Gott sálarástand ráðsmanns Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu

Ráðsmaður gömlu Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu hefur ekki áhyggjur af neinu, allra síst raunverulegar áhyggjur. Hlutverk hans er að standa vörð um hagsmuni Framsóknararms auðvaldsins og að bera afengi og dóp í gömlu Maddömuna, sem búið að halda á lífi, von úr viti, með allskonar eiturgumsi. Enda hefir gamla konan margsagt, að samt sé blessað íslenska áquavítið best með svörtum mogadon og Royal rottueitri frá Sameinaða gufufélaginu ehf.

Nú segja þeir að meginástríða ráðsmannsins sé að flytja inn sauðnaut frá Grænlandi, en ástæðuna fyrir því segir ráðmaðurinn vera þá, að sauðnautum fylgi miklar áskoranir og óskapleg tækifæri til atvinnuuppbyggingar og tekjumöguleika. Hugmyndin um sauðnautainnflutninginn frá Grænlandi kviknaði í snöggu innblástursleiftri í höfði ráðsmannsins er hann leit yfir þéttsetinn sal Framsóknarmanna á flokksþingi. Þann dag lá gamla Maddaman afvelta í hliðarherbergi og fylgdist með þinstörfum húskarla sinna og griðkvenna, sem ævinlega eru mjúkholda og til í tuskið fyrir rétt verð.

Og ekki er ein báran stök. Í dag rak á gullsandsfjöru Framsóknarbúsins vísindalega staðfesting á örum uppgangi lekanda á Íslandi. Maddaman og ráðsmaðurinn gáfu út sameiginlega tilkynningu þess efnis, að vaxandi fjöldi lekandatilfella sé mikið fagnaðarefni, sem kitli þjóðrækniskennd sannra Íslendinga, því hvað sé, þegar öllu er á botninn hvolft, þjóðlegra en þróttmikill lekandi í hraustum líkömum ungra Íslendinga, sbr. hendinguna ,,flatlús og lekandi hvíldu í ró". Þegar tilkynningin hafði verið send fjölmiðlum, lét gamla Framsónarmaddaman þess getið, að ákveðið væri, að helsta slagorð Framsóknarfjóssins fyrir næstu kosningar verði ,,Sauðnaut með lekanda til öruggrar framtíðar - áfram, áfram ekkert stopp!" 

„Já, ég hef raunverulegar áhyggjur“

Eitt blásvart bæjarfraukelsi stendur í ströngu frammi fyrir gríðarlegri áskorun

Bæjarfraukelsið í Kópavogi hefir á réttu að standa: Þetta er allt saman misstökk, missmææli, misskkilningur og slitið úr heildrænu samhengi frá hverju örðu. Auðvitað varð ríka slektið að fá lóðirnar án auglýsingar til að halda í stóru myndina, annars var hætta á að áskorunin færi í vaskinn - eða minnsta kosti út um læri og maga og jafnvel upp á vegg. Það má ekki gerast í nútímasamfélagi á dögum hnattrænnar hlýnunar. Já, það er gríðarlega vel uppi skottið á bæjarfraukelsinu, enda áskorunin gríðarleg.

Gjörspillingin ríður ekki við einteyming og verður að hafa sinn gang, annars er allt unnið fyrir gýg. Þetta veit hið gáfaða bæjarfraukelsi og þjónar og gefur ríka slektinu góðar gjafir á bæði borð. Og ríka slektið kumrar eins og naut, étur matfugl, svelgir alísvín, þekkir Ölmu og þiggur ölmusu hjá bæjafraukelsenö. Svona gengur gott og innihaldsríkt líf fyrir sig og öfundsjúku fátæklingahelvítin eiga að gjöra svo vel að halda kjafti. Þess í stað eiga þau að vera jákvæð, biðja fyrir fraukelsinu, matfuglinum Ölmu og elska áskoranir og hugsa heildstætt og uppbyggilega.

