Stórmekilegur andskoti

Hvernig má það vera að listafólk, sem allir sjálfstæðismenn vita að vinnur ekki heiðarlega vinna, skuli skila meiri virðisaukaskyldri veltu en en sjálfir kvótagreifarnir miklu, sem mér skilst að séu einu mennirnir í landinu sem a) vinna heiðarlega vinnu, b) hafa einir manna vit á sjávarútvegi, c) hafa einir manna vit á reksti almennt og gróða, d) fá árlega gefins kvóta til að braska með.

En nú er semsé komin fram skýrsla sem sannar að listamenn eru þarfari þjóðfélaginu en kvótagreifar og barúnar. Og best gæti ég trúað að listamenn hafi umtalsvert meira vit á sjávarútvegi en hin gráðugu kvótaskrípi.

Menning velti 191 milljarði 2009

Brennsluspritt útí gambrann og síðan hátíð

Það væri gaman að vita hvað yfirvöldin ætla að gera við þessa 850 lítra af gambra. Ef þau voga sér að hella þessum dýrðardrykk niður er dómsmálaráðherra nauðbeygður til að reka viðkomandi eðjót úr starfi eða segja af sér ella. Gambri er nefnilega sá drykkur sem hvað hollastur er og mest kætandi af öllum drykkjum, að malti og abelsíni ekki undanskyldu, og þjóðlegur er hann og mannbætandi, þannig að í hvert skipti sem gambra er hellt niður er það ekki minna en stórglæpur og þeir er það gera stórglæpamenn og þjóðníðingar.

Í sporum yfirvaldanna sem hafa gambrann undir höndum myndi ég branda góðum slurk af brennsluspritti útí hann og bjóða síðan fjölda manns til veislu. Í gamla daga útbjuggum við félagarnir svona mjöð með mjög góðum árangri og vorum elskaðir og dáðir fyrir vikið af þeirri þjóð sem umgekkst okkur hvað mest í þann tíð.

1200 lítrar af heimabruggi

Tvö hópsex í sjávarútvegi

Hér á árum áður, þegar Kolbeinn okkar Kolbeinsson var við nám í viðskiptafræði til að læra til þjófs, stundaði hann sjómennsku á sumrin. Hvernig sem á því stóð, þá komst sá kvittur á kreik meðal sjómanna að Kolbeini væri mjög umhugað að koma á hópsexi á skipi því er hann röri. Er fullyrt að Kolbeini hafi í tvígang í löndunarstoppi tekist að koma á orgíu í borðsal skipsins og notið við það aðstoðar þriggja skipsfélaga sinna í annað skiptið og tveggja drukkinna kvenpersóna sem hann hefði með fagurgala og öðrum slóttugheitum að narrað með sér um borð. Í hitt skiptið tóku vélstjórar skipsins og matsveinn þátt í stóðlífinu með Kolbeini, og lagði hann í það sinnið þrjár pesónur af kvenkyni í púkkið og barst sá leikur útfyrir borðsalinn, meðal annars fram í eldhús og útá dekk.

 Í haust, þegar Kolbeinn var byrjaður að undirbúa framboð sitt til stjórnlagaþings, barst honum, að sögn, bréf frá einni konunni sem fyrir áratugum tók þátt í glensinu í borðsalnum með Kolbeini. Í því bréfi hótaði kona þessi Kolbeini öllu illu, meðal annars að birta svívirðuna í öllum tiltækum fjölmiðlum, ef hann hætti ekki hið snarasta við framboð sitt. Kolbeinn lagði þegar niður skottið og hætti við framboð.

