Rafurmagnssálmur dómsmálaráðherra og svellandi rafskot milli þjóhnappa Pírata

Ekki er fyrir að synja, að nokkur tilhlökkun sé sé farin að gjöra vart við sig á stöku stað vegna fyrirhugaðrar rafbyssuvæðingar og rafmagnssálma blessaðs dómsmálaráðherrans okkar og aðstoðarmanns hans. Mjök fýsir oss að sjá þegar Nonniboy fer að senda fordæmalaus rafskot millum þjóhnappana á Píratagemlingunum svo þeir geti ekki kvartað undan því að fá aldrei neitt gott í rassinn. Mikið óskaplega held ég verði gaman þá.

Sjáið fyrir yður dómsmálaráðherrann Nonniboy koma þjótandi fram í útdyr dómsmálaráðuneytisins með með rafpístóluna á lofti skjóta rafurmangni af handahófi í næsta píratakvæ á götunni, en að baki ráðherrans sæjum vér glitta í dökkleitt og þrútið nefið á aðstoðarmanninum, sem að sönnu væri með veglega rafurmagnshaglabyssu í hönd, þess albúinn að senda á Píratafjandana meiri glaðning af heiðgrænu og vistvænu rafmagni frá heildverslun Enn eins. Það er eins gott fyrir aumingja Píratana að hafa sig hæga á næstunni og varast að gjöra dómsmálaráðherra og aðstoðarmanni hans gramt í geði með einhverju dómsdagsþrugli og óráðhjali.

Svo segir í frægu kvæði um sýslunga minn og sveitunga afa heitins, Pétur Hoffmann, að hann hafi rotað sér til gamans einn og einn ósvífinn valdsmann og pólití. Því miður eru Pírataskammirnar ekki þannig lagaðar að þær passi í fötin hans Hoffmanns og því síður eru hnefar þeirra grjótharðir eins og á gamla Selsvararbóndanum, heldur eru þeir lausir í sér og linir sem kökudeig og ógjörlegt að rota nokkurn skapaðan hlut með þeim. Þannig að útilokað er að Píratar geti unnið á dómsmálaráðherra og aðstoðarmanni hans með berum hnefunum. Pírötum eru sem sé allar bjargir bannaðar í þessu stríði, en geta svo sem skotið á Nonniboy til baka, þó ekki væri nema í virðingarskyni, með baunabyssu eða teygjubyssu og freistað þess að hæfa karlskrattann á viðkvæmastan stað neðan beltis. 

Gangi ekki yfir almenning þegjandi og hljóðalaust

Lífshættulegt fjóshaugsverkað hangikjöt veldur usla fjarri Íslandsströndum

Illur grunur hefir sókt að varfærnustu sálum, þess efnis að hið lífshættulega hangikét, sem borið var fram á Nostraglíjuknæpunni á Tenerifi hafi átt ættist sínar að rekja í fjóshaug nokkurn í Skagafirði. Það hefir tíðkast meðal fótgönguliða gömlu Framsóknarmaddömunnar í bændakurfastétt Skagafjarðar, að slá tjaldi yfir fjóshauga sína á haustin, kveikja í kúataðinu og reykja við það kjöt, bjúgu og krof af fleiri kvikindum. En kúaskítur í fjóshaugi er blautur og torbrennanlegur og því hafa bændur stungið þurrum, olíubornum spýtum í skitukássuna og kynt upp með hráolíu og góðum hitablásurum. Við þetta hafa kúahægðirnar þornað og farið að brenna á skikkanlegan hátt og framkallað þennan fína, ósvikna reyk, sem ekki er nein rafrettuólyfjan.

Svo draga kurfarnir lærin og bjúgnasköndlana upp úr mykjukösinni, þurrka af þeim mesta hroðann og senda svo afurðirnar á markað, sumir á svartamarkað, og varnalausir neytendurnir fá þetta á diskana sína, kannski í heilsubótarferð á Tenerifi, og missa heilsuna. Að minnsta kosti eru sögurnar sem berast þessi dægrin frá Tenerifi ógnvænlegar og afdrif gestanna tvísýn. Síðast þegar fréttist hafi minnst einn drullað sig í hel; lögreglan fann hann steindauðan í skúmaskoti við hliðargötu í Tenerifi í morgun, allan útmakaðan, augun sprungin út úr tóftunum og belgurinn upp þaninn, svo hatramt og hryllilegt hafði dauðastríðið verið.

