Jóhannes Ragnarsson

Svo sannarlega sker það inn að dýpstu hjartarótum að heyra af því að efnilegar stúlkur og vel upp aldar af myndarheimilum í Garðabæ gangi að heiman frá sér út í blíðviðri vorsins og leggi til atlögu, eins og hverjar aðrar ósiðaðar bestíur, við aðrar telpur á sama reki í bænum og berji þær, sparki í þær, og misþyrmi þeim andstyggilega á allan hátt. Og ljúki loks erindi sínu með því að leysa buxur og pissa á hinar föllnu kynsystur sínar. Fyrr má nú vera ofstækið og illhryssingshátturinn í nokkrum stelpuskjátum, íklæddum merkjavörum. En vera má að þetta sé menningin í Garðabæ og andi byggðarlagsins, hvur veit?

Frú Ingveldur minnist þess þegar hún tólf ára fór að stunda áflog og illindi við hvurn mann. Sérstaklega heldur hún upp á minninguna um það þegar hún vatt sér að konu nokkurri með bláan barnavagn á undan sér og sló hana niður í einu höggi og velti henni upp úr rennisteininum þar til konugarmurinn ákallaði alla heilaga. Barnið öskraði og hrein í vagninum á meðan, en götustráka dreif að vígvellinum, sem viðhöfðu voveiflegt orðbragð með sóðalegu klámi, bölvi og heitingum í garð allra kérlínga. Frú Ingveldur náði að bragði taki með sitt hvorri hendi á tveimur þessara pilta og sló þeim saman svo þeir lágu í roti, - lengi.

Í annað skipti lenti frú Ingveldur í hörðum leik við þrjár kvenpersónur frá Vottum Jehóva sem höfðu bankað upp á hjá henni og kröfðust þess að fá að koma inn og ræða alvarleg trúmál við hana. Frú Ingveldur gjörði sig blíða í framan og bauð kerlunum til stofu og bauð þeim café og whisky. Tíu mínútum síðar hóf frú Ingveldur sig upp úr guðsorðablæstri kvennanna og bar hiklaust upp á þær þjófnað; hún hefði séð að þær hefðu ætlað sér að stela fiðlunni í fiðlukassanum og gullblómavasanum; þær hefðu auðsjáanlega haft í hyggju að stinga þessum dýrmætu munum inn á sig um leið og þær hefðu sig á brott. Kérlíngarfjandarnir ærðust um leið og þeim skildist að húsráðandi væri að saka þær um óráðvendni og stukku úr sófanum upp á afturlappirnar, málóða mjök. Svo sagði frú Ingveldur síðar frá, að skjaldan hefði hún upplifað annan eins unað en þegar hún tók þessar kérlíngar, hvurja af annarri, pakkaði þeim saman, og kastaði eins og sorppokum út á stétt og elti þær síðan með lurk á lofti niður allan Skólavörðustíginn. 

	Hópárás í Garðabæ
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Það á ekki af honum Ólafi útgerðamanni og óðalsbónda að Miðhrauni I. í Miklholtshreppi að ganga. Maðurinn lenti í Hruni og var í settur í fangelsi; hann hefir og setið undir kárínum og aðkast nágranna sinna í sveitinni og svo hrapaði þyrlan hans og fór í klessu, en hann skreið út úr flakinum eins og minkur úr dýraboga. Og nú hagar Hæstiréttur sér eins og fífl gangvart þessum mikla manni, sem heimurinn hefir snúist öndverður á móti, og sýknar Samkeppniseftirlitið af því að hafa haft horn í síðu stórútgerðarmannsins og bóndans og útgerðarfélagsins hans. Fyrr má nú gagn gera í helvítis eineltinu gegn einum farsælum Íslendingi. Það er dagljóst, hvellskýrt og þyngra en tárum taki, að vita það fjallgrimmri vissu, að ef Ólafur útgerðarmaður væri múslim, arabi, hælisleitandi, flóttamaður og trans þá hefði þetta mál gegn Samkeppniseftirlitinu verið dæmt honum í vil og þeir í eftirlitinu dæmdir beint í fangelsi fyrir að fara með rangindum gegn honum.

Svo er nú það, og illa er búandi á þessu bölvaði skeri atarna. Í nótt vaknaði frú Ingveldur, sté fram úr og varð af rælni litið út um svefnherbergisgluggann. En þar blasti þá við henni ógnvekjandi sjón, sem riðið hefði hverjum meðalmanni, hvað þá konu, að fullu. Já já. Þarna voru sem sé skítahjú mætt á staðinn til að ganga örna sinn á lóðinni og þurfti ekki mikið hugmyndaflug til að sjá, að áður en þau fóru að hefja álfreka sína höfðu þau svívirt lóð frú Ingveldar með því að nota hana sem samræðisvöll. Frú Ingveldur pírði náttúrlega augun á það sem fyrir var utan við gluggann og sá skjótt, að hún þekkti ekki fólk frá öðru fólki ef þarna væru ekki á ferð afstyrmin Máría Borgargagn og Indriði Handreður, komin ofan úr Mosó til að fremja illvirki og sathans verk innan vébanda lóðamarka þeirra besta vinafólks. Svona aðfarir kalla á refsingu og blóð.

