,,Ef að illar vættir inn um myrkragættir bjóða svikasættir svo sem löngum ber"

Við þessu mátti alltaf búast. Reyndar var hún lengi búin að sýna glögg einkenni þess að hún viss vart gjörla hvort hún væri að koma eða fara, hvað þá hvort hún væri Íslendingur eða ESBingur í rassinum á gömlu nýlenduveldunum og stórauðvaldi heimvaldasinna. En svona fer það gjarnan hjá þeim sem farið hafa í yfirsnúning í hinu auðvaldssjúka krataeðli, að á vissum tímamótum hætta þeir að gjöra sér grein fyrir hvort þeir hafi selt land eða ekki selt land, hvort þeir hafi fórnað fullveldi í felum, eða hvort þeir hafi gefið skít í sjálfstæði þjóðar og sjálfstæðisbaráttu. Þegar þar er komið er sjúklingurinn vísast orðinn ískaldur á fótunum og dofinn fram í fingurgóma fyrir landi sínu og þjóð og þráir ekkert heitar en að grafa bein og setja á hærri og hærri veiðigjöld. Þá er fátt annað eftir en að fara með sjúklingin í umturnun og kompásstillingu undir handleiðslu færustu sérfræðinga.

Þegar blessunin hún Thorgerður hafði fengið að praktíséra stjórnlausa nýfrjálshyggju í ríkisstjórnum Sjálfstæðisflokks og Framsóknar um árabil kom að því Sjálfstæðisflokkurinn skipti um makker, rak Framsóknarmaddömuna á braut en tók fársjúkan krataeðlisflokkinn, Samfylkinguna svo nefnda, upp að hjarta sér og sigldi með lémagna kratastóðinu fyrir auðvaldsbjörg Hrunsins. En alþýða manna horfði agndofa á aðfarirnar og kerlingarnar spurðu hverjar aðrar, þegar þær hittust í Bónus, hvað hefði orðið um 7 hægri. Þetta þoldi Thorgerður litla Katrín ekki og henni var sparkað burt úr poletikinni og ábyrgir Sjálfstæðismenn sögðu um þann atburð sem svo, að farið hefði fé betra.

Já, þannig dó hún Thorgerður okkar inn í Hrunið, hægt og hljótt og enginn saknaði hennar. Þá gerðist það nokkuð löngu síðar, að menn urðu varir við að Thorgerður Katrín lá ekki kjur undir Hrunskriðunni: Hún fór að ganga aftur. Og sá draugagangur magnaðist þar til fram úr skúmaskotinu lurðaðist illur söfnuður landsöluóðra braskara, niðurlægðra nýfrjálshyggjupresta og spjátrungsmenna með illvíga krataeðlistendensa. Nú er þessi frávita lýður orðinn virkt stjórnvaldi í landinu og telur sig vera vel á veg kominn með að stúta sjálfstæði og fullveldi Íslands á altari stórauðvaldsins á Vesturlöndum undir yfirskini frasa á borð við ,,evrópska vexti", "evrópskt matvælaverð" og ,,endaloka spillingar íslenskra sægreifa". Hins vegar vita Thorgerður og hennar spjátrungaher hvaða evrópskt matvælaverð við munum hreppa, eða hvaða vexti, eða hvort ekki sé líklegt að evrópska þjófseðlið og spillingin muni ekki skella skjólshúsi fyrst af öllu yfir helstu félaga sína á Íslandi, sem sé spillta íslenska sægreifa. Til viðbótar er engu líkara en að verið sé að koma upp herskyldu á og þá í framhaldinu að senda íslensk ungmenni til stríðsstarfa gegn þeim í Arabíu, Íran, Rússlandi, Norður Kóreu og Rauða Kína. Þá verður gaman að lifa Snati minn. 