Hér heima varð heil fjölskylda skökk af fjóshaugshangiketi á jólunum og er nú verið að athuga hvort framleiðandinn hafi brennt heilli heyrúllu af þurrum kannabisplöntum og fullri kerru af óþverasveppum undir ketinu, er það var til reyks í fjóshaugnum hjá viðkomandi framsóknarkurfi, - en á því leikur sterkur grunur og sjónarvottar sagðir að framferði hans við hauginn. Nú, svo er beðið eftir matvælaráðherra að taka ákvörðun, en viðbúið er að sú bið verði afar löng. Annars þarf ekki að taka neina andskotans ákvörðun, blessað fólkið liggur í andaslitrunum á erlendri grund, svo illa þefjandi að aungin orð fá lýst. Að vonum ríkir sorg í Nostralglíjuknæpu í kvöld og kistusmiðurinn á þönum milli sjúklinganna að taka mál af þeim svo allt verði tilbúið fyrir greftranirnar. Það eru nú meiri ósköpin hvað framleiðsluhættir hangiketskurfa á framsóknargrenjum í Skagafirði geta valdið miklum usla langt úti í heim.    

Um helmingur veiktist eftir hangikjötsveislu á Tenerife

Ferðimannvandamál Framsóknar

Tja, það er varla nema um tvennt að ræða varðandi lausn á ferðamannaþjónustu vandamálinu. Annars vegar er að ríkið taki alfarið yfir ferðaþjónustuna í landinu og sendi Jóhannes framsóknarbarn Skúlason á leikskóla til endurhæfingar og upprifjunar á leikskólanámsefni, eða hitt að ferðaþjónustufrekjurnar komi sér sjálfar, á eigin reikning, upp tækjum og tólum og einkabjörgunarsveit til að finna og moka moka ferðamennina sína upp úr snjó, bjarga þeim og hlú að þeim og sjá um greftrunarkostnaðinn þegar ferðimaður deyr utanvegar í ofveðri og stórhríð.

Þetta er svo einfalt, að jafnvel Lilja Alfredós ætti að geta kraflað sig fram úr vandamálinu á annan hvorn veginn og það þótt hún hafi aldregi staðist dýralæknispróf. En mikið ósköp er gleðilegt að sjá hvað ráðherrar Framsóknarmaddömunnar eru hlaupnir í góð hold; þau bókstaflega róa í spikinu eins og fordekraðar varphænur sem fyrir löngu eru hættar að verpa. Enda hefir gamla Maddaman, þótt skemmd sé af elli og eiturnautnum, látið fæða ráðherra sína á fyrsta flokks merarsméri og graðhestaskyri með hristing úr sauðarjóma og glussa útá, frá kaupfélagskompaníi giftusama kaupfélagsstjórna í Skagafirði, síðast liðin fimm ár með þeim aðdáunarverða árangri að velmegunarkleprarnir hafa hlaðist eins og ofvörur utan á ráðherragarmana.

Svona stríðaldir ráðherrar, sem gamla Maddaman hefir komið sér upp, eru sannarlega ekki hristir fram úr erminni, og þeim verður vafalaust aungin skotaskuld að afgreiða ferðamannaiðnaðarvandamálið og snúa upp á trýnin á talsmennum ferðagræðginnar svo þau hvorki æmti né skræmti meir. Þó eru vaxandi áhyggjur af leiðinlegu málefni sem borist hefir ráðsmanni, húskörlum og griðkum Framsóknarfjóssins til eyrna, jafnvel þeirri gömlu líka: Sem sé að ráðherrar Fjóssins séu sífellt meira og meira að verða eins og ljósrit hvert af öðru og erfitt sé, einnig fyrir velsjáandi menn í fullri dagsbirtu, að þekkja ráðherrana hverja frá öðrum; þetta ástand varð til verulegs ama á fundi Landsambands Framsóknarkvenna, sem merkilegt nokk er enn til, en þá sýndist einni virðulegri gamalfrauku að Lilja Alfredós væri Sigurður Ingi og skildi ekkert í því að hann væri í gulri dragt og gengi um eins og sperrtur hænuungi. Og það var lífsins ómögulegt að leiðrétta þennan sorglega misskilning, enda voru landsambandskonur orðnar ærið drukknar þegar þetta gerðist.     