Vart þarf að minna sauðsvartan almúgann á að hann eigi að vanda alla umræðu um um slíkt ofurkvennaval sem bæjarfraukelsið í Kópavogi er. Sú merka kona er útskrifuð með láði úr skóla frú Ingveldar og kann því tökin á leiknum. Einusinni kom það fyrir svona konu að hún skellti tönnunum svo frjálslega saman, þegar sjónvarpsmaður var að taka viðtal við hana, að meir en helmingur þeirra brotnuðu meira eða minna og brotin hrundu út úr henni eins og hrökkbrauð; já, kérlíngarsvínið varð eins og kona sem hefir svelgst á hrökkbrauði og fer að hósta eins og mæðiveikirolla. Það var ljótt að sjá. En mikið er þó viðurgjörningur bæjarstjórnarinnar í Kópavogi og fraukelsinsins við ríka slektið, matgoggana í Ölmusufélaginu, dásamlega ljóðrænn og menningarlegur í hvívetna. Að ekki sé talað um það undursamlega afrek að hafa komið í veg fyrir skörun bæjarlandsins í Kópavogi með því að auglýsa ekki.  
 

Minnihlutinn slíti málið úr samhengi

Hin vestrænu gildi og lýðræðið í Úkraínu

Það er þó þrifa uppátæki hjá stríðssjúkum Norsurum að færa ólánsbesefunum í stjórnarráði Úkraínu herþotur. Væntanlega eiga Úkraínumenn að drepa fólk með þessum herþotum, enda eru þær ekki til neins annars í raun og veru. Það er af sem áður var, þegar stefna góðs fólks í veröldinni var að stinga blómum upp í byssuhlaupin, hella vatni í púðrið og eyðileggja öll kjarnorkuvopnin, sem sóðalegir heimsvaldasinnar höfðu smíðað sér.

Ekki er í fréttinni af þessu góðverki Norsara á Úkraínu, fremur en búast mátti við, minnst einu orði á það, að hefur lýðræði að mestu verið afnumið, minnst 11 eða 12 stjórnmálaflokkar bannaðir, fjölmiðlar og starfsemi verkalýðsfélaga bönnuð, stjórnarandstæðingar hundeltir og spilling vægast sagt hroðaleg. Þetta er víst hin frægu lýðræðislegu og vestrænu gildi, sem USA, ESB og NATÓ segjast vera að verja fyrir rússnesku hálfmennunum í Kreml. Ætli væri ekki nær fyrir skinhelga hræsnara í stjórnkerfi Noregs að heimsækja Sélenzkyi og vini hans og troða dágóðum slatta af blómum, stjúpu, pélagóníum og túlípönum, upp í óæðri endann á þeim? Jú, það væri tvímælalaust betra.

Á meðfylgjandi hlekki, hér fyrir neðan, gefst fróðleiksþyrstum Íslendingum kostur á að lesa sér til um hin ýmsu afreksverk Sélenskyis og félaga hans í ríkisstjórn Úkraínu:  

https://neistar.is/greinar/einkavaeding-og-andlydraedi-i-ukrainu/?fbclid=IwAR1WhjawpQvc-CN7wnV0uqKlsea-hSwTl34FG9ql_i9Gp1XXbi3HaN5xUoM

Norðmenn gefa Úkraínumönnum herþotur

Hvað var hún að gera á ljósmyndasýningu?

Ef miðað er við svipinn á fólkinu á myndunum við þessa frétt, þá held ég sé ofsagt að þarna hafi ekki verið þverfótað fyrir skemmtilegu fólki. Nú er það svo, að ég þekki ekki eina einustu hræðu á myndunum, sem betur fer, - nema eina. Ég þekki þetta fólk ekki einusinni í sjón, hefi aldrei heyrt á það minnst, vissi ekki að það væri til. Við lauslega yfirferð er ljóst að á samkomu þeirri, þar sem myndirnar voru teknar af veslings fólkinu, að þarna voru allir leiðinlegir, grettir og fýldir; því kemur setningin: ,,Ekki þverfótað fyrir skemmtilegu fólki" eins og skrattinn úr sauðarleggnum og þruma úr heiðskíru lofti. Mikið er ég feginn að þekkja engan á myndunum, - ja, nema þessa einu persónu, sem ég minntist á hér í upphafi.

