Frú Sæland ber af öðrum frambjóðendum ásamt honum Glúmi okkar

Það má frú Sæland eiga, að hún getur verið hress og skemmtileg í fjölmiðlaviðtölum og laus við tepruskap. Í þeim efnum stendur hún öðrum frambjóðendum langtum framar, enda eru þeir nú flestir illþolanlegar leiðindaskepnur og sumir svo hörmulega, að álitamál er hvort forsvaranlegt sé að láta þá ganga lausa. Það er einungis einn annar frambjóðandi sem er mönnum bjóðandi og talar hreint og beint út frá hjartanu, en það er auðvitað hann Glúmur okkar Baldvinsson, ansans ári óhefðbundinn miðað við náttúrulausa harðlífisframbjóðendur, sem hugsa ekkert um annað en ímynd sína og eru að drepast hvurn dag af hræðslu við að vera sakaðir um spillingu, þjófnaði, kynferðisafbrot og fávitaskap.

Frú Ingveldi list, sem vonlegt er, ekki neitt á kosningabaráttuna nú og enn ver á frambjóðendur flokkanna. Hún kveðst undantekningarlaust sjá uppskafningshátt í öðru auga frambjóðendanna en en græðgi og þjófslund í hinu. Nema hjá frú sæland og Glúmi. Um síðustu helgi bauð frú Ingveldur til sín mikilvægu fólki, ráðherrum, þingmönnum, forstjórum, fjárfestum, forsetum og bysskubbum. Úr varð svallsamkoma og sýndu gestirnir í mörgum tiltektum, að þeir voru ekki verðir að sitja helgarsamkomu í húsi frú Ingveldar og Kolbeins. Við þetta einstæða tækifæri gjörðust sumir frambjóðendur svo innilega væmnir og leiðinlegir, að frú Ingveldur sá sér ekki annað fært en að vísa þeim úr húsi. En á þau verstu sigaði hún Kolbeini eiginmanni sínum, Brynjari Vondulykt, Indriða Handreði og Máríu Borgargagni og er ekki trútt um að þau hafi handfjatlað leiðindafólkið býsna liðlega og þjóðnýtt nærbuxur þess af stakri kunnáttu og reglusemi. Og eitt tilfellið leiddu þau hjón, Haldreður og Borgargagn, afsíðis og létu það gjöra nærbuxnalaust sprell.

En svo við víkjum að þeirri undursamlegu þjóðsagnapersónu, frú Sæland, aftur, þá ku hún hafa viðrað þá hugmynd að gjörast áhrifavaldur á Innstagrammi og sýna sig í uppbyggjandi stripli í sturtunni heima hjá sér. Ef af verður, mun frú Sæland uppskera dálaglega og fá fjölmörg atkvæði út á það eitt að koma skemmtilega fyrir í sturtu á Innstagrammi. Þess utan er frú Sæland eini frambjóðandinn sem mundi þora að koma soleiðis fram í kosningabaráttunni, nema ef vera skyldi Gúndi Fránklín, sem sagður er kræfur karl og ófeiminn við að sýna sig berbrjósta á almannafæri. En hinir frambjóðendurnir, gwöð minn almáttugur, það er nú meira úrkastið. Það óþarfalið heldur að kosningar og stjórnmál snúist um harðlífi, tepruskap, plastpokablæti, gripdeildir í skjóli nætur, kynfæraólag og ímyndir. Að ósekju mætti reka alla þá frambjóðendur á fjöll og gjöra þá að útileguskepnum á Hveravöllum allan ársins hring. En einkanlega ætti þó að huga að því að hafa þetta innan mannheldrar gaddavísgirðingar, svo það sleppi nú ekki til manna og spilli siðaðra manna samfélagi þeirra.  

Óttast Ingu Sæland á Instagram í sturtu

Skipsfélagarnir drukku áfengi úr stígvélum sínum í vertíðarlok og það fór sem fór

Svipað fór þeim skipsfélögunum á vertíðarbátum í dentíð og þessum dárum sem supu vín úr skónum sínum. Á loka daginn helltu sjóararnir áfengi í stígvélin sín, sem voru klofbússur, og drukku. Þeir lágu allir dauðir upp úr miðnætti, helbláir í framan eins og sjálfur Sathan hefði kyrkt þá með eigin hendi. Það þarf varla að fara í neinar grafgötur með örlög þremenninganna er supu þann görótta táfýludrukk úr gönguþrúgum sínum eftir skemmtiskokkið um Ísland.