Skuldbundin að fylgja stefnu ESB

Það er versti misskilningur að hún sé kölluð Togga

Það er versti misskilningur að utanríkisráðherrann, Thorgerður Katrín, sé, eða hafi verið, kölluð Togga, slíkt er reginþvæla. Hins vegar hefir gælunafn Thorgerðar Katrínar legni verið öllum kunnugt, en eins og menn vita, þá hefir hún venjulega verið kölluð Tugga, Tukka eða jafnvel Trukka. En hvort hún sé skyld Tugga Fokk læt ég ósagt, enda eru ekki nægar heimildir fyrirliggjandi um þá frændsemi svo óyggjandi sé. Þá er og sérdeilis undarlegt að utanríkisráðherra sé farin að gera út burtrekinn sáttasemjara til að gegna formennsku í hópi um ,,öryggis- og varnarmál" með þeim fyrirsjáanlega árangi að þar logar allt í illdeilum þannig að meðlimir hópsins eru strax byrjaðir að flýja þann óvinafögnuð.

En mikið óskaplega lét kérlíngarálftin hún Tugga illa í helgarsamsætinu hjá frú Ingveldi og Kolbeini um síðustu helgi. Það var ekki nóg með að hún færi að slást við Óla Apakött, heldur beit hún í sundur ljábrýni, sem afi Kolbeins Kolbeinssonar hafði átt og lá til sýnis á eldhúsborðinu hjá þeim hjónum. Nú, Tugga ræskti sig bara og hrækti út úr sér brýnisbrotunum og lét þess getið um leið að hún hefi kubbað sundur harðara grjót en þetta. En þegar henni varð það á að sparka í afturendann á sjálfri húsmóðurinni svo hún datt á stóru standklukkuna og setti hana á hliðina, fékk Tugga ókeypis flugferð út í móa. 

Á mánudag gaf frú Ingveldur út tilkynningu þess efnis, að Íslendingar væru í auknum mæli orðnir óhæfilega árásagjarnir og viðskotaillir. Ætti þetta ekki aðeins við um hælisleitendur og börn, heldur tæki fyrirfólkið orðið fullan þátt í ofbeldinu og óspektunum með áður óþekktum tilfæringum. Á mánudaginn síðasta fór frú Ingveldur líka til læknis, sem gaf út þann vitnisburð eftir ítarlega skoðun, að sjúklingurinn, frú Ingveldur væri illa særð og marin kringum boruna og blágörnina eftir fólskulegt spark, mitt í millum þjóhnappana. Síðan þá hefir frú Ingveldur verið að bræða með sér hvor heldur hún ætti að kæra gerandann eða heldur safna lið og hefna.  

Störf hópsins sem Ingibjörg yfirgaf langt komin

Hann er bölvaður dári og kann ekkert til matreiðslu

Ja, sá held ég hafi nú verið heillaður, bölvaður dárinn. Þvert á móti þurfti hann oft að bregða sér útfyrir eða inn á klósétt, meðan á heimsókninni stóð til að hlæja frussandi og þurrka tárin úr augunum að vertshúsinu og starfsliðinu þar. Þetta er nú það sem þessi eiturormur hefir lengi stundað, sem sé að koma öslandi inn á veitingastaði, setja upp uppgerðan undrunarsvip yfir eldabrögðum matreiðslusveinanna, sem hann kallar iðulega ,,íslenska skítkokka og ,,nautgripafóðurmeistara" þegar hann er heima hjá sér, leyfa hinum íslensku eiturbrasaragreyjum að taka myndir af sér með þeim. Svo þegar karlinn hefir yfirgefið staðinn og kominn í skjól, þá hrækir hann út sér og snýtir sér með ægilegum grettum og brettum og kvartar undan skítabragði í kjaftinum eftir að hafa lagt sér graðhestaskyr og njólavængi til munns hjá gestrisnum veitingamönnum íslenskum.

