráðgjafar ríkisstjórnarinnar hafa komist að því, að árangur karlalandsliðsins í knattspyrnu sé eingöngu ríkistjórninni og einstökum ráðherrum hennar að þakka, ekki síst Sigmundi Dávíð, sem sleginn var af á dögunum, og Ragnheiði Elínu kraftaverkaráðherra. Nú síðast var einn af húskörlum Framsóknarfjóssins gerður, í áróðursskyni fyrir haustkosningarnar, að þjálfara hjá KR þó svo hann hafi minna vit á þjálfun en stríðalinn nautgripur. En spillingarglæpir eru nú einusinni þjóðaríþrótt og eftirlæti Framsóknarelítunnar.

Í dag, frá því snemma í morgun, hefir frú Ingveldur átt mjög annríkt við að leysa ráðgátuna um hver það var sem skeit í á forstofugólfið hjá henni. Kolbeinn maður hennar steig nefnilega ofaní óþverrann þegar hann hugðist fara til vinnu og hnaut við, hann var, skal ég segja ukkur, óstjórnlega timbraður og afréttarinn ekki farinn að hrífa þegar atburðurinn varð. Frú Ingveldur er þeirrar skoðunnar að hroðinn í andyrinu sé eftir einhvern framsóknarkvennmann, því þessháttar sleggur séu til alls vísar ef þær telja sig þurfa að hefna sín. 

Ættu að fá fálkaorðuna

Framsókn selur Vigdísi í höndur hjáleigubænda sinna

Það hefir ekki legið í láginni að Vigdís Hauks hefir lengi verið í miklu uppáhaldi hjá Máríu Borgargagni, og reyndar hjá frú Ingveldi líka þótt hún sé harðvítugasta sjálfstæðisflokkskona landsins. Enda má heita að Vigdís hafi um árabil verið fastagestur í samkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins eiginmanns hennar Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns. Í samkvæmunum hefir, sem landsmönnum er kunnugr, farið einkennilega vel á með Vigdísi og skelminum Óla Apaketti, sem er eitt kostulegasta endemi sem rekið hefir á fjörur hinnar virðulegu yfirstéttar á Íslandi.

En nú hefir Máría Borgargagn, í samráði við gömlu Framsóknarmaddömuna, frú Ingveldi og Alfredo, tekið endanlega ákvörðun um að stampa Vigdísi Hauksdóttur og reka hana í útlegð til fjalla eins og frábærugimbur. Raunveruleg ástæða þessarar brottvikningar er sögð vera háskasamleg merarlæti hinnar föllnu griðkonu í kringum illa artaða óreiðupésa og drulludela eins og Óla Apakött og Brynjar Vondulykt, en það eru peyjar sem gamla Framsóknarmaddaman hefir þrátt fyrir ellihrumleika sinn megnustu skömm á. 

Við brottrekstur Vigdísar Hauks hvarflar að utanaðkomandi, að nú sé formlega hafin hressilega ósvífin blekkingaherferð Framsóknar vegna fyrirhugaðra haustkosninga. Nú skal fórna fáeinum fáeinum framsóknarperlum úr skartgripaskríni Maddömunnar og skreyta blessaðann Fjóshauginn með skærum eðalsteinum á borð við litlu fröken Alfredo, ásamt öðru glópagulli úr fórum hinnar stórkostlegu blekkingaverksmiðju Framsóknarfjóssins. - En rétt í þessu berast fregnir af því að Vigdís Hauksdóttir alþingiskvensa haf sagt sig úr Framsóknarflokknum og gengin til liðs við Þjóðfylkinguna, eða öllu heldur, að hún hafi verið seld á milli bæja eins og afsláttarær. 

Ekki erfið ákvörðun að hætta