Atburðurinn með félaganna vertíðarbátnum var fólki á staðnum lengi minnisstæður. Fyrst sló ugg og óhug að bæjarbúum, síðan ofsahræðslu þegar sýnt þókti og sannað, að bölvaðir drykkjuraftarnir væru farnir að ganga aftur, hver á eftir öðrum, uns öll skipshöfnin vóð ljóslifandi í draugslífi sínu um plássið og gjörði margan óskunda. Upp úr miðnætti höfðust konur ekki við vegna kynferislegar áreytni drauganna og hlupu berrassaðar eða klæðlitlar út á götur. Nokkra heimilisfeður börðu afturgöngurnar nær til ólífis og sóknarprestinn ráku þær fáklæddan upp úr rúminu um miðja nótt og eltu hann fram og aftur um þorpið fram á morgun, en þá var hann fullgenginn af göflunum og fluttur í fangelsið og þaðan í böndum suður til Reykjavíkur.

Þegar þessi gamalgróni og myndarlegi fiskibær var að niðurlotum kominn vegna reimleika og flestir íbúarnir flúnir var loks leitað til síra Baldvins og hann beðinn ásjár. Jú, síra Baldvin tók sér ferð millum landshluta og kom í draugabælið undir nótt í lok ágústmánaðar, en þá höfðu reimleikarnir geisað í þrjá mánuði. Síra Baldvin, sá andans risi, og bænheiti kennimaður, hófst þegar handa og kvað draugafansinn niður á innan við klukkustund með brauki, bramli, neistaflugi og háreysti. Kom hann öllum draugunum fyrir í bátnum sem þeir höfðu verið á vertíðinni, leysti svo landfestar hans, ræsti vélini og snöri bátnum til hafs og lét hann sigla einan síns liðs þá stefnu er er hvergi nemur við land fyrr en hinum megin á jarðkringlunni. Hefir síðan ekki spurst til skips né drauga.

Drukku freyðivín úr skónum eftir gönguna

Gölle spreðar og spreðar, en hann skellti líka kaldastríðsbola og hvítvínspinséssunni

Gölle a. Þórðarson atvinnusjálfstæðisflokksmaður er helvíti harður þegar kemur að prófkjörum og allri þeirri sýndarmennsku og glansskitu sem þeim ósóma fylgir. Og Gölle er svo mikill maður að honum munar ekki um að spreða út mörgum millionum krona í prófkjörsgaldur, árslaunum tveggja, þriggja, fjögurra verkamanna með yfirvinnu og öllu saman. Já, hann hefir víst pénííínga eins og skít og glottir við tönnur sínar þá hann kastar skít í alþýðu manna og sleikir sig upp við þá sem veita honum auðvaldsstyrki. Um raunverulega poletik Gölle veit enginn maður, annað en það að hann heldur með Sjálfstæðisflokknum eins og dáleidd afsláttarhæna.

Fyrst munum við eftir Gölle á ungdómsaldri, þá hreif hann einfaldar sálir með því að iða allur af kæti og hoppa á öðrum fæti og smæla eins og fretrófa framan í gamlar kerlíngar. Nokkru síðar var hann kominn í borgarstjórn Reykjavíkur, þar sem hann varð frægastur fyrir að kvaka í sífellu: ,,lína net, lína net". En eins og áður sagði, þá veit enginn neitt um poletik Gölle a. Þórðarsonar, sumir segja að hún sé nákvæmlega engin, en aðrir segja að hún sé enn minni en það. Þó hefir hann skellt stærri nautum og íhaldsgránum en nokkur veit í sínum innantómu innanflokksslagsmálum og vindmyllubardögum.

Gölle hefir löngum haft storminn í fangið og barist við óvættir og illa anda. Hann skellti Engeyjardjásninu, Birnibjarna, svo hann hrökk í þúsundir mola, enda glumdi vel í þegar hinn mergjaði kaldastríðsfrömuður skall flatur í gaddfreðinn völlinn. Ennþá veit aunginn hvernig Gölli fór að þessu og sennilega verður aldrei upplýst neitt er hönd á festir um þetta hryllilega slys. Í vetur leið siguðu Engeyingar dulitilli hvítvínsprinséssu með lokkana ljósa á Gölle í prófkjöri og hugðust nú sprengja þessa loftblöðru í eitt skipti fyrir öll. En þessi áform runnu út í sandinn; Gölle spreðaði bara á tólftu million á prófkjörslýðinn og vann glæsilega. Síðan hefir hvítvínsprinséssan verið sárþjáð í annarri mjöðminni og haltrað um eins og þrífættur gamalhrútur.
Þegar Gölle í gogginn slær,
þá gólar hver einasta kérlíngin ær, -
og þegar hann treður þeim öllum um tær,
taglið upp lyftist og einhver það fær.