Því stakk frú Ingveldur sér undur hljóðlega út um fordyrið, læddist fyrir horn og greip óþverrana glóðvolga þar að húsabaki og velti þeim vægðar- og fyrirvaralaust upp úr þeim táknum sem þetta djöfulóða fólk hafði ætlað að skilja eftir sig í garði frú Ingveldar, líklega henni til háðungar. Öskrin og óhljóðin í Borgargagninu og Handreðnum, auk heiftarlegra formælinga og blótsyrða frú Ingveldar vöktu athygli nágrannanna, sem hringdu óðar á lögregluna og báðu um samband við morðdeildina, því það væri, eftir hljóðunum að dæma, áreiðanlega verið að myrða fólk þarna í hverfinu. Og það var vitanlega Hálfdán Varstjóri sem kom á vettvang og hreinsaði til á lóð frú Ingveldar; hann tróð þeim hjónum, Máríu og Indriða Handreði ofan í sitt hvorn pokann svo aðeins höfuðin á þeim stóðu upp úr og reimaði að hálsinum, svo þau slyppu nú ekki út, og mismunaði þeim inn í fangarými lögreglubifreiðarinnar. Að svo búnu tók Hálfdán Varðstjóri af sér embættiskaskeitið og brá sér í kaffi til frú Ingveldar til að ræða næstu skref.

 

	Hæstiréttur sýknar Samkeppniseftirlitið
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ekki hefði maður trúað því að frú Sæland væri svona mikill og forhertur lögbrjótur og óbótamaður eins og nú hefir eftirminnilega sannast við forkastanlega skipun hennar í Húsnæðis- og mannvirkjanefnd. Ekki einasta hefir hún svikist aftan að kynsystrum sínum á andstyggilega lúalegan hátt með því velja aðeins einn einstakling af þeirri tegund í nefndina, heldur er engu líkara en að hún hafi lagt áherslu á að fylla þessa mikilvægu nefnd af fúskurum og undirmálslýð sem ekki hefir hundsvit, hvað þá þekkingu, á húsnæði og mannvirkjum. Þessi hroðalega ákvörðun frú Sæland ráðherra hefir valdið slíku reiðarslagi í verkfræðingafélaginu að öll stjórn þess er lögst í rúmið og samkvæmt læknum horfir mjög þunglega með bata.

Hitt er auðvitað vel skiljanlegt, að ráðherra vilji umfram allt velja frændfólk og vini í þær stöður sem honum þóknast að skipa, því það er kannski ekki nema í þetta eina skifti á ævinni sem viðkomandi gegnir ráðherradómi og þá er náttúrlega um að gera að dreifa tilfallandi bitlingum á frændgarðinn, flokksfélaga og meinta vini og kunningja, jafnvel þókt allt það fólk sé samansafn af vitgrönnum þumalputtum og ófrómum lausingjalýð.

En þegar allrar skynsemi er gætt, þá átti frú Sæland, húsa og mannvirkjaráðherra, fortakslaust að leita til þeirra í Valhöllu við Háaleitisbraut og biðja þá um að útvega hæft fólk og vel þenkjandi, með heilbrigða hugsum og viðhorf, til að taka sæti í Húsnæðis- og mannvirkjanefnd, en þar á bæ eru sérfræðingar í mannaráðningum með áratuga reynslu af útdeilingu bitlinga í allar áttir. Frú Sæland féll sem sé á þessu léttasta prófi allra prófa og því ber henni að segja af sér án tafar, svo ríkið og skattþegarnir verði ekki að kosta upp á að fjarlægja hana með valdi úr ráðuneytinu.   

	Skipun Ingu í stjórn HMS ekki lögmæt
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Um þá sem eignuðust hlutabréf í de Code var sagt á sínum tíma, að þeir hefðu efni á að versla í matinn, og var þá átt við allar pénígasummurnar og slummurnar sem flæddu ofan í vasa hlutabréfa eigenda í villtum, stríðum, straumum eftir að bréfin voru skráð á almennan hlutabréfamarkað einhvers staðar í andskotanaum. Já, það voru nú meiri dýrðardagarnir og sólin skein meira að segja í heiði um miðjar nætur um hávetur. Menn átu gull og kukkuðu gulli og óðu í kéllíngum og krampavíni.