Persónan eina, fyrr nefnd, sem ég ber kennsl á, er öldungis ekki úr hópi þeirra skemmtilegu í lífinu. Sumir segja blátt áfram að hún sé leiðindaskepna, og má það vel til sanns vegar færa. Ær og kýr umræddrar persónu hefur fram að þessu verið illhryssingur, frekja, yfirgangur, hroðaleg stjórnsemi og einkennilegar kynferðishvatir af heldur hvimleiðri tegund. En hvað frú Ingveldur var að þvælast á ljósmyndasýningu Kára er mér fullkomlega hulin ráðgáta. Sjálfur hefi ég heyrt frú Ingveldi segja, að hún hati ljósmyndir og hafi slíka skömm á ljósmyndurum, að hún hafi eitt sinn tekið einn slíkan, sem hún sá vera að pukrast við að ljósmynda sjómenn að vinnu, og kastað honum í Reykjavíkurhöfn. Það varð ljósmyndaranum til lífs, að sjómennirnir sem hann var að mynda, brugðust skjótt við og björguðu honum frá bráðum dauða með krókstjaka.

En hvað um það, á einu skiliríinu í myndarunu mbl.is frá ljósmyndasýningu Kára, er sem sé frú Ingveldur, óræð á svip og úr augum hennar má lesa að allra veðra sé von upp úr þessu. En hvað var frú Ingveldur að vilja ein á ljósmyndasýningu? Hvar var Kolbeinn, eiginmaður hennar? Máría Borgargagn? Og Brynjar Vondalykt? Á myndinni atarna virðist frú Ingveldur vera í slagtogi með miður árennilegu fólki, ef fólk skyldi kalla. Það er varla maður trúi því upp á fræga konu, sem er jafn vönd að virðingu sinni, að láta sjá sig með nafnlausum leiðindaskríl á tilgangslausri leiðindasýningu, þar sem ekki var einusinni boðið upp á almennilegt brennivín og kláravín. Að frú Ingveldur sé að blanda geði við hundleiðinleg smápeð úti í bæ þýðir aðeins eitt: Það eru að koma kosningar! Að vísu verða ekki kosningar strax, nema þessi vettvangskönnun frú Ingveldar, og aðrar fleiri, leiði í ljós að óhætt sé að kjósa. Verði niðurstaðan jákvæð fyrir flokka frú Ingveldar og Kolbeins, býður frú Ingveldur Bjarnaben að sparka Katrínu, Swandeesý og Brúarlandsundrinu út úr ríkisstjórninni, án nokkurra málalenginga. Svo verður kosið og Bjarniben teymir Kvikujúnkuna beint upp í til sín í ríkisstjórnarbælið. Goo-goo-gooo ... 

Ekki þverfótað fyrir skemmtilegu fólki hjá Kára

Minnir á afrek Brynjars fyrr á þessu ári

Þessi skemmtilega tilbreyting á auglýsingaskilti Bagdað hefur áreiðanlega vakið gleði í döprum hjörtum borgarbúa. Enda fátt um fína drætti þar á bæ síðan Saddam leið. Þetta minnir hálft í hvoru á þegar skelmirinn Brynjar Vondalykt gjörði sér til gamans að heimsækja vin sinn og konu hans, hrekklaust fólk og vel gert, sem bjó á annarri hæð við fjölfarið stræti í höfuðborginni. Gnótt hafði Vondalyktin áfengis með sér og var ekki fyrr sestur við eldhúsborð vinahjóna sinna en hann opnaði flösku, eða flöskur, og bauð gestgjöfum sínum að drekka. Og þar eð vinahjónin voru hrekklaust og gott fólk, þá þáðu veitingar Vondulyktarinnar og urðu von bráðar mjög drukkin.