Já, hann er skohh ekki allur þar sem hann er séður þessi Gordón Ramsí með allar Michélín-, Cnténéntal-, Gúddjer- og Briddstónstjörnurnar. Einhver glöggur bragðgæðingur og smökkunarmeistari hefir sagt um herra Ramsí, að sem matsveinn sé hann undarlega áþekkur Skonsukarlinum í matargerð sinni. En eins og kunnugir matfræðingar vita, þá gat Skonsukarlinn sér einkum orð á síðutogurum og vertíðabátum árunum eftir seinna stríð og allt fram til 1980 er hann settist í helgan stein. Margir minnast hans fyrir óhóflegan skonsubakstur, en einnig fyrir soðið ærkjöt með aungvu nema kartöflum og bjúgum frá SS, sem hann bar fram með skonsunum einum saman. Aldrei missti hann mann, alla sína kokkatíð, þókt vissulega hafi stundum munað mjóu. Í millum vertíða sat gjarna Skonsukarlinn á vertshúsum og kneyfði volka á milli þess sem hann fíflaði giftar konur á hotélum og gistihúsum. Blessuð sé minning Skonsukarlsins.

En að Gordóni Ramsí aftur. Sá fantur gjörðist víst snemma stjörnukokkur, heimsfrægur og ofurvinsæll, þó svo maðurinn hafi aldrei svo mikið sem kunnað að sjóða vatn, hvað þá kartöflur, eða steikja franskbrauð. Enda heillaðist hann upp úr skónum þegar Valdi Tjörukaggi eldaði fyrir hann bjúgu frá Kjarnafæði með skonsum vestur á fjörðum fyrir nokkrum árum. Einkum þókti Gordóni mikið til koma að sjá Valda hrækja, snýta sér og míga ofan í bjúgnapottinn um það bil sem suðan var að koma upp. Á eftir sagði Valdi Gordóni frá því þegar minnstu munaði að dólgar nokkrir hefðu dregið Skonsukarlinn aftur á rassgat og fleygt honum þaðan í sjóinn úti í ballarhafi, eftir að hafa séð til hans kasta af sér vatni við eldavélina. Þó var Gordón skemmt og kvaðst ætla að reyna slík eldunarvinnubrögð á Skotana, vini sína í Aberdeen, þegar hann heimsækti þá næst. 

Gordon Ramsay heillaður á Skál!

Þegar búið verður að leggja bölvaða poletikina niður

Ósköp væri það nú mikið þjóðþrifamál hér á Íslandi ef oss bæri gæfa til að leggja bölvaða poletikina alveg niður til sjós og lands; sturta henni eins og illa þefjandi sorpi í grenndargám. Þá þyrftum við ekki að hlusta á gribbulegar þingkérlíngar orga eins og naut úr ræðustóli í Alþingishúsinu um einhverja meinta, þaulsætna stjórnmálalarfa, væntanlega erlendis, sem væru dregnir, fyrir leiðindasakir, út undir húsvegg og skotnir til bana. Vér þyrftum ekki heldur að sofna með áhyggjur að kveldi út af glæpaeðli, svindilbraski og spillingu stjórnmálamanna og vakna upp um miðja nótt við skelfilega martröð, eða bara hreinlega hjartaáfall. Og hvað segið þér um stríðsóðra og hernaðarblæti vissra ráðherra sem orðnir eru krosssprungnir innvortis af gasólgu og þembu? Nei, þá væri nú betra að vera poletitikurlaus en eiga þennan ömurlega fjanda, sem stjórnmálin eru, yfir höfði sér nótt sem nýtan dag.

En hvað þá ef poletikin væri gjörð brottræk? Það er nú það. Kannski mundi batinn hefjast með því að Ríkisútvarpið færi að segja okkur hlutlausar og sannar fréttir? Ef til vill. Og okur, arðrán manns af manni, eða mönnum, og áfengisdýrkun yrðu svo óvinsæl fyrirbrigði að þau þurrkuðust eins og af sjálfu sér út veraldarmyndinni í landinu. Það mundu auðvitað allir gleðjast yfir þessháttar umskiptum,nema kannski okrarar, arðræningjar og sprúttsalar, en um þá fýra væri öllum alveg nákvæmlega sama þegar þar væri komið sögu. Líklegt væri þó að poletikurlausu landi mundi þrengja nokkuð að loddurum, lukkuriddurum og þeim poletisku villudýrum sem notað hafa poletikina purkunarlaust til að skara og skræla eld að eigin köku, með slíkum jaðarbesefum mundi aunginn maður hafa meðaumkun, þeir mundu bara þurfa að læra að vinna fyrir sér eins og óbrotið og heiðarlegt fólk.