Kolbeinn Kolbeinsson minnist þessara daga með gleði í hjarta, því hver dagur um þær mundir færðu honum meiri og meiri pénínga og óstjórnlega hamingju á hamingju ofan og hann varð aufúsugestur á fleiri og fleiri stöðum. Indriði Handreður kynntist Máríu Borgargagni um þetta leyti og svalg hana í sig með frú Ingveldi og Kolbeini. Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur voru líka á ferðinni og gjörðu lífið bjartara með tiltekjum sínum óhefðbundnum og stundum óhefluðum. Svo fór allt að hníga á verri veginn, velmegunarskúta nýfrjálshyggjubyltingarbarnanna fékk slagsíðu og fór að sigla í eintóma og æ leiðinlegri hringi. Það var meira að segja farið að sparka Kolbeini og Vondulyktinni klæðalausum eða nær berrössuðum og í ófremdarástandi út úr selskaparveislum og þeim sagt að fara til Andskotans og Helvítis.

Frú Ingveldur hélt reisn sinni lengst; hún mun standa meðan stætt er. Og þókt Kolbeinn eiginmaður hennar sé búinn að vera útigangsmaður síðan í febrúar síðast liðnum og sjáist aldrei orðið öðruvísi á almannafæri en hruflaður í framan, draghaltur og með sskítug sárabindi á höndum og víðar, þá hefir frú Ingveldur haldið úti menningarlegum helgarsamkvæmum á heimili sínu með tilheyrandi veitingum. Í síðast mánuði tók hún aflóga fyrrum þingmann á löpp, sá hafði fallið í kosningum og farið rakleiðis í hundana, en er nú að reyna fóta sig á ný með því að vingast við áhrifamikið fólk í valda- og pénínga-pírimíðanum. En mikið lifandis skelfing þókti frú Ingveldi lítið til um þennan náunga. - Hann er ekki bara óvenjulegur aumingi þetta skrípi, sagði frú Ingveldur eftir að sambandi hennar við manninn var lokið, - hann er haldinn svo annarlegu sóðalosta að ég afhenti hann Brynjari vini mínum Vondulykt, sem lék allar sínar listir á bölvuðum þorparanum og það svo rækilega að nú er búið að loka hann af í öryggisgæslu þar sem  kvað lát öllum illum látum.    

	Umsvifalaust tilkynnt um starfslok
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Síðan Bjarniben lagði á flótta bæði úr stjórnarráðinu og Valhöllu og yfirgaf Sjálfstæðisflokkinn í fússi hefir frú Ingveldur verið afar hugsi og látið lítið fyrir sér fara. Og nú eru að koma á daginn allar hennar svörtustu spár. Hún reyndi að koma í veg fyrir að Sjálfstæðisflokkurinn fremdi ekki það axarskaft að gjöra Guðrúnu Hafsteinsdóttur Kjöríss að formanni Flokksins, en hafði ekki erindi sem erfiði.

Þegar svo illa var komið að frú G.H. Kjöríss var orðin formenni, þá spáði frú Ingveldur því umsvifalaust, að þetta makalausa kjör væri upphafið að endinum. En nú hefir heldur betur komið í ljós að að nýi formaðurinn er vægast sagt litlaus pólitíkus (ef pólitíkus skyldi kalla), áhugalaus um þjóðmálin og rúin öllu sem hægt er að kalla kjörþokka. Við þetta bætist að þingflokkurinn saman stendur af fjaðralausum undirmálsdvergum, þar sem enginn nær kjörþyngd eða reiðir vitið í þverpokum. ,,Þetta er búið", tilkynnti frú Ingveldur öldungum flokksins á dögunum með þeirri athugasemd, að nú væri ráð að selja bæði Valhöllu og Moggahöllina í Móunum áður en gjaldþrot og hrun gerðu þessar glæstu eignir að engu. 

Ennfremur hefir frú Ingveldur sagt kunningjum sínum, að mikið megi vera ef Flokkurinn verði ekki seldur á uppboði eins og hvert annað úttaugað gamalhross eða gjörónýtt skipsflak á strandstað. Meira að segja Brynjar Vondalykt hefir lagt niður öll vopn og útvegað sér vottorð upp á að hann sé geldur orðinn og úr honum allur sá vindur sem gjörði hann að manni með mönnum. Þá er Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, ásamt því að vera eiginmaður frú Ingvelda,r kominn á vergang; hún rak hann burt af heimilinu þegar hann gerði sér lítið fyrir og kom tvívegis buxnalaus heim á sama sólarhringnum, og bar með sér menjar um syndsamlegt líferni á líkama sínum. Það var daginn eftir síðustu kosningar í kjölfar þess að búið var að leggja gömlu geggjuðu Framsóknarmaddömuna inn á líknardeildina. En daginn eftir að gamla Maddaman hafði verið lögð til í bæli á líknardeildinni, gjörðust þau stórmæli á deildinni að þar geispuðu allir sjúklingarnir golunni milli klukkan ellefu og tólf árdegis, nema Framsóknarmaddaman, hún lifði. En en kokkurinn sat uppi með allan hádegismatinn ósnertan þar eð þeir sem höfðu átt að neyta hans voru horfnir á vit feðra sinna. 

	Svefnlausu næturnar voru allar þess virði
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt