Endurskipulagður lýðskrumari í stórsóknarmaníu

Já, heldur lýðskrumarinn að úrsögn Eflingar hafi ekki haft slæm áhrif á Starfsgreinasambandið. Hvað á svona kjaftbull að að þýða hjá garminum? Efling var helmingurinn af Starfgreinasambandinu, meira að segja miklu sterkari helmingurinn, þegar slík burðarstoð er tekin burt, þá blasir auðvitað við afar veikt Starfsgreinasamband, svo veikt að ekki er neitt mark á því takandi. Nú, lýðskrumaranum dettur í hug að slá því fram, sem rökum fyrir þvættingnum um að brotthvarf Eflingar hafi ekki haft slæm áhrif á sambandið, því Starfsgreinasambandið hafi endurskipulagt sig! Með leyfi að spyrja: Hvaða rokna endurskipulagning er það sem dekkar og kemur í stað þess að sterkari helmingnum er svipt burt?

Það gefur augaleið, að þing Stafsgreinasambandsins á að setja núverandi formann þess af, ef hann hefur ekki vit á að segja af sér, enda ber hann mesta ábyrgð á því að Efling sagði skilið við sambandið. Skipstjóri sem missir helming áhafnarinnar fyrir borð vegna handvammar og svika er að öllu eðlilegu rekinn og hann jafnvel settur í tukthúsið. En rytjurnar sem eftir eru af Starfsgreinasambandinu eru því miður ekki líklegar til afreka, hvernig sem þær skipuleggja sig. Þar svífa eiturgufur svika og framsóknarkrataeðlisins yfir vötnum eins og alltumlykjandi dauðadómur. 

Það hefir náttúrlega hresst upp á foringja Starfgreinasambandsins að fá sjálft Brúarlandsundrið til að jarma yfir sér í upphafi þings, svona sem uppbót á innistæðulaust rop lýðskrumarans. En eflaust sjá samtök atvinnurekenda, auðvalds og arðræningja, sér hag í að veiða hálfdautt Starfsgreinasamband og lýðskrumara í net sín og gera núll og nix kjarasamning við þann óvinafögnuð fyrir hönd bláfátæks verkafólks - eins og á aðventunni í fyrra. Eflaust mun ekki standa í hinum hvellskýra og tárum takandi lýðskrumara að lýsa því yfir í stórsóknarmaníu að lýsa því yfir að þeir kjarasamningarsamningar séu hvorki meira né minna en heimsmeistarasamningar, þrátt fyrir að lýðskrumarinn og hans nótar ætli sér aldrei að lifa á þeim, eða eftir þeim.

Þörf á aðkomu stjórnvalda í næstu kjaraviðræðum

Byskubbi vísað á götuna og gaddinn - en ekki á Guð

Jæja, svo það verður þá þrautalendingin að selja ofan af aumingja byskubbnum og flæma þá virðulegu frú á götuna eins og hvurt annað rónapeð, setja hana á gaddinn,en ekki Guð því það vilja paurarnir, óvinir heilagar Agnesar, ekki. Það er ýmislegt sem gengur á þegar þarf að losna við embættismann. Náttúrlega er með öllu óvíst hvernig brottrekinn byskubb, sviptur öllu húsaskjóli, mat og öðrum vistum, plumar sig á götunni, hempulaus, sitjandi á bekk á Austurvelli, með framrétta hægri hönd biðjandi sér beininga, en kardóglas í þeirri vinstri; því vínandi úr þessháttar drykkjaríláti mun vera sá einn líknandi andi, sem sem stendur húsnæðislausum byskubbum til boða.

Vissulega munu andskotar og óvildarmenn heilagrar Agnesar byskubbs gleðjast óumræðilega, ef kerlíngaranganum verður varpað á dyr, hempulausri, á nærklæðunum einum, af karlpúngasamkundu kirkjuþings. Það er alveg merkilegt hve sumir geta glaðst yfir óförum annarra, og þá því meir sem hærra sett persóna á í hlut. Þessháttar gleðskap kallaði séra Árni ,,Þórðargleði" til heiðurs vondum bónda á Snæfellsnesi, sem réði sér ekki fyrir kátínu þegar hann frétti af því að Norðlendingar væru ekki búnir að ná þurri tuggu í hús vegna samfelldra rigninga og ótíðar og komið vel fram yfir höfuðdag. Ætli kirkjuþingsmenn séu haldnir Þórðargleði í meiri mæli en annað fólk og bíði þess í ofvæni að fá að sjá húsnæðislausan byskubbinn skjögra í volæði um götur miðbæjar Reykjavíkur?; ætli þeir taki sér svo ekki næst fyrir hendur að taka í hornið á Guði Almáttkum og selja hann í höndur einhverjum nýríkum nýfrjálshyggjufrömuði? 