„Getum auðvitað aldrei sigrað brjálað veður“

Nú viljum vér Stjörnusýslumanninn Stones upp reistan.

Það er sem maður segir: allt hefir farið í hund og kött hjá ríxlögregluembættinu, dómsmálaráðherra og ríkisstjórninni, sem hefir verið falið að byggja landið með lögum, síðan Stjörnusýslumanninum Stones var steypt af stóli og hann vanvirtur opinberlega og gamla ríxlögreglustjóranum var komið fyrir á vandræðamannaheimili fyrir óhæfa uppgjafa ríxembættisuxa. Já, svo er það.

Eftir að hr. Stones var velt úr sessi og honum stungið undir stól, hefir hryðjuverkaógnin færst nær oss og nær og stríð brotist út í Úkraínu og brátt mun Seðlabankinn verða tekinn til gjaldþrotaskipta og ferðaþjónustuiðnaðurinn verða út í snjóskafli á heiðum upp og gaddfrjósa í hel. Manni skilst hreinlega, að Stjörnusýslumaðurinn Stones hafi verið hýddur og síðan hafi niðurlæging hans verið fullkomnuð með því að því að setja hann niður við lítið borð úti í horni hjá Ríxlögreglustjóraembættinu og honum fengið sérverkefni að föndra við; vér héldum að svoleiðis lagað væri einungis gert við óþekka og kvensama presta sem farið hafa yfir strikið, þeir eru settir í sérverkefni á Bysskubbsstofu og eiga þaðan ekki afturkvæmt.

Nú er það svo, að hryðjuverkaógn og hryðjuverkaiðnaður er ætíð á snærum skipulagðra samtaka og því lífsnauðsyn að bregðast hart við, ekki með því að færa viðbúnaðarstig úr A í B, heldur úr A í einhvern bókstaf sem er langtum aftar í stafrófinu en B. Nú er við hæfi að setja viðbúnaðarstigið úr A í Ö. En fyrst af öllu þarf Ríxlögreglustjóraembættið að læra að skammast sín og endurreisa Stjörnusýslumanninn Stones, biðja hann innilegrar fyrirgefningar á hnjánum og fela honum síðan að leggja til atlögu við hryðjuverkin, en aðallega þó hryðjuverkamennina, eða konurnar ef það eru konur sem eiga í hlut, sem liggja í leyni og bíða eftir hentugu tækifæri til að terroríséra undirstöður þjófélagsins og valdstjórnina.   

Krefst útskýringa frá lögreglu

Til hamingju

Til hamingju Bjarniben, atvinnurekendur, fjárfestar og samherjar.
Til hamingju Sigurður Ingi, Björn framsóknarmaður Snæbjörnsson á Akureyri, Vilhjálmur framsóknarmaður og lýðskrumari á Akranesi.
Til hamingju Katrín Jakkó, Drífa Snædal, Halla Gunnarsdóttir og Stenngrimur Johoð.
Til hamingju Samfylking og krataeðlisskitur, Kristrún, Halldóra Saleks, Verkalýðsmálaráð Samfylkingarinnar, Karl Th. Birgis og Sighvatur Björgvins.
Til hamingju allir saman með núll og nix samninginn hanns Viljálms og ykkar.
Og enn meir til hamingju með að þurfa ekki að skíta ykkur út með því að deila kjörum með verkafólki Starfsgreinasambandsins og vera á sömu launum og sá undirmálslýður.