Svo kom að þeim fyrirsjáanlega punkti, að vinahjónin gjörðust ölmóð og lognuðust út af; húsbóndinn á grúfu undir eldhúsborðinu, en kona hans lagði höfuð sitt á sama eldhúsborð og hraut. Þá stóð Brynjar Vondalykt upp frá borðum. Fór fram í stofu. Dró sjónvarpið, sjötíu og fimm tommu fleka út í glugga, stillti því þar upp, kveikti, og hóf útsendingu. Sjónvarpsefnið var mjög gróf pornómynd, sem Vondalyktin hafði haft með sér á geisladiski. Og þar sem Brynjar er góður í tækjum og rafurmagni, þá tengdi hann tvo heljar hátalara við sjónvarpsútsendinguna og kom þeim fyrir við opna glugga. Síðan hraðaði hann sér á brott 

Útsendingin sást langar leiðir, út allt strætið og niður á torg; veðrið var dásamlega kyrrt og blítt, þannig hljóðin bárust óaðfinnanlega, skýr og greinileg, yfir í nærliggjandi hverfi. Lögreglan var kölluð á vettvang. Hálfdán Varðstjóri kom sjálfur undir blikkandi ljósum sírenublæstri. Hann varð að brjótast með öxi inn í íbúð vinahjóna Brynjars Vondulyktar, fann húsráðendur áfengisdauða í eldhúsinu og dró þá illyrmislega úr húsi eins og dauða fugla og hafði á brott mér sér í lögreglubifreiðinni. Því miður láðist Varðstjóranum og slökkva á sjónvarpi og hátölurum, en þess í stað strengdi hann borða á vettvangi og innsiglaði dyrnar. Eftir að hafa heimsókt vin sinn og konu hans, hélt Brynjar Vondalykt rakleitt heim til frú Ingveldar og Kolbeins og sagði frá nýunnu afreki. Gjörðu viðstaddir góðan róm að með hlátrasköllum og furðu illgjörnum athugasemdum. En vinahjón Vondulyktarinnar hafa ekki sést síðan, gjörðust flóttamenn og sóktu um hæli sem slíkir á eyjunni Madagaskar.    

Slökkt á auglýsingaskjám eftir sýningu klámmyndar

Að ,,finna ástina" á ekki að hafa í flimtingum

Það er víst ekki hlaupið að því finna bévítis ástina atarna þókt hennar sé leitað. Af ástarleit er margar ófagrar sögur, bæði sóðalegar og sorglegar. Hver man ekki eftir ástsjúka piltinum sem fannst drukknaður í fjóshaug; hann var myrtur af meðbiðli sínum, sem auðvitað hreppti hnossi og gjörðist ektagiljara stúlkukindarinnar, sem í hlut átti. Alla sína hjúskapartíð hafði hún ekki hugmynd um að hún væri gift morðingja, kaldrifjuðum og ágjörnum. Það var ekki fyrr en hann tók af lífi, með harðri hendi, náunga nokkurn, sem hann hafði grunaðann um að hafa fíflað eiginkonuna, að hér var um morðvarg að ræða, en þá var hann líka búinn að hengja eiginkonuna. Og þegar hann var dæmdur í ævilangt fangelsi, stökk hann upp úr stólnum og sló dómarann í hel, með einu höggi. Með einu höggi, takið eftir því.

Svo var annar andskoti sem lagði ást við kvenmann, hvurs andlitsfall minnti óneitanlega á blágómu, eða þaðan af ófríðari fisk. Þegar sýnt þókti, að manngarmurinn væri ærður af ást og ungfrú Blágóma var orðin fylgikona hans, brá svo við að ekki nokkur maður vildi koma nálægt honum eins og hann væri haldinn næmum og lífshættulegum smitsjúkdómi. Þetta fór allt illa, því Blágóman ól manni sínum nokkra sérlega ófríða drengi, sem með tíð og tíma gerðust glæpamenn og tukthúslimir; þeir sérhæfðu sig í fjárglæfrum, gengisbraski, skattsvikum og bankaránum. Þvílíkur andskotans ófénaður sem spratt út af þessu bölvaða ástarbralli mannsins með kvensnipt af blágómufjölskyldunni.