Allt er þetta gott og blessað, eins og kérlíngin sagði, bara ef frjálsbornir og heilbrigðir menn geta skemmt sér yfir einhverju smálegu. En hvernig var það: fékk Agnes byskubb ekki að tala yfir hausamótunum á hundrað þúsund kérlíngum á Arnarhóli í gær? Eða hefir henni líka verið útskúfað af hinum fémíníska efrimillistéttar-kérlígavaðli? Hvað á soleiðislagað að þýða? Ha? Jú, jú, á Íslandi mæta íbúar landsins í hundraðaþúsundavís í gleðigöngur hinsegin manna og ólögleg kvennaverkföll, en þegja þunnu hljóði eins og mállausar sauðskepnur og láta sig hverfa þegar á að fara að berjast fyrir kjörum verkafólks, bláfátækra kvenna og karla, sem efrimillistéttin og yfirstéttin hafa gert að vinnudýrum, þrælum, sem þær hafa gaman af að arðræna og kúga á ísmeygilegan og slóttugan hátt. Hvað þá að þessi lýður bregðist við þegar illir karlar, já og víst kérlíngar líka, skemmta sér við að bera byskubb þjóðkirkjunnar út og segja honum að mæla göturnar með rónunum, snæða upp úr sorptunnum að húsabaki og ylja sér við kogespritt og dropa kardimomms í útsynningstíð og frosthörkum hins íslenska vetrar.  

   

Embættisbústaður biskups verði seldur

Þegar frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson voru ung

Enn þann dag í dag minnist frú Ingveldur þess með velþóknun þegar ekki var meira en skítslengd milli hennar og Brynjars Vonudulyktar á öldurhúsinu Fálkanum við Austurvöll. Þá var frú Ingveldur ung og hormónafull svo út af flóði, nýbyrjuð að sænga með Kolbeini Kolbeinssyni, sem þá var orðinn aðstoðarmaður forsætisráðherra Framsóknarmaddömunnar. En þarna á öldurhúsinu Fálkanum var sem sagt dunandi danstónlist og Vondalyktin komin með klærnar vel uppundir frú Ingveldi, sem iðaði eins og maðkur á öngli.

En svo helltist ógæfan yfir, sem hendi væri veifað. Brynjar Vonalykt farinn að munda brandinn að baki frú Ingveldi, hún undirbuxnalaus og skuggsýnt salnum. Þá birtist Kolbeinn ungi Kolbeinsson eins og þjófur að nóttu, með Indriða Handreð sér við hlið, og saman lögðu þeir hendur á Vondulyktina með þeim afleiðingum að minnstu mátti muna að þeir slitu leyndaliminn af Brynjari; hann slapp með alvarlega tognun, sem hann átti lengi í. Á eftir teymdu þeir Kolbeinn og Handreðurinn frú Ingveldi á millum sín úr húsi eins og trippi og drógu hana heim til Kolbeins. Hvað þar gerðist þetta síðkveld veit enginn með vissu, nema það var eitthvað skuggalega klámfengið.

Helgina eftir opinberuðu frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson trúlofun sína við svo hátíðlega athöfn, að við lá að þau trúlofuðust Indriða Handreði líka við þetta tækifæri. Það var sukksamt í þá daga og Máría Borgargagn í essinu sínu; hafði sex til sjö steggi í takinu hverju sinni og hafði með þeim öllum sitt og hvað, en aldregi nema með einum í einu, takið eftir því. Um þessar mundir þekkti Indriði Handreður ekkert til Máríu, það gerðist ekki fyrr en löngu síðar. Um sumarið fóru frú Ingveldur og Kolbeinn á skaðræðis útihátíð og slógu þar upp tjaldi sem var eins og skáli um þjóðbraut þvera. Þar veitti unga parið öllum beina og úrlausn sinna mála sem leið áttu um tjaldbúð þeirra og gestrisni þeirra rómuð lengi á eftir. Já, þau voru snemma efnileg, frú Ingveldur og Kolbeinn og meiri mannsbragur að þeim mörgum nútíma lukkuriddaranum.

