Hún er eins og jólatré hún er í ríkisstjórninni

Í næstu viku kemur í ljós hve mikill náttúrverndarsinni Jólatréð er í raun og veru. Mun þetta ofskrautaða tré segja hvaladrápi og þar með Stjána í Hvalnum til Helvítis, eða leyfa karlpíslinni að fara með eldi og skutli á höndur langreyðum, sem er einn gráðugur flokkur þorskagleypa og þar með óæskilegur samkeppnisaðili sægreifa, valdsins og þeirra sem eiga og mega? Það er nú líkast til, drengir mínir!

Barátta Stjána í Hvalnum minnir eilítið á Ahab skipstjóra sem fékk illhvelið Móbý Dick svo hrottalega á heilann að hann bókstaflega sigldi beint í ginið á ófreskjunni, sem þakkaði fyrir sig og synti á brott með skipstjórann á þrjátíu mílna ferð. En Jólatréð - Jólatréð skohhh - það hefir í hendi sér hvort bölvaðar langreyðarnar fá Stjána karl í miðdegisverð í næstu viku eða ekki. Hafið þér tekið eftir því að ,,langreyður" er í kvenkyni, alveg eins og ófreskjan? Hvað ætli það eigi að þýða? En náttúrverndarsinninn er auðvitað í karlkyni eins og Snæfellsjökull og Stykkishólmur. Til hvers er svo augljós mismunun, mætti ég spyrja?

Upp á síðkastið hefir vænkast hagurinn hjá sumum. Jú, auðvaldið, þeir sem eiga og ráða, tóku þá ákvörðun að senda þjón sinn í forsetaframboð og þaðan á Bessastaði, ef allt fer að óskum. Við það losnaði sæti í ríkisstjórninni og þaug í VG sýndu úr hvurju þau eru gerð og gengu framhjá eina fiskifræðingnum í sínum hópi, en drógu þess í stað fram jólatréð og skreyttu það upp í stóli sjávarútvegsráðherra. Um kveldið, þegar krýning nýs sjávarútvegsráðherra hafði farið fram, heyrðist kveðið fyrir munni sér í myrkri ráðuneytisins:

,, Klöngrast ég geld inn göngin hér
og rek mig þá á kvörnina (hvaða kvörn með leyfi?).
Ég er eins og jólatré
ég er í ríkisstjórninni".

Gagnrýnin ekki óeðlileg

Orrustusveit Hálfsdáns Varðstjóra greiddi götu ráherra úr Skuggasundi

Þeir voru aldeilis í essinu sínu í morgunsárið, sveinarnir í orrustusveit Hálfdáns Varðstjóra. Væddir bareflum og eitri í úðabrúsum vóðu þeir út í vormorguninn, vöðvastæltir og þess albúnir að verja vald þeirra sem eiga og mega. Og í morgun var ríkisstjórn Íslands stödd í Skuggasundi til að ræða sín skuggalegu málefni í felum, enda eru þau víst þess eðlis að þola ekki dagsbirtu, því þá gæti svo farið að tafir yrðu á starfsemi meltingarfæra þeirra ráða og drottna.

En sem sé: Hálfdáni Varðstjóra og hans mönnum var hleypt eins og mannýgum hrútum um fengitímann á hjartahlýtt fólk, sem rennur til rifja morðæði blóðþyrstra dólga og illmenna, sem ku vera yfirmenn svokallaðs Ísraels, og drulluskapur íslenskra ráðamanna í að koma konum, börnum og karlmönnum á Gaza í Palestínu til bjargar með ærlegum aðgerðum, svo sem eins og að slíta stjórnmálasambandi við Ísrael og banna innflutning á öllum vörum frá því skuggasundslega ríki.