En svo vér víkjum að manni dagsins, Sveini Andra lögspekingi, þá hefir hann löngum verið fundvís á rifurnar og glufurnar í lagasafninu og auk þess haft orð á sér sem góður kvennamaður og líflegur ástarbrandur. Svo hnaut hann um ástina eins og blindur bolakálfur á blábrún hyldýpisins og stakkst á höfuðið hjónaband. Þykir lítið hafa lagst fyrir kappann og úti um glæstu kvennamennskuna. Það er eins og tvíbent sverð að finna ástina, því oftar en ekki ástarfundur villuljós, samanber: ,,villir hann, stillir hann". Það þekkir Máría Borgargagn kvenna best, því oftar en ekki hefir hún keypt köttinn í sekknum í ástarmálum; því situr hún nú uppi með Handreð sinn brenglaðan og ballslitinn, enda henni líður oft núorðið eins og úrbræddri vél. 

Anna María og Sveinn Andri fundu ástina

Ört vaxandi pervertismus

Úr stólræðu síra Baldvins, sunnudaginn 13.08.2023:

Það fer ekki milli mála, að pervertismus hefir vaxið tröllslega á síðustu árum, og má sannlega segja, að útbólgnun hans sé orðinn að fullkomnum veldisvexti. Nú mætti ætla, að múgurinn sé þeirrar skoðunar að aukinn pervertismus sé góð þróun og holl mannslíkamanum til holds og anda. En það er nú öðru nær. Þrútinn pervertismus, eins og við þekkjum hér á landi, er fyrst og fremst plága, sem á síðari árum hefir dregið fleiri til dauða en vondar drepsóttir á borð við Kóvíð nítjánda og graðpestina sem kölluð var Svartidauði, sem margir sáluðust úr.

Nú þykir oss sem óvísir menn séu í óða önn að hefja pervertismusinn til skýjanna, með ógurlegum afleiðingum. Það er nefnilega og sem sé komið í ljós, að umrædd pervertismusarplága flýtir mjög hrörnum fólks, eykur stórkostlega á ljótleika þess og skorpnun, gjörir limaburð allan afkáralegan, auk þess sem andleg úrkynjun sjúklingsins fer út í öfgar í hlutfalli við hröðun annarra einkenna pervertismans. Rannsóknir hafa sýnt, að andlát úr pervertismus er margfalt kvalarfyllri en verstu krabbimein og köfnunareitranir. Svo er líka farið að flokka þessa vá undir menningarveislur á hámenningarrófi - en það er bara eins og allt annað á þessum tímum úrþvættunar og öngþveitis.

Þið munið eflaust eftir kérlíngunni hérna uppi á brekkunni, Moría hét hún víst eða Máría. Þegar hún fékk pervertsismusarköstin kastaðu hún sér, án nærhalds, upp í loft á strætið fyrir utan heimili sitt, og bauð gestum og gangandi að neyta þeirra krása sem upp á var boðið. Fyrir aldur fram varð hún sífellt ljótari og hryllilegri, uns hún varð djöfulleg á allan hátt og andaðist loks á strætinu, með sóðalegt orðbragð á vör og slíkri frygðarhryglu, að jafnvel harðgerðustu menn, er heyrðu hljóðin, gengu umsvifalaust af vitinu og annað hvort hlupu undir næsta bíl eða beint í sjóinn. En nú þykir víst fínt, að hafa pervertismus um hönd, klæmast opinberlega og leggjast á bæn og krefja kynæðisgwöðinn Afmor um enn meiri pervertismus, svo þjóðin megi nú lognast út af í einni grængolandi orgíu.  

Lífið er kynlíf fagnað af öllu hjarta

Hernaðarátök magnast í Dölum vestur - skeggöld, skálmöld og sturlungaöld gengin í garð.

