Kérlíngabækur í yfirþyrmandi stórmeirihluta

Þessa dagana er mikið um að vera í kérlíngabókadeildinni og atgangur svo harður á köflum, að guðsþakkarvert er að ekki hafi hvað ofan í annað orðið stórslys. Kérlíngarbækurnar, sem út koma hér á landi, eiga það allar sammerkt að vera bragðlausar og að mestu leyti óskiljanlegar, meira að segja vel læsu fólki. Þegar kerlíngarnar eru teknar tali, þá láta þær sem skræðurnar sem frá þeim koma séu gífurleg vísindarit, þar sem kafað sé ofan í hinstu og innstu rök mannskepnunnar og guðs almáttugs. Já, það eru engar venjulegar bækur kérlíngabækur tuttugustu og fyrst aldarinnar.

Frú Ingveldur ritaði fyrir skemmstu lærða grein um málefnið kérlíngabækur í Flokksblaðið. Gefum frú Ingveldi orðið: ,,Ég minnist Vilhelmínu Kroch rithöfundar sem óhemju leiðinlegrar og andfúllar kérlíngarnöðru, sem náði aldrei upp í nefið á sér af íllsku vegna þess að henni tókst aldrei um sína daga að safna öðru skeggi en kviðskeggi, hrokknu, flæktu og mislitu. Þessi óæskilega kérlíngarbora hafði það helst fyrir stafni að skrifa kérlíngabækur um andstyggilega misyndiskarla og kvenkyns fórnarlömb þeirra. Einn þessara ógæfumanna í bókum Vilhelmínu er greinilega fyrrum eiginmaður hennar, Indriði Handreður, og lýsir hún honum sem sérstakri óráðvendistusku og afbrotamanni, sem í bókarlok er tekinn af lífi af hópi vaskra skjaldmeyja, sem unna réttlæti og fögru mannlífi". 

Mér er sagt, að fyrir þessi jól séu 97,4 prósent útgefinna bóka eftir konur, þetta séu sem sé öldungis algerð kérlígabókajól með öllu því bragðleysi, tilgerð og tómhyggju sem slíkum bókmenntum heyra til. Það er því líklegt að sú tíð sé liðin þegar G.Grímsson Grunnvíkingur skrifaði tvöhundruð bækur, þrjúhundruð bækur, og einhverjir óráðsíukarlar þóktust ekki hafa annað þarfara að gera en að semja Íslendingasögurnar. Svo læt gáfumennum á borð við Egil Helgason og Kolbrúnu Bergþórsdóttur eftir að skera úr um hvorar séu þarfari og betri kérlígabækurnar eða Íslendingasögurnar.

 

Duft valið besta íslenska skáldverkið

Spurningum svarað um óeðlilegan pervertisma innan lögreglunnar

Þegar spurningin um óeðlilegan pervertisma innan lögregluna var borin undir Hálfdán Varðstjóra svaraði hann því ákveðið til, að ópervertískur lögregluþjónn væri enginn andskotans lögregluþjónn og mættu allir slíkir fara til Fjandans fyrir sér. Þá var Hálfdán inntur eftir rymti þess efnis að hann sjálfur stundaði ósæmilega háttsemi við fólk sem hann hefði tekið höndum, neitaði hann því einarðlega og bætti við ,,að þeir djöflar sem gengju fram með slíkan óhróður, róg og lygar mættu búast við því að hann finndi þá í fjöru við tækifæri og færi um þá höndum, og það væru aungvar kvenmannshöndur.

En þegar Hálfdán Varðstjóri var að því spurður hvort eitthvað væri til í því að lögregluþjónar ættu það til að beita aðra lögregluþjóna kynbundnu áreiti, svaraði hann því til, að honum varðaði ekkert um kynóra fólks, innan lögreglu eða utan. Hann kvaðst þó vel muna þegar kérlíngargípa, sem hefði verið aðstoðarvarðstjóri Munda Grámann á morðmáladeildinni, hefði klipið svo hressilega í punginn á unglögregluprjóni sem var í þjálfun, að óhjákvæmilegt var að skera undan honum svo ekki hlypi drep í sárið sem yrði honum að aldurtila. Eftirmálar þessa atviks voru harðla góðir, því kérlíngargípan hefði hækkað í tign og orðið dómsmálaráðherra þar eð hún væri innundir hjá Flokknum.

Af viðtalinu við Hálfdán Varðstjóra má sjá að allt er í röð og reglu innan lögreglunnar. Þar er til staðar kunnátta til að þekkja sauðina frá höfrunum og skilja hismið frá kjarnanum. Smáatriðum og hégóma er orðalaust kastað í eldsofninn, en greddugangur og kynferðisstand lögregluprjóna talið einkamál þeirra sem hefðu uppi tilburði í þá áttina. Nú er og búið að ráða Brynjar Vondulykt til ráðgjafastarfa hjá lögreglunni þar sem áherslan er lögð á að sarga sem mest gredduna úr lögregluprjónunum og gera þá að kynlausum vélmennum. Það er nefnilega samdóma álit Hálfdáns Varðstjóra og allra annarra yfirmanna lögreglunnar, að ótækt sé að lögregluprjónar séu sífellt að hugsa um uppáferðir í útköllum og missi af þeim sökum hvurn glæpamanninn á fætur öðrum úr höndum sér.

  

„Við erum að taka á þessum málum“