Nú er glatt í döprum hjörtum þeirra sem heyra til hinni samdauna samtryggingu valdsins á Íslandi. Arðránið er tryggt enn um hríð. Já, þetta blússandi arðrán, þessi blússandi gróði, þessi blússandi stöðugleiki Sannra Íslendinga við kjötkatla auðvaldsins og rúllettuborð kapítalismans. Þökk sé yður, heilagi herra Mammón. Heill sé yður, Pétrar Þríhrossar íslenskra stjórnmála, auðvalds og skepnuskapar.

En þó svo að verkalýðurinn hafi tapað þessari orrustu fyrir verklýðsforstjórunum sínum á hvítu Landkrúserunum, þá kemur dagur eftir þennan dag og okkur er lofað að þá upp verði staðið muni hinir síðustu verða fyrstir og hinir fyrstu (Bjarnirben, SA og Skaga-Villi) síðastir. Enn fremur verður fall þeirra mikið og lendingin lágkúruleg og skammarleg eins og heimsmetssamningurinn hans Villa og hans Framsóknar-Björns og hennar Saleksdóttur.

Kjarasamningur SGS og SA samþykktur hjá SGS

Nonniboy vísað úr pissukeppninni. En líka örlítið af Giljá, Giljagaur og jólatréskeppninni

Það er margur hlandvandinn í þjóðfélaginu og ekki alltaf á allt kosið í þeim efnum. Nú hefir almenningi borist til eyrna að Nonniboy, ráðherra í ríkisstjórn íhalds og afturhalds, hafi hafi farið í svokallaða pissukeppni við Þórhildi Sunnu á Alþingi og tapað. Þórhildur Sunna byrjaði, hún gerði sig til og sprændi sjö metra og fjörutíu og átta sentímetra. Svo, svo gerði Nonniboy sig til og það gerðist ekkert. Ja, ef til vill er full mikið sagt að ekkert hafi gerst, því heiðgulur leiðindapollur, sem rauk upp af, myndaðist við fætur Nonniboy. Því var Þórhildi Sunnu dæmdur sigurinn en Nonniboy var vísað úr keppni, hreinlega kastað út á götu. Er betur var að gáð, kom í ljós að mergurinn málsins var, sá að Nonniboy láðist að opna buxnaklaufina þegar hann gerði sig til og mé í buxurnar. Því fór nú sem fór.

En það er fleira að gerast á þingi þessi dægrin. Til að mynda fer hin fræga jólatréssamkeppni Alþingis fram einhvern næstu daga, en þá reyna þingmenn með sér hver þeirra líkist mest jólatré. Síðustu árin hefir jólatré VG í Norðausturkjördæmi einokað keppnina með fáheyrðum yfirburðum, því annað eins gangandi jólatré árið um kring hefir ekki þekkst áður hér á landi. Og vissulega mun frú B. Ólsen sigra keppnina þetta árið eins og hin fyrri. Baráttan stendur nefnilega bara um annað sætið. Þrír alþingismenn þykja líklegastir, en það eru Björn Leví, Diljá Mist, sem sumir eru farnir að kalla Giljá Þrist eftir Silfrið á Ríkisútvarpinu síðasta sunnudag, og Helga Vala. Þar á eftir koma svo minni spámenn eins og þingmaður kaupfélagsstjórans á Sauðárkróki, ráðhurran með langa nafnið, Thorgerdur Kattrin og Klobbi Magg. Allt er þetta gott og blessar og gaman verður að fylgjast með hver hreppir annað sætið í jólatréskeppni Alþingis að þessu sinni.

