Hann missti kerrunan með þremur hrossum niður í djúpt og bratt gil.

Þetta óskakapar veður á Holtavörðuheiðinni í dag með þessu líka vagnatjóni minnir einna mest á þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður ók eitt sinn kófdrukkinn yfir ónefndan fjallveg með þrjú hross í vagni sem hann dró á eftir bifreið sinni. Á heldur vondum stað varð hestvagninn fyrir slæmri áhlaupsvindhviðu, sem svipti honum á hliðina, kerrubeislið sveik og slitnaði, en vagninn sjálfur skondraðist í hendingskasti út fyrir veg og niður í heldur þröngt og djúpt gil, sem þarna er.

Kolbeinn Kolbeinsson var samt ekki af baki dottinn við þetta leiðinlega óhapp, heldur brá hann sér með vasaljós niður í gilið, því náttmyrkur var skollið á með smá-krepjufjúki, til að huga að kerrunni og þá ekki síður hestunum. Á gilbotninum komst hann að þeirri óhuggulegu staðreynd, ekki var kerran einast handónýt, snúin og beygluð í keng, heldur voru og hrossin þrjú aldeilis steindauð. - Það er þá allt farið til Andskotans, tautaði Kolbeinn þvoglumæltur við sjálfan sig, - og megi Andskotinn þá hirða það allt saman! Þá mundi Kolbeinn eftir því að hann var með ágæta hausingasveðju í farangursrýminu. Svo sókti hann bitvarginn.

Nú kom í ljós að Kolbeinn gat vel tekið til hendinni. Hann klöngraðist ofan í gilið með sveðjuna góðu í annarri hendi en bokkuna hálffulla í hinni og brytjaði líkin af hrossunum niður og bar þau í stykkjum upp í bifreið sína. Það stóð líka á endum, að þegar síðasta kjötflyksan var komin í bíl var heldur ekki pláss fyrir meira. Svo hélt Kolbeinn ferð sinn áfram og staupaði sig geigvænlega þar til hann var komin í hlaðið heima hjá sér, en þá dreif hann hrossakrofin inn í bílskúr og þar var ketið saltað niður í tunnur. Hins vegar veltu þeir hjá vegagerðinni lengi fyrir sér hver hefði átt hina blóðugu og beygluðu kerru í gilinu á heiðinni.  

Hjólhýsið „orðið að frumeindum“