Engin „armslengd“ milli Bankasýslu og ráðherra

Iðrun er ekki til í Sjálfstæðisflokknum, aðeins útúrsnúningar og fals

Það var svo sem auðvitað að Bjarniben mundi snúa út úr afsögn sinni á stundinni með því að pota bara nýjum stóli undir rassboruna á sér. Þetta sýnir okkur að iðrun er ekki til í Sjálfstæðisflokknum, aðeins útúrsnúningar og fals. Bjarniben betrast aldrei; hann er líkur stigamanninum sem ítrekað er færður á Hraunið til afplánunar en stökkur samstundis aftur út á afbrotabrautina þegar hann er látinn laus. Ekki skortir heldur meðvirknisþrælana í Sjálfstæðisflokkinn, og fleiri sérhagsmunasamtök stjórnmálanna. Litlu tútturnar og hraungrýtiskarlarnir kringum Bjarnaben taka fullan þátt í iðrunarleysinu og spillingunni, með bros á vör, sem sýnir krónískt siðleysi og vesaldóm.

Kynjaskepnur VG, sem líka eru siðlausar og kunna ekki að skammast sín, eru algjörlega á mála auðvaldsdólgsins Bjarnaben og éta allan þann skít sem honum þóknast að troða ofan í kjaftinn á þeim, og það með bestu lyst svo einkennilegt sem það nú er. Um húskarla og griðkvendi gömlu Framsóknarmaddömunnar er ekki að tala; því fólki er að sjálfsögðu ekki sjálfrátt og gengur fram eins og endranær eins og blindar og tilfinningalausar vofur í kirkjugarði, sem lagður var niður á sautjándu öld. Með svona lýð í eftirdragi er skipulögðu afbrotasamtökunum allir vegir færir og stúfar eins og Bjarniben valsað um víðan völl með humarætum og hvítvínsdrekkurum, að ógleymdum hr. Níelsson, Óla Birni og Jónka bónda og útlendingi og hælisleitanda Gunnarssyni.

En kæru vinir og kunningjar, nær og fjær: Hvað eigum við að gera með sjálftökufólk og hústökuskríl, sem komið hefir sér fyrir stjórnarráðinu, sem traðkar á lýðræðinu og góðu siðferði eins og hverjum öðrum skít og gerir í leiðinni grín að almenningi og glennir sig framan í hann með löngutöng, grettum og múnandi rassi? Mér finnst að almenningurinn ætti ekki að láta þessa útúrsnúninga Bjarnaben og hans nóta yfir sig ganga lengur, heldur heimsækja sjónarráðið og ryðja salinn, storma að svo búnu fylktu liði upp á Háleitisbraut og leggja Valhöllu Sjálfstæðisflokksins í rúst.  

Þingflokksfundur hafinn í Valhöll

Algert rökþrot í breska blaðinu Guardian

Eitthvert augljósasta merki um algert rökþrot er þegar menn fara að kalla andskota sína stalínista og maóista og annað í þeim dúr. Þetta lætur Stjáni Loftsson í hvalnum eftir sér í tímamótaviðtali við breska blaðið Guardian, en þar sæmir karlinn Swandeeýsi Swabbós heiðurstitlinum ,,stalínisti" bara sisona út í loftið, enda er hann loftsson eins og fyrr segir. Það væri öllu verra, ef Bretar tækju upp á að misskilja stalínsgloríu Stjána um Swandeesý í Guardian og færu að halda hann einhverskonar bévað viðrini vegna hennar. Gwöð forði okkur frá því.

Svo er aftur annað og alvarlegra mál, að líkur benda nokkuð til, að Stjánki sé það sem á nútímamáli kallast ,,kvár" eða ,,kvári. Og kvári rímar við nára, sem og einnig fjára og mára. Þess vegna er auglýsingin, sem þessa dagana er stíluð á ,,konur og kvár" ekki síst tileinkuð Sjána Loftssyni, og ætti karlinn að upp með sér að þeim heiðri, en skammast sín ella. Af þessu tilefni orkti eitt þjóðskáldið okkar, og það ekki af verri endanum, eftirfarandi ljóðmæli helgað Kristjáni Lofts:

,,Víst ertu Loftsson Kristján Kvár,
kynlega spyrtur við nárafár.
Sannlega er flokkurinn bólginn og blár,
en byrðingurinn svartur um aldir og ár.
Að lokum hann verður svo kóngur klár
og kaldur kall eins og Þorsteinn Már".  

