Jón Sigurðsson soldáti við íslenska herinn

Nema hvað, esssska? Auðvitað trúir lýðurinn viðstöðulaust þegar við segjum að Rússinn hafi eyðilagt þetta og eyðilagt hitt, skotið niður þessa flugvél, byrlað þessum náunga eitur og ekki viljað fyrir nokkurn mun kjósa Navalný heitinn. Svo kemur gamli góði NATO og hjálpar aumingja Finnum og Eistum slitna strengi í sjónum, sem Rússar hafa hugsanlega slitið í sundur í hryðjuverkaskyni. Betri getur tíðin ekki orðið.

Og nú er búið að senda Brynjar okkar Vondulykt til útlanda til að læra herforingjafræði, því hann á taka við íslenska hernum þegar Thorgerdur Katrín, Bjarniben, Kvikan og Sælandið hafa sett á lög um íslenskan her og leggja til eitthvað af haglabyssum, handsprengjum og flugvélum sem hægt væri að nota til árása í varnarstríði gegn Færeyingum. Brynjar Vondalykt verður nefnilega general yfir herforingjamarskálkur íslensku herdeildanna með aðsetur í bilskúrnum hjá frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni.

Það er líka búið að leggja á ráðin með hvernig hermaðurinn sem fellir fyrsta andstæðinginn verður verðlaunaður. Segjum sem svo að að Jón Sigurðsson soldáti við íslenska herinn verður fyrstur til að skjóta niður óvin, þá verður hann verðlaunaður með því að fá að taka í höndina á Birnibjarnasyni generalroyalrofursta á eftirlaunum. En ekkja fyrsta íslenska dátans sem fær kúlu í höfuðið á vígvellinum, fær að launum eina þriggjapela flösku af Baccardý rommi og eitt kíló af eggjum. Og vei þeim þorpara sem gerist sekur um liðhlaup eða landráðatal um uppreisn innan íslenska hersins; sá dólgur verður umsvifalaust leiddur að næsta vegg og honum stillt þar teinréttum upp fyrir framan aftökusveitina. 

NATO tilbúið að aðstoða Finnland og Eistland

Í dag tók séra Atgeir fryggðina í misgripum fyrir friðinn

Þá var það nú öðruvísi í jólaávarpinu hjá séra Atgeiri p. Fjallabakssen þegar hann reyndi að syngja hátíðarmessu í Framgerðarkirkju í Botni í dag. Karlanginn var miður sín, enda værðarklerkur af bestu gerð og vita gagnslaus, og allt fór hjá honum eins og fyrirhafnarlaust og án áreynslu í handaskolum. Hann virtist hafa ætlað að fara fram á frið við sjálfan Guð og hvetja stríðandi ráðamenn til friðar, en í stað friðar talaði hann eingöngu um frygð og krafist þess að Guði og mönnum að þeir sýndu nú einusinni alminnilega frygð í verki með þeim tólum sem ætluð væru til brúks í þeim efnum.

Reyndar kallaði séra Atgeir p. friðinn ekki aðeins frygð heldur fryggð, því hann vildi leggja góða áherslu á kenninguna svo áheyrendur skildu. En þegar messugestir fóru að hlæja að fryggðinn var séra Atgeir vandræðalegur á svipinn og órólegur og brá sér í snarhasti fram í skrúðhús og bætti svo hressilega á sig úr messuvínsflöskunni, að meðhjálparakvikindinu, sem stóð álengdar og horfði á, blöskraði. Þegar prestur liðaðist aftur fram á sviðið var hann fyrst í stað ögn hressari en áður og trúði söfnuðinum fyrir því að þegar öllu væri á botninn hvolft væri fryggðin besti vinur mannsins og án verklegrar fryggðar væri úti um allt.