Framboð Guðlaugs kostaði 11,1 milljón

Og brátt étur hjörðin þá Gúnda og Glám og Glúmur svo fylgir þeim með

Hvort hljómar betur, svona áróðurslega og ímyndarlega fyrir kosningar, að tala um ,,Gúnda og Glúm", eða ,,Gúnda og Glám"? Falleg kosningaauglýsing um þá feðga gæti sem best verið á þessa leið: ,,Öll þjóðin elskar þá Gúnda og Glám og Gunnar á Enda og hundinn hans Sám". En ,,Gunnar á Enda" er að sjálfsögðu í þessu tilfelli Gunnar á Hlíðarenda, en hann átti hundinn Sám, sem morðingjar Gunnars myrtu á undan Gunnari sjálfum. Svo er loks komið upp úr dúrnum, að Gunnar á Hlíðarenda var skú ingen islandsmann, heldur írskur þræll, sem hafði lúmska unun af að reka montna Norsara í gegn með atgeiri sínum hljómfögrum.

En svo afur sé vikið að Gúnda og Glúmi, þá eru þeir skemmtanavandir í betra lagi og þeim géðjast ekki að ruddafengnum pólverjabröndurum, sem ekki er von. Nú hafa þeir líka gjört sér lítið fyrir og fordæmt gamanmál frambjóðanda Fokks Fólsins í Norðvesturkjördæmi. Ekki veit ég, fremur en aðrir íbúar Norðvesturkjördæmis, hver þessi svokallaði Eyjólfur oddviti Fokks Fólsins er, en mér segir þó svo hugur um, að þar fari lítill sæmdarmaður. Enda höfum vér Vestlendingar ekki haft spurnir af öðru eins fúlmenni í vorum landsfjórðungi síðan Frans Mongóli sté á land í Ólafsvík fyrir hart nær eitthundrað og tuttugu árum og fór um Snæfellsnes með fáheyrðum ójöfnuði.

Loks er ekki úr vegi að geta þess að þeir gárungar, Gúndi og Glúmur, eru náfrændur Jón Gláms gítarleikara, sem var upp á sitt besta á síðasta þriðjungi síðustu aldar. Jón Glámur gítarleikari ærði fjölda manns með gígjuslætti sínum, uns dómur féll í Hæstarétti þess efnis, að Jóni Glámi gítarleikara væri með öllu óheimilt að halda hljóðfæri af nokkru tagi í eigu sinni. Og heyrðist til hans halda hljómleik í heyranda viðurvist varðaði það lífstíðarfangelsi fyrir hann. Þá dómur hafði fallið yfir Jóni Glámi hélt hann með leynd til norðurhéraða Indlands og síðar til Bangladesh og lék þar listir sínar á gítarinn og féllu margir nærstaddir í dá, en aðrir gengu af göflunum, gjörðust Talíbanar eða efldust svo af frjósemisdýrkun að til vandræða horfði. Var Jón Glámur gítarleikari brottrækur ger úr þessum löndum og hefir hann síðan verið hataður þar um slóðir.     

Glúmur og Guðmundur fordæma brandarann

Örlög manns sem hrækti í andlit Hálfdáns Varðstjóra

Fyrir einum fimm eða sex árum gjörðist það, að maður nokkur hafði samband við Hálfdán Varðstjóra og sagði sínar farir ekki sléttar. Þannig háttaði  til, að maður þessi hafði komið að eiginkonu sinni í örmum annars manns og vildi nú fá Hálfdán Varðstjóra til að halda uppi réttlæti fyrir sig. Hálfdán mætti á svæðið og komst fljótt að raun um hverskyns var. Maðurinn, sem setti sig í samband við Varðstjórann, hafi lokað konu sína og friðil hennar inni í hjónaherberginu, sem staðsett er á fimmtu hæð, þannig að útilokað var fyrir friðilinn að flýja út um gluggann, því það hefði orðið hans bani.