Hún er vissulega björt framtíðin, sem blastir við kváranum knáa honum nýja Stjána bláa.

Kallar matvælaráðherra stalínista

Hvað segir Frelsarinn um sjóndepru og staurblindu jómfrúarinnar?

Já, jómfrú Giljagjá Mysst er eitt marfalt heimsmet hvurnig sem á er litið. Þessa dagana er hún önnum kafin við að leita uppi hryðjuverkasamtök fyrir Íslendinga að fordæma. Eins og búast mátti við, var jómfrúin fljót að þefa uppi hroðaleg terrorisimfélög meðal langþjáðra öreiga suður í Palestínu og krefst hún þess að þessi ófögnuður verði krossfestur með sama og kastað ofan í helli og grjótbjargi velt fyrir. Enda er jómfrúin sannkristin jómfrú, komin í beinan karllegg af Ragnheiði byskubbsdóttur.

Því miður er jómfrú Giljagjá illa sjótrufluð á vinstra auga, og mjög líklega á því hægra líka ef einhverju hægra auga er til að dreifa á henni; sennilega er mærin af ætt Kýklópa, sem er ærið vafasamur þjóðflokkur á Grikklandi. Út frá sjóndepru jómfrúarinnar skýrist svo glámskyggni hennar á stærstu og voldugustu hryðjuverkasamtök alheimsins, sjálfan bandaríkjaher. Það má með sanni segja að aumingja konuöspin sér ekki skóginn fyrir trjánum, - eða með öðrum orðum: Hún sér ekki hinn djöfullega hryðjuverkaher fyrir fáeinum veikburða flugeldaskotmönnum á slóðum Frelsarans.

Og fyrst vér höfum nefnt Frelsarann á nafn þessum postullega pistli, þá væri ekki úr vegi hverjum augum hann lítur fullkomið sálarrökkur og staurblindu jómfrúarinnar. Jú, Frelsarinn staðhæfir að sannlega sé tiltölulega auðvelt að útvega blindum sýn, en sá sé hængur á, að poletisk sjónleysi af völdum hægriheilaþvottar sé ekki hægt að lækna, en á slíkan krankleika dugi ekki einusinni kraftaverk, því að í soleiðis tilfellum sé við óyfirstíganleg náttúrulögmál að etja. Hins vegar sé jómfrú á besta aldri létt verk að segja af sér þingmennsku og fá sér heiðarlega vinnu, til dæmis í ferðaþjónustu eða laxeldinu, því þar þurfi ekki ýkja skrapa sjón.   

Andúð á gyðingum vaxandi vandamál

Ófögur saga

Það segir sína sögu um þingflokk Sjálfstæðisflokksins, að hann skuli hafa lýst yfir fullu trausti við vandræðagepilinn Bjarnaben eftir að hann hrökklaðist eins og halaskelltur útigangsrakki úr embætti fjármálaráðherra í kjölfar þess að hafa orðið uppvís af hlálegri, en þó alvarlegri spillingu og undanbrögðum á öllum vígstöðvum. En því miður er Sjálfstæðisflokkurinn orðinn veikgeðja glans- og glimmerpíuflokkur, þar sem ringulreið, sýndarmennska og óslökkvandi græðgi ræður för; það má líkja óberminu við sökkvandi fúadall þar sem skipverjar eru allir niðri í lest að berjast, hver og einn, við að ræna sem mestu af farminum í eigin vasa áður en hripið hverfur í sæ.

Nú ku hjörðin í Valhöllu ætla að einbeita sér næstu daga við að flæma Swandeesý Swabbó úr matvælaráðuneytinu, af því að hún móðgaði einn af stóreigendum Sjálfstæðisflokksins, tók af honum veiðileyfi og dylgjaði með að hann væri dýraníðingur. Það liggur í augum uppi að það verður að hefna fyrir minni sakir en slíkan ósóma. Sjálfstæðismenn eru svo vel settir að þeir geta treyst á að Katrín Jakkó éti allt ofan í sig sem þeim dettur í hug að bera á borð fyrir hana og á meðan hún hefir mestu nautn af að láta Bjarnaben og hans varga fífla sig og niðurlægja, þá er Íhaldið í góðum málum. Ekki er heldur að sjá, að innan þingflokks VG, og VG yfirleitt, séu einhverjir þeir bógar við lýði, sem hafa vit og burði til að berja í borðið og segja hingað og ekki lengra, svo samdauna eru þeir undarennuungar nýfrjálshyggju, stríðsdólgakapítalisma og óheiðarleik.

Nú sitjum við uppi með ríkisstjórnarnefnu, sem hvorki getur lifað né dáið; það er ekki einusinni til líknardeild til að leggja svona skepnu inn á, þar sem henni er hjálpað til að geispa golunni, öllum til gleði og ánægju. Og þó svo að núverandi ríkisstjórn verði lógað og kastað í mógröf, þá er ekkert í sjónmáli sem gefur fyrirheit um annað en það sem verið hefur síðustu tuttugu til þrjátíu árin. Ekki vantar okkur flokkafjöldann, einir átta slíkir merahópar eiga sæti á þingi og sá níundi, Gunnarsmári, bíður úti á tröppum eftir að fá inngöngu í þá spillingu sem honum hæfir. Þessi ósköp eru að sjálfsögðu ekki stjórnmálaflokkar, heldur eru þetta athvörf lukkuriddara, lýðskrumara og sjálfhverfra siðblindingja með pípuhatta og montprik. Já, vinir mínir, tímarnir eru erfiðir núna og fátt til bjargar.  

Bjarni fékk fullt traust: „Fallegt samtal“

Og hún reis upp frá roti og tráma og talaði tungum

Undir kveld reis forsætisráðherra upp úr rotinu, kumrandi og stynjandi og talaði tungum (stundum tveimur, stundum þremur, fjórum eða fimm), rám af tráma og gráma. ,,Styrkir fætur" eru henni hugleiknir nú um stundir, sem og ,,náin samtöl", en þó ekki of náin að hennar sögn og upplýsti að þau tvö hefðu átt fyrirmyndarsamtal í sjálfum svefnrofunum laust fyrir klukkan hálfsjö í morgun.

Þá vekur nokkra athygli hve forsætisráðherra rómar mjög afsögn fjármálaráðherra, eins og hún hafi ekki átt neina ósk heitari en að sá náungi hefði sig á brott eða félli fyrir björg. Ennfremur kom þar tungutali forsætisráðherra að nú hugleiddi hún mjög stíft að ganga formlega í Sjálfstæðisflokkinn, þar ætti hún formennskuna vísa og hún væri rúmlega viss um að það agnarlitla sem enn er eftir af VG muni fylgja henni inn í Valhöllu eins og eins og þeir heilalausu undanrennukjúklingar sem þeir eru. Og Stenngrimur og Álfheiður eru klár til brottfarar.

Nú hefir það sem sé gjörst, að fjármálaráðherra, Engeyingurinn væni, og formaður deildarinnar í Valhöllu, féll fyrir sendingu einhvers umboðsmanns og skondraðist fram af hengifluginu, fyrir spillingu að manni skilst. Hins vegar er álitamál hvort slysfarir Engeyingsins hafi nokkur áhrif til eða frá, önnur en þau að búrtíkur Valhallar og skrímsladeildir verða sendar á vettvang til að freista þess að bjarga hinum fallna fjármálaráðherra frá eilífri glötun með gjammi, gelti, bölvi, hártogunum, lygum og ranghugmyndum þar til ístöðulaus lýðurinn fer að trúa því að Bjarniben sé hvort tveggja í senn: kórdrengur og sunnudagaskóladrengur í hreinum nærbuxum og með burstaðar tönnur.



 

Ríkisstjórnin stendur styrkum fótum

Afleitt heilsufar og yfirvofandi refsingar

Það var víst ekki géðsleg aðkoman í forsætisráðuneytinu þegar Bjarnaben og ráðsmann Framsóknarmaddömunnar bar þar að garði í dag. Forsætisráðherra lá í gólfinu í stanslausu öngviti og kringum hana tipluðu helstu flokkseigendur VG þess albúnir að veita henni hinar poletisku nábjargir. Lyktin þar á kontóri forsætisráðherra var að sögn bæði með eindæmum og endemum; búið var að selja upp í teppið og greinilega höfðu landabruggsgambri og áquavíti verið haft um hönd og sennilega laxeroil og uppsöluméðal því til viðbótar. Ástæðan fyrir hörmulegu heilsufari forsætisráðherra er að sjálfsögðu yfirvofandi starfsmissir með tilheyrandi skít og skömm.