En svo fór messuvínið að segja æ betur til sín, það sveif á hinn þjónandi værðarklerk og bar hann langleiðina inn í annan og heilagri heim en áður hafði sést í Framgerðarkirkju í Botni. Því nú bætti Atgeir p. Fjallabakssen um betur og fór að leggja út af þeirri hinni innri fryggð, sem væri svo eftirsóknarverð að vel mætti gefa fyrir hana bæði hund sinn og hest, heimili, konu og hús; ,,því hvað er" stundi hann upp fyrir altarinu með fölskvalausum kjökurhreim í röddinni, ,,fengið með hesti og húsi, eða hvaða nautn má hafa af hundi eða konu, ef fryggðina og kærleikann vantar." Þegar þarna var komið sögu sá organistinn að nú var nóg komið af hálfu séra Atgeirs, svo hann sté orgelskrjóðinn gjörsamlega í botn og kórinn tók undir með því að öskra eins og hann gat sálminn sem sökkti bátnum á Genesaretvatninu. En séra Atgeir p. Fjallabakssen skjögraði eins og í öðrum heimi aftur fram í skrúðhúsið og fékk sér þar sæti og var þegar í stað sofnaður svefni hinna réttlátu fryggðarklerka. 

Hvatti til friðar í ávarpi sínu

Á meðan bysskubbi svelgdist á í stólnum söng síra Baldvin hverja hámessuna á fætur annarri

Frá klukkan sex í gærkveldi hefir síra Baldvin sungið fjórar stórar hátíðarmessur í höfuðmusteri sínu og tvær í annexíunum, þrátt fyrir að úti hafi geisað samfellt fárviðri með enn gríðarlegri hryðjum inn á milli. Mikið fjölmenni hefir verið í öllum þessum messum og sóknarpresturinn, síra Baldvin, farið á kostum í skörunglegum ræðubrögðum og allri messugjörð. Á meðan á athöfn stóð í annarri annexíunni fauk þakið af fjárhúsunum í Bæli og stóðu ærnar, sem og hrútarnir, eftir berrössuð, ef svo má segja, í þessum voðalega veðurham. Að guðsþjónustu lokinni vóð síra Baldvin sjálfur í að bjarga sauðfénu með því að reka það allt inn í fjós á Stórumelum, kúnum þar til stórkostlegrar skelfingar.

Í morgun notaði svo síra Baldvin tækifærið er hann flutti sóknarbörnum sínum hátíðarmessu og veittist að þjóðkirkjunni, prestlingum hennar og bysskubbsnefnu, sem hann kallar svo. Sagði hann þjóðkirkjuna vera orðna hundheiðna fémínístastofnun handa fábjánum, prestana villuráfandi sauðskepnur og bysskubbinn gjörsamlega trúlausa vofu í bysskubbskufli. Við þessi snöfurmannlegu ummæli síra Baldvins stóðu sóknarbörn hans upp og klöppuðu ákaflega fyrir mælskulist hans og trúarhita, en klerkur svaraði fyrir sig með því að hefja upp raust sína og syngja söfnuðinum pater noster á latínu með nýju lagi sem hann samdi um leið á þessari helgu stund.

Á meðan messugjörð síra Baldvins stóð klöngraðist bysskubbinn yfir Íslandi upp í stólinn í Dómkirkjunni og japlaði á hinu fémíníska kapítalistaguðspjalli milli þess að svelgjast á og súpa hveljur af messuvíninu, sem var óvenju sterkt og bragðvont í dag. Að öðru leyti var hátíðarprédíkun bysskubbs bragðlaus, tíðindalaus, kraftlaus og allslaus meðan prédíkun síra Baldvins ljómaði af andagift og sannri guðstrú og færði bjarta gleði í döpur hjörtu. Sitthvað hafast klerkar og bysskubbar að. 

Biskup: Guðleysi er ekki hlutleysi

Grjótari og Jakobsleiðin á hálendi Íslands

Hverskonar nafn er þetta Grjótarfjall og hvar skyldi það vera? Og hvaðan er þetta Grjótar ættað í íslensku. Allt er þetta eitthvað hálf kúnstugt og óskiljanlegt. Og ofan á annað bætast svo við jarðskjálftar á þessu Grjótari, hvað sem það nú er. Það er alveg svakalegt að lenda í lesmáli af þessu tagi og tekur á taugar og sálarkrafta og eyðir dýrmætum tíma í fáránlegar vangaveltur um örnefni sem ekki er til.

Ég man svo lengi sem land byggist, þegar frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, fréttu af frábærri gönguleið á hálendinu sem héti ,,Jakobsvegurinn" og væri milli Seylingsstaðarhnjúks og Garðavatns, en náttúrfegurð var sögð fram úr hófi mikil á þessu svæði. Þau fengu með sér nokkra valinkunna fjallagarpa, svo sem hjónin Indriða Handreð og Máríu Borgargagn, Brynjar Vondulykt, og Sigurveigu nokkra , sem þá var í aðra röndina heitkona Brynjars, en að öðru leyti kennd við Dræsustaði og þókti vanmetapéníngur. Sigurveig er dauð núna og varð fáum harmdauði.

En þegar til kom fundu þau frú Ingveldur og Kolbeinn hvergi þann stað á hálendinu sem meint Jakobsleið átti að vera; þar var enginn Seylingsstaðahnjúkur og ekkert Garðavatn og náttúrfegurðin mjög í slöku meðallagi, fyrir utan þokusudda og kulda. Út af þessu reiddist meðreiðarfólk þeirra hjóna og sló í harða brýnu þar sem Kolbeinn fór helst hallloka og lá í öngviti meðan eiginkona hans barist eins og ljón við hitt fólkið og hafði sigur um síðir. Seinna kom upp úr kafinu að tildrög þessarar fjallaferðar var óljós draumur sem Kolbeini hafði dreymt eftir nokkuð harðskeytt kenndirí, en sá draumur virtist byggður á einhverjum sjónvarpsþætti þar sem Jakobsvegurinn á Spáni og Gardavatn í Sviss komu eitthvað við sögu, auk kvensniptar, Seyling að nafni, líklega ættaðri frá Ítalíu. Þessi undarlegi draumur hafði líkamnast, ef svo mætti segja, í huga Kolbeins þar til að hann varð glæsilegri gönguleið á hálendi Íslands millum Seylingsstaðarhnjúks og Garðavatns. Ætli geti ekki verið að tilurð þessa Grjótarvatns hafi orðið til með eitthvað svipuðum hætti og Jakobsleiðin Kolbeins?

Ellefu skjálftar síðasta sólarhringinn

Hún elskar hann en hann elskar hana að meðaltali frekar lítið

Varla má minna vera af hálfu hægrisinnaða lýðskrumarans, frú Sælands, en að faðma, knúsa og kyssa Bjarnaben undir drep fyrir að hafa leitt hinn skipulagða pólitíska og margskipta arm hægrisins um árabil með firna góðum árangri fyrir últrahægrisjúka söfnuðinn á Íslandi. Sjálf tilheyrir frú Sæland últrahægrisjúka söfnuðinum, en innan hans hefir hún lagt sértaka áherslu á lýðskrum og þykjast bera ógurlega umhyggju fyrir fátæklingum allra handa. Þetta er þekkt aðferð hjá poppúlískum extralýðskrumurum til að kjafta sig inn á kjósendur með hægrihræsni og sneisafullan bakpoka af útlendingaandúð undir pilsunum. 

Og varla þarf að tvítóla um það, að Bjarniben, sá örlagasjarmur sem hann er, hefir fengið fullkomlega í hnén við núning og ástaratlot frú Sæland með tilheyrandi úrlausn helgustu hvata mannskepnunnar. Og algjörlega steinblind á eigin stöðu og flokks síns og sturluð af hégóma og snobbi tók frú Sæland svo við lyklunum úr klónum á Bjarnaben, án allra grunsemda um að hún hafi verið hlunnfarin og gerð hlægileg við ríkisstjórnarkaupmálann af Thorgerði Katrínu og hennar braskaragengi, sem allt tilheyrir últrahægrisjúka söfnuðinum. Það var vægast sagt átakanlegt að berja augum blaðaljósmyndina hvar frú Sæland stóð hin gleiðasta, skælbrosandi út að eyrum, en á hvor hönd hennar stóðu Kristrún og Torgerður á horfðu á hana með óduldu hæðnisbrosi.

En innilegum fundi Bjarnaben og frú Sæland (sumir segja fullinnilegum) lauk svo með lyklaafhendingu og djúpstæðum og sæluríkum ástarkossi sem stóð yfir í fullar fimm mínútur, með viðeigandi andköfum og smjatti. Og loks þegar Bjarniben var horfinn af vettvangi hóf frú Sæland upp raust sína og sögn eftirfarandi númer í skærri falsettu, sem Gibbagibb-bræður hefðu verið fullsæmdir af:

I love you
and you love me,
and we sing together hopp og hí.
So when I again, ég aftur að þér ég sný,
there will be jumping and fyllerí. 

„Hjartans þakkir aftur Bjarni, ég vil fá knús“

Og illþýði allskonar á flökti um mannheima

Nú er sá árstími þegar illþýði allskonar er á flökti um mannheima, forynjur, ólifnaðarmenn af fjöllum,og hroðalegar óvættir sem engu eira sem þær komast í tæri við. Í fyrri viku varð vart við skepnuna jólaköttinn á Breiðdalnum fyrir austan og daginn eftir fréttist af því að hann hefði jagað hálfstálpað barn á Héraði og étið það upp til agna þannig ekkert var eftir á vettvangi nema annað gúmmístígvéli krakkans, en hitt stígvélið át kötturinn af bestu lyst.

Þá hafa alræmdir djöflar af háfjöllum leitað til byggða og gjört sér dælt við heimafólk með skelfilegum afleiðingum. Einkum hefir borið á ferðum þorparanna Giljagaurs, Stekkjastaurs, Stúfs og Gluggagægis. Gluggagægir, sem er frægur fyrir að skyggnast inn um glugga á hjónaherbergjum um það bil sem fólk tekur á náðir. Hann er talinn hættulega brenglaður og óeðlið inngróið í hold hans undir samfestingnum. Giljagaur er náttúrlega mesti hjónadjöfull sem uppi hefir verið á Ísland frá því er land byggðist; það er ótrúlegt hvernig honum hefir tekist að fífla konur, jafnvel heiðvirðar konur sem orðlagðar eru fyrir tryggð við eignmenn sína og heimili. Stekkjastaur er vægast sagt varhugaverður, einkum í sveitum þar sem bændur stunda fjárbúskap, því Stekkjastaur er anímalisti og óþrifnaðardrulla á almanna mælikvarða. Stúfur er kynhverfur mann og þekktur fyrir óhreinar og fyrirlitlegar hugsanir og tiltekjur.

Og nú er komin upp ríkisstjórn í Reykjavík, sem margir hræðast að verði jafn skæð börnum og gamalmennum og forynjan Grýla. Víst er um það, að kvensviftirnar sem fara fyrir umræddri ríkisstjórn eiga mjök ættir að rekja til Grýlu og þá ekki síður til óvættarinnar Leppalúða. Til sannindamerkis um að þær ættfærslur eigi við sterk rök að styðjast, er sú stálgrimma staðreynd að bæði Grýla og Leppalúði voru skráðir stjórnarmenn í því fræga fyrirtæki 7Hægri ehf. sem skilaði meiriháttar hagnaði árin fyrir Hrun og ekki síður eftir Hrun. Í fyrrakveld máttu sorgbitin börn með áfallaáráttuvanda hlusta á Grýlu og Leppalúða syngja eftirfarandi trúarlega barnagælu frá Súez:

Hönum Jésú þókti gamanið grátt, -gamanið grátt.
En gólar nú á Hymmnum hátt, Hallilúsía, Hallilúsía.
Og ríkisstjórn með raskatið blátt, raskatið blátt,
hún rænir oss um miðja nátt, Hægrirúsía, Hææægri-músía.
 

Ágreiningur um „tekjuöflun ríkissjóðs“

Til heiðurs nýrri ríkisstjórn

Learning is a game,
a game that is dear to me;
to learn about lust and greed,
then lie like a madman.
The bell rings, we head
home from school full,
stirred by sexual passion,
now all in a row!

Olafur, Olafur, Olafur Sckanz!
The most ruthless wild animal is
Vala his wife.
You are bulls! You are bulls!
Thus she began her speech.
Olafur shot, Olafur shot, Vala's vagina (to shreds).
Olafur, Olafur Olafur Sckanz!
Look how messy you are, says his Vala.


Right seven! Right seven!
She jumps with glee.
At two o'clock, at two o'clock,
she threw herself from her seat.
Bullet, bullet, bullet loan!
Gleeful are the old women
who get away with robbery.

„Þetta er ríkisstjórn almannahagsmuna“

Göglin, þjófræðið, og auðvaldspervertarnir

Að göglin séu að verða búin að sulla saman ríkisstjórn? Það héld ég verði nú þrifasamsetningurinn atarna. 7Hægri og Kvika fínimannabank með nokkra gaulandi lýðskrumara í eftirdagi. Þeir missa ekki úr svefn kaupsýslumennirnir þessa dagana út af óæskilegum aðilum við ríkisstjórnarmyndun, því að göglin sem eru að semja um ríkisstjórn þessa stundina eru fulltrúar auðvalds sem mun halda sig vel og vandlega innan ramma þjóðskipulags kapítalismans og ekki rugga skipum sægreifanna eða annarra auðvaldsperra landsins.

Það eina sem er spennandi varðandi næstu ríkisstjórn er hvernig þeim tekst að svíkja kosningaloforðin sín og önnur loforð liðinna ára á sem áferðarfallegastan hátt þannig að heimskur lýðurinn, sem kaus þetta, átti sig ekki á einu né neinu og lifi sig frá fyrsta degi inn í meðvirknisgírinn og verji svikin og lýgina frá fyrsta degi. Þá getur orðið fróðlegt að fylgjast með hvort Sjálfstæðisflokkurinn í stjórnarandstöðu muni leggja áherslu á hreina skrímsladeildarandstöðu eða virðulegt og sanngjarnt aðhald í anda siðaðra manna. Ég hallast að því að Íhaldið velji skrímsladeildarleiðina og skemmti sér við að reka Thorgerdi 7Hægri Katrínu, Kristrúnu, og lýðskrumara Fokks Fólsins, úr einu víginu í annað með hlátrasköllum og upphrópunum, þar til göglin vita ekki lengur sitt rjúkandi ráð.

Við megum búast við heiftarlegum hrærigraut og sóðaskap innan ramma íslenska auðvaldsþjóðskipulagsins næstu misseri og um að gera fyrir fólk að reyna að skemmta sér yfir óþverranum og drullusokkshættinum sem gegnsýrir þjófræðispólitíkina á Íslandi. Á meðan þessu fer fram á yfirborðinu munu auðvaldspervertarnir okkar athafna sig að vild með því að slá eign sinn á þær auðlindir almenningseign, sem þeim hefur ekki enn tekist að stela frá okkur.   

Stjórnarsáttmálinn kynntur um helgina

Vér óskum emírítusnum innilega til hamingju með glæsilega ákvörðun

Ekki lái ég blessuðum emírítusnum okkar þó hann frábiðji sér að halda Reyni Traustasyni uppi í ellinni; soleiðis peyjar geta séð um sig sjálfir, sko. Hins vegar þykir mér hálf skrýtið, að málsmetandi maður úr Háskólanum, eins og emírítusinn sannarlega er, skuli ekki hafa séð í gegnum þessa Heimildarþvælu strax í upphafi. Þetta rit var sína hundstíð hálfsoðið og hálfgildings krataeðlistrúboðsrit, en þó án allrar sannfæringar og með öllu óekta. Þarna var á ferðinni eitthvað lakara og ótrúverðugra en krataeðlið og er það þó ekki burðugt að siðferðissvellinu eða hvað mannvit varðar.

En nú er semsé emírítusinn okkar góði búinn að segja Heimildinni og öllu hennar hafurtaski til Helvítis og frábiðja sér þann skítasnepil að eilífu. Og það verður engin eftirsjón af Heimildinni, svo lélegt og falstuskulegt sem það fyrirbæri hefir verið. Þó kæmi ekki á óvart þókt einhver lénsherrann eða lénsdrottningin tæki bölvaða fyrirmununina upp á sína arma til að láta börnin á blaðinu spinna upp lærðar greinar um mikilvægi auðvaldsskipulagsins og hina ósýnilegu hönd markaðarins. Það gætu börnin eflaust gert með smávegis fábjánafémínísmus í bland við alvarlegri mál. Upp í hugann koma stórmenni landsins á borð við Íshúskonuna í Eyjum, Kaupfélagsstjórann í Skagafirði og Drottinn Guð Almáttugann á Akureyri. Svo eru einhverjar gildar fjármagnsóvættir í lyfjabraskinu, lífeyrissjóðunum og fagfjárfestavéunum sem gætu alveg hugsað sér að kaupa misheppnaðan fjölmiðil til að millifæra hagstæð töp í skattaskyni og áróðurs.