Er nú ekki að orðlengja, að Hálfdán Varðstjóri rífur upp dyrnar hjónaherbergis mannsins og blasir þá við heldur óhugguleg sjón: Þar lá eiginkonan í rúminu á klámfenginn hátt og hafði ekki einusinni borið við að fara í nærbuxur, en við hlið henni Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, ofurölvi með tillann eins og bandprjón út í loftið. Það var ekki örgrunnt um að uppstilling hinna bersyndugu í hjónarúminu konunnar hleypti illu blóði í Hálfdán Varðstjóra, því hann rak upp ógurlegt öskur um leið og hann stökk á hjúin í bælinu. Eiginmaður konunnar ætlaði að trítla á eftir Varðstjóranum inn í herbergið, en Hálfdán stökk upp og skellti á nefið á karlinum og læsti að sér með Kolbeini og hórkonunni. Þegar herbergisdyrnar upp lukust á nýjan leik, gjörði sá kokkálaði manngarmur sér lítið fyrir og hrækti framan í Hálfdán Varðstjóra, en það hefði hann átt að láta eiga sig.

Svo kallaði Hálfdán í lögreglumenn sína, sem biðu úti í lögregluvagninum, og bauð þeim að járna eiginmanninn og konu hans ásamt Kolbeini Kolbeinssyni framsóknarmanni og bera þau í vagninn. Það er í minnum haft, hvað brotafólkið öskraði mikið og blótaði meðan lögregluprjónarnir voru að halda á þeim út í bíl. En á stöðinni varð mikið um dýrðir þegar búið var að koma fólkinu í yfirheyrsluklefann Hálfdáns Varðstjóra. Og áður en Hálfdán vóð inn í klefann, á bláröndóttri sundskýlu einni klæða, hafði hann skotið á sig stinnum hálfslítra ákavítis, sem hann á ætíð í handraðanum til að nota við krefjandi yfirheyrslur. Eftir á var Kolbeinn, eiginmaður frú Ingveldar, skrifstofustjóri og framsóknarmaður mállaus í þrjár vikur, svo nærri gekk Hálfdán Varðstjóri honum til að fá hann til að meðganga. En maðurinn, sem olli öllum látunum með því að hringja í Varðstjórann og klaga konu sína fyrir hórlifnað og hafði auk þess hrækt í andlit Hálfdáns, var dæmdur í átta ára fangelsi fyrir svívirðilega framkomu við valdstjórnina og lausmælgi varðandi einkamál Kolbeins Kolbeinssonar og konu þeirrar, sem var í þessum tímapunkti eiginkona hinnar hrækjandi klöguskjóðu.   

Hrækti á lögreglu

Að hann reisi skálkum skjól er viðbjóðslegur rógburður

Hvurnig í ósköpunum gat það flögrað að Persónuvernd að leggjast svo lágt að rógbera þann Drotins krossbera, Kristján Júlíusson sjávar- og landbúnaðarráðherra? Þetta athæfi Persónuverndar er eitthvað svo andstyggilega pervisalegt og fáu er við að jafna. Ráðherrann Kristján Mór Júlíusson er kunnur af frómu og viðkunnanlegu hugarfari, hann er kirkjurækinn og hefir dálæti á síra Hallgrími sáluga Péturssyni; einnig er hann frægur samherji þeirra sem eiga um sárt að binda og sannur vinur ísfirskra útgerða.

En Persónuvernd er ill og óvönd að virðingu sinni og veitist að ráðherranum Kristjáni Mó, bara af því hann er samherji samherja sinna og hefir reynt sitt til að varna því að öfundsjúkir aumingjar og hnýsnar forvitnisbeljur komist með óhreinar klaufirnar í einkamál samherja ráðherrans. Svona er nú Kristján Mór heiðarligur og vænn. Að Kristján, þessi heiðvirði seggur, sé í því reisa skálkum skjól yfir græðgi og aðrar ódyggðir vafasamra manna, er satt að segja fáheyrð lýgi; þessháttar fjanda mundi Kristján mór aldregi gjöra, ekki einusinni þókt klípa ætti hann með glóandi töngum vítt og breitt um líkamann.

Frú Ingveldur hefir verið Kristjáni Mó betri en aungin, stappað í hann stálinu og tekið í lurginn á vissum persónum, sem hafa viljað honum íllt með rógburði og öðrum miður góðum tiltektum í hans garð. Einn rógberan heimsókti frú Ingveldur sjálf og veitti honum verðuga ráðningu; það vesalmenni fannst froðufellandi í hnipri á gólfinu heima hjá sér, sturlaður af hræðslu. Hann hefir aldrei náð sér og hefir verið geymdur í einsmannsklefa síðan. Nú gjöra menn sér góðar vonir um að frú Ingveldur fari á fund Persónuverndar og handfjatli hana þannig, að hún steinhætti að rógbera Kristján ráðherra. 

Sakar Persónuvernd um rógburð