Þér spyrjið, og ekki af ástæðulausu, hvað verði þá um sægreifana okkar, fjárfestana og embættismannastóðið. Jú, það fólk hyrfi eins og dögg fyrir sólu til annarra og heilnæmari verka, eins og til dæmis að sjá um hunda- og kattahótél, tæma bændum hlanforir í akkorði og sendast í búðir fyrir gamalt og lasburða fólk. Og þér varpið fram spurningunni: Hvaða andskotans poletik verður þá ef poletikin verður landræk? Þá svörum vér strax í einum skýrmæltum kór: Það verður engin poletik því allir munu leggja orðalaust til eftir getu og fá það sem þeir þarfnast, enginn mun svelta, enginn vera klæðalaus og engan skorta þak yfir höfuðið; flækjur, orðhengilsháttur og þjófseðli verða úr sögunni, sem og fals og lýgi, því þjóðin verður komin upp á efra plan. 

Þingfundi frestað til morguns

Hið mikla skáld sjálfstæðismanna og blöðruhálskirtilslausra lætur á sér kræla á ný

Í dag kom kom úr hjá Menningarútgáfunni ehf. ný stórbrotin ljóðabók eftir ljúflingsmeistarann Jón Rithöfund. Þetta er þrettánda ljóðabók höfundar er án efa eitthvert mesta stórvirki á listasviðinu sem komið hefir fyrir augu almennings síðustu áratugi. Bókin heitir ,,Sólin blíð" og er áttahundruð og tuttugu blaðsíður að lengd og inniheldur þrjúhundruð sextíu og fimm ljóð, eitt fyrir hvurn dag ársins. Sem fyrr leikur Jón Rithöfundur á allan tilfinningaskala lesandans og skilur hann eftir í ráðalausu uppnámi. Þá er þess að minnast, að Jón Rithöfundur hefir lengi verið á hávegum hafður af þeim sem kjósa Sjálfstæðisflokkinn að staðaldri, sem og karlmönnum sem tapað hafa blöðruhálskirtlinum á læknavöldum.

Fyrsta ljóð Sólarinnar blíðu, fulltrúi nýársdagsins, hefst til dæmis á þessa leið: ,,Sólarhringurinn brotnar eins og maður við brimbrjót; andskotinn hirðir hann enn á ný á nýju ári og ber hann fram af bjarginu." Af þessum fáguðu hendingum getur hvur unnandi fagurra lista og ljóðræðnu séð hvurt allsherjar afrek er hér á ferð. En þann sextánda apríl kveður svo heldur við annan tón, því þá þykir þjóðskáldinu komin tími til að hafa endaskipti á Djöflinum: ,,Þeir sem feta falskar slóðir fúlna brátt og verða móðir. Djöfullinn með draugmor drapst það vor úr eymdarhor."

Sem kunnugt er, þá hefir Jón Rithöfundur verið miklum metum að frú Ingveldar og Kolbeins - en þau hjón kunna að meta snillinga að verðleikum. Oft hefir Jón setið í veðhafnarsess í stofum frú Ingveldar við helgarsamkvæmi hennar og miðlað viðstöddum af gnægtabrunni skáldskapargáfu sinnar. Og þegar Rithöfundurinn hefir reykt sér pípu af kókaíni, heróíni og uxakonta í bland við Half and Half reyktóbak, þurrkað brennivín og þurrkaða berserkjasveppi, hagrætt sér í sessi sínum og andinn farinn veg allrar veraldar upp í efstu rjáfur, þá hefir hann miðlað hlustendum af svo sannri list að á mánudegi hefir rödd hans enn ómað í eyrum þeirra í gegnum hina mögnuðu timburmenn sem fylgja helgarsamkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar.

Úr inngangi að Passíusöngvum menningarinnar
eftir Jón Rithöfund:

Fjögurra radda rímúlínsöngur
ratar um múra geð-óranna.
Innan um bala og blævængi
bærast falsettur hræ-kóranna;
innan tíðar hljóðna neyðaróp
Gunnarsstaða-Móranna.     

Um hvað snýst þetta Hvammsvirkjunarmál?

Úrdráttur úr erindi frú Ingveldar hjá konunum í Hvöt

Svo hefir frú Ingveldur mælt af munni fram í erindi sem hún flutti sjálfstæðum konum í Hvöt, að fátt þyki henni viðurstyggilegra en kollóttir kallar viti sínu fjær af gráfiðringi og áfengisfýsn. Svo hélt hún áfram og mælti: Ég verð að viðurkenna, þó varðla fúsliga, að ég hefi búið við svona ófétis karlmann á mínu heimili lengur en elstu menn muna og enn ógeðfelldari vin hans. En þar á ég við eiginmann minn, Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann, og kunningja hans, þá Indriða Handreð, Brynjar Vondulykt og Óla Apakött sem setið hefir á Alþingi. Í návist slíkra manna þarf kona sífellt að vera á varðbergi og tilbúin að láta höndur skipta ef á hana er leitað.

Og frú Ingveldur var hvurgi nærri hætt umfjöllun sinn af varhugaverðu karlkyni og sagði: Og þó tók út yfir allan þjófabálk þegar Kolbeinn eiginmaður minn dró Klausturdólgana inn á heimili okkar eina góða samkvæmishelgi, sem átti að vera róleg menningarhelgi með skáldum og menntamönnum. Skömmu síðar komu Máría Borgargagn og hún Sigurveig okkar hérna, sem kölluð var dræsa, í hús, þrekaðar og slæptar eftir volk dagsins En, nei, Kolbeinn minn dró sem sé þessa hryllilegu menn með sér heim af Klaustrinu og bauð þeim til sætis. En ekki leið á löngu þar til gestirnir voru farin að klæmast og bölva svo út yfir tók, þannig að Máría og Sigurveig tóku andköf af hræðslu. Auðvitað gat ég ekki látið þetta viðgangast og sparkaði djöflum öllum fram á gang. Þegar það var afstaðið gat eitt skáldið í boðinu, það er alltso þjóðskáld, ekki haldið lengur aftur af sér og orkti af innblásinni sjónhending:

Og svo drusluðust þær allar draugfullar inn
og dæstu og ropuðu af þreytu.
En á ganginum frammi hann Búkollur beið
og baulaði um skrokka á tittlingsins leið
og angaði af andstyggðar keytu.
 

Formenn flokkanna funduðu saman

Merkisberar andskólastefnunnar

Það hefir lengi verið von og trú borgarstjórnar Reykjavíkur að borgin hafi ekkert með skóla að gera, ennfremur að slíkt skólapjatt sé borginni með öllu óþarft og hein og bein vitleysa. Helstu merkisberar andskólastefnunnar í Reykjavík hafa löngum verið Samfylkingin (áður Alþýðuflokkurinn) og Sjálfstæðisflokkurinn. Þessir flokkar eiga mest allra undir því komið að fólks sé fávíst og einfalt og komi út úr grunnskólanna eftir tíu ára veru þara vitlausara en þegar það byrjaði um sex ára aldur. Auk þess er skólahald dýrt og það bitnar á fjárhag borgarsjóðs.