Þegar Bjarniben og ráðsmaðurinn voru spurðir hvert þeir væru að fara, svörðu þeir loðið og út í hött. En tilþessráðinn flugumaður, sem hélt í humátt að eftir þeir, staðhæfir að þeir hafi haldi beint á fund Sigmundar og Beggó og frú Sæland. Nú skal freista þess að lengja líf ríkisstjórnarinnar án VG með Klausturbræðrum og upptíningi frú Sælands. Það held ég verði þokkalegur grautur atarna.

Aftur á móti er frú Ingveldur búin að ákveða sig varðandi piltinn Bjarnaben; hún mun finna þrælinn í fjöru, leysa onum hann og kaghýða þar til hann öskrar og æpir á alla heilaga. Þannig fór hún með Sigmund ábóta að Klaustri eftir að hann hafði klúðrað öllum sínum málum í Wintris og Klaustrinu. Fyrir vikið rak gamla géðbilaða Framsóknarmaddaman Sigmund endanlega af höndum sér, sagi honum blátt áfram að fara til Helvítis og bauð ráðsmanni sínum að stinga bölvuðu endeminu með höfuðið á undan ofan í Fjóshauginn. En Kvikuprinsessan er komin í ballfötin og setja á sig gullrassaskóna.

Bjarni, Katrín og Sigurður báru saman bækur sínar

Enn á ný sannast orð Hallgríms: Ó, hve illan enda ódyggð og svikin fá ...

Jæja, svo að það fór þá svona. Bjarniben flæmdur á brott úr sinni landareign eins og öreiga Palestínumaður úr eigin landi. Við þessi tíðindi má gera ráð fyrir að heilmikil Þórðargleði brjótist út meðal krataeðlisstóðsins, - sem líka vildi, og vill, selja banka í klær auðvaldsstóðsins, en bara selja það aðeins öðruvísi en aumingja Bjarniben og Sjálfstæðisflokkurinn. Ágreiningurinn, ef ágreining skyldi kalla, milli þessara hópa stóðhrossa íhalds og krataeðlis, hefur sem sé aldrei staðið um hvort eigi að selja og gefa auðvaldinu eignir almennings, heldur hefir meintur ágreiningur aðeins verið um misóljósar aðferðir við að stela, gefa og selja eigur okkar. Þannig þannig hefir það verið síðustu átján árin fyrir Hrun og fimmtán árin eftir Hrun.

En dagar Þórðargleði og móðursýki út af hruni Bjarnaben verða fljótir að líða. Ég geri ráð fyrir að nú sé stjórnmálastéttin þegar komin á fullt við að búa til vafninga og fléttur til að komast út úr fyrirliggjandi óláni dagsins sem fyrst. Verst er, að með brottfalli Bjarnaben, er Katrín nokkur Jakobsdóttir eins og ein og yfirgefin á flæðiskeri, því Bjarniben hefir verið hennar helsta stoð, eigandi og strengjadúkkustjórnandi í hennar fáránlega og ömurlega, poletiska loddaraleik. Það má því gera ráð fyrir að Katrín hellist úr lestinni í poletikinni og flokkurinn hennar hafni þar sem hann á heima, í Sorpu.

Líklega nota Sjálfstæðismenn tækifærið, sem þeir hafa beðið eftir, og fara með flokkinn sinn í andlitslyftingu, skipti um trýni á forustunni, og mæti sem nýr og syndlaus Flokkur til næstu kosninga. Þetta gerði Samfylkingin og hefir uppskorið gott gengi í skoðanakönnunum. Síðan er borðliggjandi að Samfylkingin og Sjálfstæðisflokkurinn, undir forustu Áslaugar Örnu og stúlkunnar með langa nafninu, fara saman í ríkisstjórn strax að loknum kosningum. Sú góða ríkisstjórn verður tekin við fyrir næstu jól. Aftur á móti mun Sjálfstæðisflokkurinn leggja gömlu Framsóknarmaddömunni um hríð, enda er það gamla svín orðið langþreytt á hækjuhlutverkinu í bili.     

Bjarni segir af sér embætti fjármálaráðherra