Og Hálfdán og hans undirsátar drógu heldur ekki af sér við að puðra eitri upp í augu og önnur vit þeirra sem höfðu þefað uppi felustað íslensku ríkisstjórnarinnar í gluggalausum afkima Skuggasunds bak Þjóðleikhúss. En þegar ráðherra flúðu úr húsi og hugðust láta ráðherrabifreiðarstjórana aka sér í snarhasti á braut lögðust liðsmenn kenna og barna í Palestínu á strætið þannig að ráðherrabifreiðarnar komust ekki framhjá því nema með því að aka yfir þá. Eitthvað ku hafa flækst fyrir bifreiðastjórunum að spóla yfir líkami mótmælandi, rauk sjálfur Hálfdán Varðstjóri til með kylfuna og eiturúðabrúsann á lofti og lét götuliggjandi skrílinn finna ærlega til tevatnsins og lét í hasti varðliða sína draga vini Palestínu eins og dauða hundsskrokka frá svo ráðherrarnir gætu farið leiðar sinnar með góðri samvisku.

Lögreglan: Mótmælin gengu of langt

Gott hjá Landsbankanum

Helvíti er þetta nú gott hjá Landsbankanum, sem er hér um bil alfarið í eigu ríkisins, þ.e. fólksins í landinu sjálfs, Íslendinga allra á jafnréttisgrundvelli. Já. Nú er Landsbankinn okkar sem sé búinn að taka heilt tryggingafélag af andskotans auðvaldinu og láti Gwöð gott á vita. Svo heldur bankinn okkar vafalaust áfram að taka nauðsynleg fyrirtæki, og vonandi fáein valin bæjarfélög líka, af arðræningjastóðinu.

Auðvitað er Landsbankinn í góðri stöðu til að snúa andstyggilega auðlindaþjófa niður á rassgatinu og eyrunum og taka af þeim þýfið og skila því til alþýðunnar. Það er nefnilega hægt að nota banka, sem er í almenningseigu, til margra nytsamra og skynsamlegra athafna í þágu raunverulegra eigenda sinna. Svo, áður en langt um líður, fer nýfrjálshyggjufylliríið að renna af Íslendingum og munu losa sig við við þá meinsemdarplágu; þá rennur upp tími byltingarinnar, sem legið hefir í loftinu síðan 1868 þegar þeir Marx og Friðrik Engels gáfu út Kommúnistaávarpið.

Ekki má gleyma að minnast á hve undur bráðskemmtilegt það er, að Landsbankinn skuli gloprast á að kaupa til sín innanstokksmun úr auðvaldsbælinu rétt á meðan hægrisinnaðir ofstæðismenn og konur ráða lögum og lofum í ríkisstjórn landsins. Ja, það er nú meira stóðið þetta ofstækislið úr Valhöllu, Jésús minn góður Gwöð og Jéri minn í kó! Að svona fénaður skuli yfrirleitt vera til! Ég man eins og gerst hafi í gær þegar sú stjarfa kom sjónvarpsviðtal, með glyrnurnar krossbölvandi og vanlætingin lak niður úr eyrunum eins og nítróglyserín, blandað kísilgúr og matarsóda, og notaði tækifærið til að hella sér yfir Landsbankann með óbótaskömmum og heitingum. Það er nú meira hvað fólk er jafnvægislaust á geðsmunum nú til dags. Það góða er þó, að svarragangur og íllska þeirrar stjörfu er talandi dæmi um að eitt og eitt atriði í lífi þjóðarinnar getur heppnast með þeim ágætum að alþýða manna má vel við una.

Landsbankinn búinn að ganga frá kaupum á TM

Katrín Johoð Bjarna og Davíðsdóttir Gissurarson

Katrín Johoð Bjarna og Davíðsdóttir Gissurarson. Er henni ofgott, þessum ógurlega ,,sameignarsinna" sem Jón Steinar segir hana vera, að skapa sér hagnýta sameign með Sjálfstæðisflokknum; hún er nú, kérlíngin, af gömlu reykvísku borgarastéttarstandi.

Sem glæsileg dæmi um sameignarhyggju Katrínar Johoð Bjarna og Davíðsdóttur Gissurarson frá Valhöllu, er hrifning hennar á sameign Samherjafrænda á stórum stykkjum af fiskveiðiauðlindunum Íslands og sameign Gwöndar okkar hérna Kristjáns á Brimi á öðrum feykna stórum stykkjum af fiskveiðiauðlindinni með sjálfum sér. Þessi tvö litlu dæmi sýna og sanna svo ekki verður um villst, að Katrín Johoð Bjarna og Davíðsdóttir Gissurarson ef ,,sameignarsinni" á heimsmælikvarða, ekki síst í ljósi sölu hennar og Bjarnaben á hlutum í Íslandsbanka til föður Bjarna.