En fyrst minnst hefir verið á hana Giljá Þrist, eða hvað þeir nú kalla þingmanninn, þá er ekki úr vegi að nefna, að orðið hefir vart við nafna Giljár, sem sé bulvaðan þorparann hann Giljagaur. Og sá slær ekki slöku við fremur en fyrri daginn. Hans kjörorð hafa löngum verið: ,,Giljum konur - kneyfum vín". Helvískur gaurinn er talinn hafa komið til byggð kringum tuttugasta nóvember síðast liðinn og tók þá þegar til við þar sem frá var horfið um síðustu jól. Nú gerðist það, illu heilli, á aðventunni í fyrra, að bóndakurfur í Húnavatnssýslu, andlegur óreiðumaður með svínsnáttúru, gjörði sér lítið fyrir og hugðist afvegaleiða Giljagaur er hann heimsókti sveit kurfsins. Þannig kom bóndinn þarfanauti búsins fyrir í rúmi griðkonunnar en bjó aftur um griðkonuna í tuddabásnum í fjósinu, því honum langaði að sjá hvernig Giljagauri mundi verða við þegar hann ætlaði að heilsa upp á griðkuna. Þegar Giljagaur bar að garði í niðamyrkri hugði hann sér gott til glóðarinnar með griðkonunni, vóð að bóli hennar og smó undir sængina og fór strax að láta vel að tuddanum, sem þar hraut í besta yfirlæti. Því miður geðjaðist tudda illa að lostafullum blíðulátum Giljagaurs og rak annað hornið undir buxnastreng hans og sveiflaði hinum veðurbarða jólasveini eitthvað út í buskann. Því varð ekkert um jólagleði Giljagaurs það árið, en hann var fluttur daginn eftir þungt haldinn til síns heima á kviktrjám. Vofir nú yfir bóndakurfinum í Húnavatnssýslu hefnd Giljagaurs og jólasveinasamfélagins og verður fróðlegt að vita hvernig það allt saman fer.  

Þarf að sætta sig við pissukeppni á þingi

Hugsjónalausir lýðskrumarar sem reynst hafa verkafólki dýrir. - Júdasar líkar lenda...

Það gerist ekkert meira eða merkilegt úr þessu í þeirri kjarasamningalotu sem nú stendur yfir, þökk sé Villa skagamanni, Aðalsteini húsvíkingi og hinum íhaldsframsóknarkrötunum í Starfgreinasambandinu. Framhjá þeim auma afleik, sem lítur sannast sagna út eins og vísvitandi óleikur viðkomandi lýðskrumara, kemst afgangurinn af verkalýðshreyfingunni ekki svo glatt framhjá, - nema svo vel vildi til að félagsmenn verkalýðsfélaganna felli felli þessa Villasmán íhaldsframsóknarkrataeðlisins.

Þegar fólk var farið að gera sér vonir um að verkalýðshreyfingin, og einkum þá sá hluti hennar sem snýr að verkafólki, væri að endurnýja sig og hrista af sér langvarandi spillingardrungann og auðvaldsþjónkunina og verða öflug, róttæk og sterk, þá spruttu fram lýðskrumarar, sem fólk hafði sett traust sitt á, og eyðilögðu á augabragði það sem fólkið hélt að verið væri að byggja upp. Á þessari stundu veit enginn hvort, og þá hvenær, annað tækifæri til öflugrar samstöðu og sigra gefst á grundvelli heilbrigðrar og róttækrar stéttarbaráttu þar sem samtakamátturinn skilar því sem stefnt var að. En svona fór um sjóferð þá, eins og svo margar slíkar á síðustu áratugum.

Fyrir mann sem stendur álengdar og fylgist með, þá blasir við honum ráðalaus verkalýðshreyfing, sem hvað eftir annað tekur þjóðskipulag auðvalds, arðráns, nýfrjálshyggju og þjófræðis fram yfir skipulega stéttabaráttu fyrir betra samfélagi og verkalýðsvöldum. Nei, hálaunaðir lýðskrumarar, verkalýðsforstjórarnir, vilja ekki, þegar til kastanna kemur, rugga bátnum, - það gæti nefnilega ógnað ríkjandi ástandi; því svo samdauna eru þeir orðnir samtryggingu valdsins, alræði auðvaldsins og nýfrjálshyggjunnar, að þeir telja það skyldu sína að verja þjóðskipulag arðræningjanna fyrir stéttabaráttu verkafólks.

„Við hefðum viljað meira“