Djöfull er að heyra þetta. Hverskonar skálmöld og seggöld fær að viðgangast þarna inni í Dölum, átölulaust? Ha? Svarið þið því, þorpararnir ykkar. Þetta er ekkert skárra en þegar afkomendur Hvamms-Sturlu létu gamminn geysa um héruð á Sturlungaöld. Hvað vilja þessir Lambeyradólga upp á dekk? Er ef til vill nauðsynlegt að flegja alla þá fjölskyldu og stilla henni upp í gapastokkum fyrir kirkjudurum í Dalasýslu, og víðar? Sennilega verður þrautarlendingin í málinu, að senda Hálfdán Varðstjóra vetur til að taka í lurginn á Lambeyringum og siða þá dulítið til, því ekki mun af veita.

Og rétt á meðan ég er að rita þessi orð, berast mér fregnir af því, óstaðfestar að vísu en samt gleðilegar og vonandi sannar, að lögreglan hafi umkringt búgarðinn að Lambeyrum upp úr hádegi, og hafi ferðafólk, sumt erlent, orðið vitni að því þegar fjórir rassíðir lögregluprjónar báru á milli sín úr húsi spriklandi mann, Ásmund að nafni. Rann ferðamönnunum til rifja að heyra kveinstafi hins spriklandi manns, herfilegt bölv hans, blandið stjórnmálamannslegu orðbragði, og átakanlegum bænafrösum, sem hinn óði maður beindi til heilagrar Framsóknarmaddömunnar og kaupfélagsvésírins af Sauðárkróki.

En allt um það, þá spriklaði hinn handtekni svo í greipum lögreglumannanna, að þeim fataðist flugið og misstu á honum tökin, þannig að hann slapp og tók þegar til fótanna. Allt er þetta að verða ein óslitin sorgarsaga, sem gnæfir yfir allt annað í Dölum vestur á þessu sumri. Hvað gerist ef Ásmundi tekst að sleppa frá réttvísinni og skríða undir pilsin Maddömunnar og klifra upp slímugt læri kérlíngar? Verða þá systurnar, frænkur Ásmundar, teknar úr umferð og færðar upp á Hólmsheiði? (Verst að skuli vera búið að leggja Spunahúsið í Danmörku niður, en þangað voru íslenskar afbrotakindur sendar í þá gömlu góðu daga.) Hvað ef kemur til skotbardaga á Lambeyrum? Já, hvað þá? Munu stjórnvöld leita liðsinnis NATÓ, - sona eins og Sélénskíyi? Verða hernaðarkollur Sjálfstæðisflokksins, kvennaherdeildin í Valhöllu, send vestur, gráar fyrir járnum af vopnum frá Sölunefnd varnarliðseigna? Já, telpur mína, vél lifum á spennandi tímum, sem fela í sér mörg tækifæri fjöld áskoranna.       

Lögreglan með Lambeyramál í ferli

Vandræðamaður stendur að tilræði við Reykjavíkurflugvöll

Hér þurfti ekki vitnanna við: Verkin sýndu merkin. Auðvitað var það sjálfstæðisflokksmaðurinn Brynjar Vondalykt, sem lauk verslunarmannahelginni með því að keyra á Reykjavíkurflugvöll á eitthundrað kílómetra hraða. Hvað Vondulyktinni gekk til má Fjandinn vita; hann er ekki, svo vitað sé, yfirlýstur andstæðingur Reykjavíkurflugvallar; ekki liggja heldur upplýsingar fyrir hvort karlinn hafi verið að flýta sér í flug og og ekki viljað missa af vélinni, en það þykir mjög hæpið; einnig var þessi alræmdi þorpari blindfullur og búinn að míga í sig er að var komið.

Það sem kom þó einna mest á óvart við þessa furðulegu ákeyrslu Brynjar Vondulyktar var að hann hafði farþega með í för, og þá ekki af verri endanum. Fyrir það fyrsta var einn af ráðherrum ríkisstjórnarinnar með Brynjari og í öðru lagi kvensnipt, sem fræg er af allt öðru en skírlífi og siðsömu líferni. Lögreglumönnunum, sem komu að slysinu, eða hvað sem má kalla það, féllust bókstaflega höndur er þeim varð ljóst hvaða mannskapur var þarna á ferð, enda stóð ekki á ráðherranum að benda með hálfbognum vísifingri verði laganna og hvæsa á þá ókvæðisorðum þess efnis, að ef þeir voguðu sér að gera eitthvað úr þessu, þá færu þeir beint í steininn, fyrir utan að vera hýrudregnir og sektaðir um tugi, ef ekki hundruði, milliona króna og dollara. Og með það sama hurfu lögregluþjónarnir af vettvangi.

Síðast sást til Brynjars og farþega hans, er þau slöngruðu ósiðleg í fasi í átt að miðbæ Reykjavíkur og veifuðu bokkunum eins og þeir sem valdið hafa. Bifreið þeirra varð eftir, óökufær, rammflækt í hænsnanetinu sem flugvöllurinn er girtur af með, og það rauk voveiflega upp með vélarhlífinni. Hins vegar tók Hálfdán Varðstjóri á móti löggæslusveinunum þegar þeir komu til baka úr sneypuförinni af Reykjavíkurflugvelli. Eftir að hafa hlýtt á sögu þeirra, sópaði Hálfdán þeim öllum inn í klefa, og þar dvelja þeir enn, þegar þessar línur eru skrifaðar, og bíða þess að Varðstjórinn ljúki upp dyrum og gangi í skrokk á þeim í refsingarskyni, því réttlætið lætur ekki á sér standa á varðstofu Hálfdáns Varðstjóra.        

Ók í gegnum girðingu Reykjavíkurflugvallar

Hún er svo viðbjóðsleg

Umgengnin í Landmannalaugum er svo viðbjóðsleg, farið er að kalla þennan áður géðslega stað ,,Hlandmannalaugar" og þá sem hann heimsækja ,,Hlandmannadrauga". Það er svo hræðilegt þarna, er mér sagt, að verra gæti það ekki orðið þókt Djöfullinn sjálfur, stórbóndi að Helvíti, kæmi með alla sína ógeðslegustu og verstu púka og léti þá drulla krussum þvers ofan í allar Landmannalaugarnar, yfir bakka þeirra, gangstíga, og alveg upp í miðjar hlíðar. Enda er mála manna, að þarna hafi Djöfullinn um vélt og túristasvínin, sem lagt hafa leið sína í staðinn, séu sendir gagngert af Pokurnum til að vinna spjöll og gjöra Íslendingum gramt í geði.

Úr því sem komið er, er ekki nema um tvennt að ræða: Annað hvort að loka Landmannalaugum með gaddavír og vopnuðum vörðum, eða troða tré- eða korksponsum í rassinn á túristafjöndunum áður en væri hleypt á svæðið. Þetta gjörði Ólafur Bóndi ávallt þegar hann veitti ferðimönnum aðgang að heitavatnspollinum á landareign sinni. Það var gaman að fylgjast með göngulagi túraranna þegar þeir kjöguðu að pollinum eftir að Ólafur Bóndi hafði tappað þá. 

Síða hvarf Ólafur Bóndi fyrir björg, eins og menn vita og fyrr hefir verið frá sagt, eftir að hinn merki fjárhundur Snati, stuggaði við Ólafi er hann stóð tæpt á brúninni og teygði álkuna framan til að gá til kinda þar fyrir neðan. Í dag kemur fjöld ferðamanna til að skoða bjargbrúnina, þar sem Ólafur féll fram af, og urðina þar fyrir neðan, sem tók við bóndanum er hann lenti. Talið er fullvíst að Ólafur bóndi gangi aftur þar sem hann fórst, og á miðilsfundum hefir hann hvað eftir annað valdið saklausu fólki ótta og óþægindum með fólskulegum munnsöfnuði og heitingum. 

Viðbjóðsleg umgengni í Landmannalaugum