Og nú er hún mætt til leiks í húsi föður síns að Hádegismóum, þessi annálaða sameignarjurt, ásamt með systur sinni úr auðvaldinu, henni Höllu Tomm. Á eftir verður andakt með kertaljósum, gulli, reykelsi og myrru. Brátt verða Bessastaðir svelgdir. ,,Morgunblaðið og Matti Jó, mister Benediktsson og NATO. Heill sé nýfrjálshyggjunni og nýtísku ránsaðferðum auðvaldsins. Fílí-Romm-Bomm-Bomm ...

Forsetaframbjóðendurnir mættir í hús

Fyrst Gnarrið, - svo fylgir Katrín á eftir

Déskoti er nú Gnarrið alltaf sniðugt og fyndið; það leikur bara allt í höndunum á þeim manni. Af bestu manna yfirsýn er svo að sjá að Gnarrið taki jafnvel Katrínu Jakobsdóttur fram þegar kemur að gamanmálum og hressilegheitum, Katrín er sem þjóð veit gríðarlegur hressari og ævinlega með spaugsyrði á vör, oft óafvitandi.

Og nú hefir Gnarrið gefið nærbuxurnar sínar og verður héðan í frá nærbuxnalaus og eftirvill skólaus líka. Nú standa vonir okkar allra að Katrín Jakobsdóttir fari að dæmi Gnarrsins og gefi sínar nærbuxur vandalausum og venji sig á að striplast um götur og göngustígi borgarinnar sem hana ól, innan um þá borgarastétt sem skapaði hana í sinni eigin mynd. Þó svo að þetta einkennilega fólk, Gnarrið og Katrín, séu þessa dagana í forsetaframboði þá vekja fréttir dagsins vonir fólksins í landinu um nærbuxnalausa daga á Bessastöðum og að næsta forseta Íslands auðnist að valsa um og gumsast úti og inni jafn innilega nærbuxnalaus og heimilishundurinn.

Það lyftist brúnin á frú Ingveldi þegar hún leit augum fréttina um nærbuxnagjafmildi Gnarrsins og gjörði hún þegar ráðstafanir til að komast yfir umrædd nærhöld. Hún lét þess og getið að hún vildi einnig eignast samsvarandi fatnað Katrínar og væri krafa hennar að flíkurnar væru bæði notaðar og óþvegnar, til þess að hún gæti notið þeirra að fullu. Af þessu tilefni sagði frú Ingveldur nærstöddum unglingum að því þegar hún, á sínum yngri árum þaut aftur á bak og áfram um landið öldungis nærbuxnalaus og gjörði sér að leik að smita ölvaða strákadjöfla af leiðinlegum og óhrjálegum sjúkdómum, sem helst herjuðu á miðvígstöðvar þeirra.  

Jón Gnarr gefur nærbuxur sem keyptar voru of stórar

,,Slysaskot í Palestínu" - enn og aftur

Nema hvað? Auðvitað var það slysakot. Um annað er ekki að ræða hjá mannvininum, mig langar til að segja mannkynsfrelsaranum, Benjímín Nethanyahu. En það þarf auðvitað sérstakan sálarþroska og andlegan styrk til að sprengja og brenna konur og börn á flótta í tætlur - þann styrk hefir hr. Netahanyahu og hans bræður. Ekki er verra að margir Íslendingar, sumir ósköp voldugir, halda með Nethanyahu og Ísrael í endalausri viðleitni þeirra í að útrýma því vonda villufólki, Palestínumönnum, Hamösum, konum og börnum.