En vér, sem minna megum oss, óskum emíríusnum okkar til hamingju með að vera laus við óværuna sem Heimildargarmurinn er. Það er enginn smávegis andlegur búhnykkur fyrir hann að vera allt í einu frjáls undan meðvitundariðnaði, sem hann hélt í sakleysi sínu vera meinhægan krataeðlisáróður, en reyndist vera þegar til kom eitt herjans útgáfustöff tækifærissinna, lukkuriddara og eins útbrunnins hægridalls vestan af fjörðum, sem er í þokkabót orðinn ellilífeyrisþegi og vissu tilliti emírítus líka.

Eiríkur ætlar ekki að tryggja Reyni Trausta áhyggjulaust ævikvöld

,,Hjónabandið er samábyrgð tveggja andlegra öreiga"

Þórbergur gamli Þórðarson frá Hala í Suðursveit var glúrinn kall, djúpvitur og hvort tveggja í senn: alheimsmaður og mikill Íslendingur. Í ,,Bréfi til Láru" lætur hann þessi fleygu orð falla, að ,,hjónabandið sé samábyrgð tveggja andlegra öreiga". Hann segir enn fremur á sama stað: ,,Andlegi dauðinn hefst með værð, sívaxandi stemmningasljóleik og ást á sveitalífi. Að eins andlega dauðir aumingjar þrá rósemi sveitalífsins." enn fremur segir hann einkenni andlega dauðans: ,,Fas og andlitsdrættir fá dásamlegt samræmi. Yfir andlitið sest sauðarleg ró og friður, eins og títt eru um heilaga menn. Sérhver rannsakandi hugsun, sérhver lifandi tilfinning, sérhvert þjáningarspor undan yfirstandandi eymd þurrkast burt. Þá er sagt að maðurinn fríkki með aldrinum, fái virðulegt útlit, og vergjörn konuefni elta hann á röndum."

Og félagar okkar, þeir Karl Marx og Friðrik Engels, segja, að ,,hið borgaralega hjónaband sé í rauninni sameign á konum" og sé sú staðreynd ,,hulin hræsni og leynd", en ,,grundvöllur hinnar borgaralegu fjölskyldu nútímans sé auðmagnið (kapítalisminn) og einkareksturinn." Svo mörg eru þau orð hinna miklu risa mannsandans. Og ekki blæs sérlega byrlega fyrir hjónaböndum burgeisanna og aftaníossa þeirra. Það má vel vera að Kári telji sig meiri mann á samfélagi andlegra öreiga með unga konu upp á arminn en hann kominn á gamalsaldur og fátt annað uppbyggilegt fyrir karla eins og hann en dansinn á grafarbakkanum, eins og það er nú viðkunnanleg skemmtun.

Vissulega hlýtur að vera freistandi fyrir gúrú á borð við Kára að gera erfðafræðilega könnun á værðinni, stemmningasljóleikanum, andlegum dauða og þrá eftir rósemi sveitalífsins. Ekki væri síðra ef karlinn gerði genólógíska leifturrannsókn á hinu borgaralega hjónabandi, afleiðingum þess fyrir ráð og rænu mannfólksins og framtíðarhorfum þess. Slík rannsókn væri, ef vel tekst til, gagnleg til að fækka innihaldslausum og gjörsamlega ónauðsynlegum hjónaböndum til muna og létta í leiðinni þeirri óhuggulegu skyldu af prestum og prelátum að gefa saman í hjónaband allan þann óviðeigandi urmul af andlegum öreigum, allt niður í galna fáráðlinga, sem raun ber ófagurt vitni.

Kári Stefánsson og Eva giftu sig