Tvær hópuppsagnir í sjávarútvegi

Yfirnáttúrlega mikið rusl

Hvernig þjóðin fór að því að kjósa svona mikið af rusli á þetta 25 manna stjórnlagaþing er með öllu óskiljanlegt og það svo hastarlega að manni detta í hug orð eins og ,,yfirnáttúrlegt" og ,,kraftaverk." Það er þó ekki fyrir að synja, að Íslendingar hafa hin síðari ár verið að færa sig uppá skaptið við að kjósa rusl og ræxni í prófkjörum, forvölum og til alþingis, að ógleymdum ósköpunum sem farið er að kjósa í sveitarstjórnir. Ef fram fer sem horfir, og þjóðin heldur ótrauð áfram að bæta í kosningaafglöp sín, segir sig sjálft að kosningar leggjast af  af sjálfu sér.

25 kjörin á stjórnlagaþing

Hvalreki - fagnaðarljóð

Unnur Brá, guggin og grá,

gengur mjög í hringi.

Rennur blá, tuggin á tá,

taðfluga sveitt á þingi.

Unnur Brá varaformaður Heimssýnar

Verkalýðsforstjórar setja upp leikrit

Það stórbrotið, svo ekki sé meira sagt, að fígúrurnar í fararbroddi Starfsgreinasambandsins skuli á þessum tímapunktir, þegar flest eða allt er í kaldakoli í þjóðfélaginu, ætla að stökkva fram með kröfugerð uppá að lágmarkslaun fari yfir 200 þúsund krónur á mánuði. Þetta sýndarmennskuflan verkalýðsforstjóranna, sem láta verkafólki borga sér 600 - 800 þúsund á mánuði og jafnvel þaðanaf meira, sýnir sennilega betur en flest annað hverskonar skítseyði eru þar á ferð. Hvernig stendur t.d. á að umræddir verkalýðsforstjórar fóru ekki fram á mannsæmandi lágmarkslaun á ,,góðærisárunum" miklu? Hvernig dettur þessum vitleysingum í hug að hægt sé að ná fram slíkri kröfu nú?

Auðvitað meina Kristján úr Keflavík, Björn einingardraugur á Akureyri og Skúli Thor ekkert með 200 þúsunda kröfugerðarfjasi sínu. Af þeirra hálfu er krafan um 200 þúsundin einungis auðvirðilegt leikrit þar sem markmiðið virðist vera hjá höfundunum að slá sig til riddara með því að spila með verkafólk, - einn ganginn enn.

Svei ykkur auðvirðilega auðvaldshyski. 

Lægstu laun yfir 200 þúsund

Geymi sjálfum sér allan þvætting

Alltaf verð ég jafnhissa á fjölmiðlum sem eru svo illa staddir að láta sig hafa að vitna í þvættinginn í Sigurði Kára og annarra frjálshyggju stagkálfa af viðlíka tegund. Því satt að segja er ekki meir að marka yfirlýsingar þessara cocopuffsdrengja og hugðarefni en rausi langdrukkinna óreiðumanna; í því ljósi myndi enginn sómakær fjölmiðill éta upp eitt einasta orð sem Siggi Kári og hans líkar láta frá sér fara. Hugleiðingar Sigurðar Kára um hvort lítil þátttaka í stjórnlagaþingskosningum sé áfall fyrir Jóhönnu Sigurðardóttur eða einhverja aðra, er einfaldlega þvættingur sem Sigurður Kári á að geyma sjálfum sér, hvað þá að virðulegur fjölmiðill eins og Morgunblaðið sé að opinbera tækifærisóra þessa lítilsiglda frjálshyggjudrengs eins og um stórmerkilega heimsfrétt sem varðar allt mannkyn sé að ræða.

Kosningaþátttakan áfall fyrir Jóhönnu

Gvendur Gunnars í rafmagninu er enginn smákalli og eðjót

Gvendur Gunnars í rafmagninu lætur ekki að sér hæða fremur en fyrri daginn. Nú ætlar þessi sýndarmennskukauði að einhenda sér í það með Vilhjálmi vini sínum Egilssyni og atvinnurekendum að ná dulítið meira af aurum af launafólki inní lífeyrissjóðina fyrir auðvaldið að gambla með. Svona leikrit með kjarasamninga og meiri peninga í lífeyrissjóði er sérlega nauðsynlegt ef koma skal í veg fyrir að vinnandi verkafólk falli ekki úr hor. Þetta vita Gvendur Gunnars, Kristján úr Keflavík, Gylfi Arnbjörns, Vilhjálmur Egilsson og Þór Sigfússon manna best, og því eins gott fyrir heimskan verkalýðinn að hlýta leiðsögn þeirra í hvívetna svo allt fari nú vel að lokum.