Að hr. Nethanyahu sé með fulla fimm, eins og það er kallað, er heldur vafasamt og raunar með öllu útilokað. Það verður að segjast alveg eins og er, að það að skjóta, sprengja og brenna konur og börn er kaldranalegt sport og sannast sagna andstyggilegt. Og að vera landræningi þar að auki, gerir það að verkum að við liggur að maður fái óbeit á kallrassgatinu hr. Nethanyahu og hans hyski. 

Skáldið Kristján frá Djúpalæk varð eitt sinn fyrir ljóðrænum innblæstri út frá verkum fyrirrennara hr. Nethanyahus - kannski var Nethanyahu þá þegar mættur á svæðið og tekinn til starfa. Ljóð Kristjáns á afskaplega vel við í dag, rétt eins og þegar skáldið orkti það á sínum tíma:

,,Eins og hnífur hjartað skar það,
hjarta mitt, ó, systir mín,
fyrirgefðu, fyrirgefðu,
anginn litli, anginn minn.
Ég ætlaði að skjóta hann pabba þinn".

„Hörmulegt slys“

Hið fordæmalausa heilindatröll

Á bestu auglýsingatímum sjónvarpsstöðva í dag má sjá frú Katrínu Jakobsdóttur, fyrrum forsæðisráðherra, glenna sig og gaspra um að hún sé svo uppfull af heilindum að slíkt hafi aldrei þekkst áður. Ýmsum er spurn hvernig á svona ógurlegum heilindum standi og hvurjum Katrín hafi sýnt þessi fordæmalausu heilindi, því heimildir um þessi ósköp hennar liggja víst ekki í augum uppi og því síður í augum úti.

Eftir nokkra eftirgrennslan kom þó í ljós að meint heilindi Katrínar Jakobsdóttur eiga eingöngu við yfirstéttina og efrimillistéttina, sægreifa, bilaða dólgafémínísta, og yfirleitt alla þá sem Katrín telur að hún geti grætt persónulega á péníngum og veraldlegri upphefð sem aðeins er í boði hjá burgeisastéttinni. Ekki er þörf á að taka fram að heilindin millum Katrínar betri borgara þjóðarinnar eru bæði hugheil og innileg. Snemma þókti Katrín sérlega  meðfærileg og leiðitöm lævísum sjakölum á borð við Stenngrim Joð, Álfheiði í fiskeldinu og Swabbófjölskyldunnar. Og í örmum þessara gullslegnu eigenda sinna barst hún eins og olíubrák á vatni inn í töfraheima útgerðarauðvaldsins og annarra dugandi fjáraflamanna. Síðan hefir hún verið sameign auðvaldsins, bæði þess gamla og þess nýja, sem inniheldur meðal annars aumingjana úr Flokkseigendafélagi VG.

Þetta er nú allur galdurinn á bak við heilindi Katrínar Jakobsdóttir. Og nú ætlar auðvaldið að planta leiguþýi sínu í líki Katrínar Jakobsdóttur niður á Bessastöðum til að ekkert verði til þess að stöðva nauðsynlegt fjármálabrall þess. Það er auðvitað alvarlegt mál ef svo slysalega tækist til að í embætti forseta Íslands mundi veljast einstaklingur sem tæki upp á þeim andskota að neita að skrifa undir lög sem heimiluðu sölu á ríkisgóssi eins og Landsvirkjun og Landsbanka, eða heimiluðu vopnakaup, stofnun íslensks hers, þátttöku í stríðlátum með NATO, inngöngu í ESB og öðru í svipuðum dúr. Af þessu má sjá að mikið er undir og því hefir auðvaldið sammælst um verðlauna Katrínu með forsetaembættinu, því henni er öðrum fremur treystandi til að þvælast ekki fyrir athafnaskáldum og dugnaðarhestum. Ef hin vanþakkláta og leiðinlega íslenska þjóð vill ekki kjósa Katrínu til Bessastaða, þá mun auðvaldið verðlauna hana með sendiherraembætti, rétt eins og það verðlaunaði Swabbó eitinn Sendiherra og Árna Þór. 

Forsetaembættið ekki valdaembætti

Þá tók Drotin Allsherjar í taumana

Fyrst Hera hafði ekki vit á að segja sig úr keppninni þá tók Drotin Allsherjar í taumana og lét hana falla úr keppni með fyrstu ferð. Það fer enginn með fullu viti út að skemmta sér með blóðgrimmum barnamorðingja, eða er það nokkuð? Og að taka þátt í skemmtun evrópskra sjónvarpsstöðva með uppvakningum, sem ekki eru einusinni í Evrópu, er afar kúnstugt, að ekki sé sagt fáránlegt. Hvur fjandinn ætli það sé sem knýr Íslending til að taka þátt í þessháttar ófögnuði?

Að vísu sátu sæmdarhjónin, frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, hönd í hönd og horfðu á Heru af fullkominni lotningu og leyfðu sér að öfunda hana af gullkjólnum og þessum áleitnu sögusögnum að undir gullkjólnum hafa Hera verið í demantsnærbuxum. Og Kolbeinn tautaði útúr sér milli samanbitinna tannanna, að ,,djöfull mundi hún frú Ingveldur vera skæsleg í demantsnærbuxum og dragast nærri því að vera hálfpartinn sexí í soleiðis múndéríngu".

Í kveld hringdi svo Máría Borgargagn algjörlega ær í sína bestu vinkonu, frú Ingveldi, og hótaði henni og koma og brytja hana niður eins og rolluskrokk sem verðlaun fyrir drápuna sem frú Ingveldur orkti í háðungarskyni til hennar á vissum tímamótum í lífi Borgargagnsins. Því sannleikanum verður hver sárreiðastur. Og það er nú svo. Að afloknu símtali þeirra vinkvennanna, tók frú Ingveldur fram haglabyssuna og fyllti hana með skotum og bjó sig þannig til varnar undir hugsanlega árás Borgargagnsins. Enn er allt með kyrrum kjörum, þegar þetta er ritað, á og við heimili frú Ingveldar og Kolbeins, hvað sem kann að gerast þegar líður á nóttina.

Hera komst ekki áfram

Afmælisdrápa

Frú Ingveldur hefir nú orkt afmælisdrápu til heiðurs aldavinkonu sinni og samherja og er það nú birt hér, eða öllu heldur frumflutt, með leyfi höfundar:

Sjötug orðin Sathans drósin,
svínsleg á litinn, einnig ið neðra.
Glímdi hún stundum við gelti í rúmi;
gaf hún þeim ádrátt af breimandi losta.
Sveik hún að vonum seggi alla;
þeir sárlega grétu í einsemd á eftir;
Fjandinn þá eigi, sá ferlegi draugur,
frísi þá niður und réttarsteini.

Sjötug nú kérlíng sullast í mori
sveitt upp í hársrætur illum af gjörðum.
Skakklappast heima skjátan sú arna,
skríður um gólf með buxur um kálfa.
En á eldhrauni uppi hvar Andskotinn ríkir
átti hún sé bæli með illum nárum.
Vond er þar lyktin, verri eru ráðin,
verstur samt Handreður í geldingsbríma.

Kolbeinar nokkrir, klámfengnir ruddar,
kynntu upp þarminn að skjátunni þeirri.
Gjörðist  hún fræg meðal gríðardólga,
er gatið þöndu prikum hörðum.
Gjörist nú aldin og grenjar árin,
sem geystust framhjá í yxnisblossa.
Lofar samt ætið lostann og hórinn
og líkamsins vessa er óðum nú þorna.

Því miður er ekki með nokkru móti hægt birta fjórða erindið í afmælisdrápunni, því það er svo óprenthæft að varðar við lög og stjórnarskrá að láta það birtast nokkurs staðar opinberlega þar sem það kanna að bera fyrir augu fólks. Í kristnirétti er og áréttað, að orðnotkun sú er frú Ingveldur brúkar í fjórða erindinu sé guðlast af því tagi sem útheimtir líflát þess er það lætur sé um munn fara eða hefir um hönd. Þó er mun leyfilegt að sýna upphaf þess fjórða, en það hljóðar svo í allraheilagra nafni: ,,Murrar og kurrar í nára Borgargagnsins blíða".

Vill hafa ungan ráðgjafa sér við hlið