Og það skulu menn vita, hafi þeir ekki gert sér grein fyrir því, að Gvendur Gunnars í rafmagninu er enginn smákalli og eðjót; hann er einn af þessum merkilegu af Þríhrosstegundinni og fer fyrir ,,stéttarfélagi" elektrónískra ehf.-kalla í bland við fáein rafmenni sem ekki hefur enn hlotnast ehf nafnbót. En hvort Gvendur þessi hefur heyrt minnst á verkafólk veit ég ekki, tel það reyndar ólíklegt eins og í pottinn er búið.

Ræða jöfnun lífeyrisréttinda

Hryllilegur sjúkdómur fær að grasséra í Kópavogi

Einelti er hryllilegur sjúkdómur sem getur lagst þungt á taugakerfi fólks og almenna heilastarfsemi. Þeir sem haldnir eru þessari veiki, að leggja aðra í einelti, eru gjarnan svo illa á sig komnir að þeir geta með engu móti samlagað sig heilbrigðu samskiptaformi mannlegs samfélags. Auk þess er eineltisveiki smitandi sjúkdómur og gegn henni duga engin apótekaralyf.

Gróft dæmi um hömlulausa eineltisveiki er framkoma Kópavogsbúa við sinn besta mann, Gunnar I. Birgisson, fyrrverandi borgarstjóra Kópavogs. Fyrst réðust Sjálfstæðismenn í Kópavogi gegn sínum manni, hröktu hann úr borgarstjóraembætti og vildu í kjölfarið ekki kjósa hann í fyrsta sæti framboðslista Sjálfstæðisflokksins. Þá tóku almennir kjósendur í Kópavogi við og felldu hinn farsæla meirihluta Framsóknaríhaldsins og leiddu til öndvegis einhverkonar afbrigði af úrkynjuðu Krataíhaldi. Og nú síðast berast fréttir af því að úrkynjaða Krataíhaldið hafi neitað Gunnari I. fyrrverandi borgarstjóra um aðstoð við gerð fjárhagsáætlunnar fyrir Kópavog. Það fylgir og hinni óhugnarlegu frétt, að Sjálfstæðismenn í bæjarstjórn Kópavogs styðji tiltæki úrkynjaða Krataíhaldsins gegn Gunnari I. með ráðum og dáð og neðanbeltisháðsglotti á vör. Einelti þessara andstyggilegu aðila er auðsjáanlega algjört og hömlulaust. 

„Valdníðsla af verstu sort“

Frámunalega svívirðilegur munnsöfnuður

Mig, ásamt þúsundum annarra landsmanna, rak svo sannarlega í rogasans þegar fréttir bárust af frámunalega ósmekklegum munnsöfnuði kvenpersónunnar Sigríðar Ingibjargar Ingadóttur, sem ku vera alþingismaður, í garð Jakobs Valgeirs Flosasonar og Halldórs Ásgrímssonar. Talsmáti Sigríðar Ingibjargar um téða heiðursmenn er með þeim hætti að full ástæða er til að skrubba trantinn á henni að innan uppúr grænsápu, eins og gert var við blótsama og klámfengna smásveina í eina tíð. Ég vil í framtíðinni frábiðja mér kjafthátt og ruddalega orðnotkun alþingismanna í sama dúr og Sigríður Ingibjörg hefur gert sig seka um. Orðljótar krataskjátur hækka ekki í verði þótt þær ráðist með offorsi og hreðjaspörkum á annálaða dugnaðarmenn eins og Halldór Ásgrímsson og Jakob Valgeir Flosason.

Sagði þá vera drullusokka