Í borgarstjórnarkosningum hafa hinir ógáfuðustu ævinlega hlotið bestu kosninguna, því borgarbúar eru ekki beinlínis með það á hreinu hvað þeim er fyrir bestu. Það er náttúrlega hlálegur fjandi að helstu númer borgarstjórnar Reykjavíkur síðustu áratugina hafa verið gripir á borð við Gölle a. Þórðarson, Holu-Hjalla, Sóley Tomm Fýlí-Romm-Bomm-Bomm, Heiðu og Sönnu í Smárakirkjunni. Það er heldur ekki neins góðs að vænta þegar þannig er í pottinn búið. Enda hafa stöku Reykvíkingar á orð þessi misserin að réttast væri að reka alla borgarstjórnina í brott með grjótkasti og formælingum. (Og sennilega er það líka það réttast.) 

Og nú er frú Ingveldur farin að hatast við borgarstjórn Reykjavíkur. Til marks um það er að hún tók einn borgarfulltrúann upp á eyrunum fyrir skemmstu og sló honum við miðstöðvarofn svo augun ætluðu út úr augntóftunum á borgarfulltrúanum. Á eftir lagðist fulltrúinn á knén fyrir fótum frú Ingveldar og lofaði henni bót og betrun. Það loforð efndi borgarfulltrúinn með því að svíkja það í bak og fyrir á næsta borgarstjórnarfundi. Nú hefir frú Ingveldur gefið sínum bestmönnum, Brynjari Vondulykt og Indriða Handreði, tilskipun um að handsama þennan borgarfulltrúa og handfjatla hann samkvæmt fimmta kafla bókarinnar um handrukkun, en sá kafli ku ekki vera góður aflestar pelabörnum og óhörðnuðum krataeðliskiðum. 

Hafa áhyggjur af skólum Hlíðanna vegna nýbygginga

Öflug vítisvél hlandsprengja

Ekki kannast virtir fræðimenn við að til sé sérstök tegund vítisvéla sem kölluð er ,,bílastæðasprengja", öðru nær. Enda var sprengjudulan við Leifsstöð aðeins venjuleg hlandsprengja af holdi og blóði. Að reyna að halda fram historíu um einhverja bílasprengju sýnir betur en flest annað hve firringin er orðin mikil og fávísleg. Venjulega eru sona morð- og eyðileggingartæki kennd upp á Rússa; Rússasprengja, Rússatungl, Rússagrýla osfrv., og þar með látið í veðri vaka að enn eina ferðina séu Rússar komnir á vettvang til að búa oss kvöl og pínu og hroðafenginn dauða í púðri og sprengjuflísum.

En hlandsprengjur geta, sem dæmi sanna, vissulega verið hættulegar líka. Í Glasgow á Skotlandi sprakk hundrað og fimmtíu og sjö sentímetra og tvöhundruð og þrjátíu kílóa hlandsprengja í samkomusal þar sem á fjórða hundrað manns var saman kominn við dans. Féllu margir í valinn og óþrifin upp um loft og veggi voru ægileg. Þá varð sá frægi atburður á matsöluhúsi í Reykjavík að vígaleg hlandsprengja, vel yfir tvöhundruð kílógrömm að þyngd, sem hafði þann starfa að skammta á diskana, rak stórutána í borðfót og skelltist í gólfið og af varð sprenging, ,,explosion" sögðu amrískir ferðamenn sem stóðu á gangstéttinni fyrir utan og fengu glerbrotaregnið yfir sig og lögðu á flótta. Aðkoman var ferleg, mannfall nokkuð, og hlandsprengjan, sem merkilegt nokk komst lífs af, var dæmd til óskilorðsbundinnar refsingar, býsna harðrar.

En þetta með ,,bílastæðissprengjuna" við Leifsstöð er auðvitað eitt endemis rugl og þvæla. Á bílastæðum verða aldrei stærri tíðindi, í mesta lagi að einhver og einhver pissi utan í mannlausan bíl eða taki sig til og kukki í hvarfi við jeppa, eða kannski upp á húddið japanskan drossíuskrjóð. En ef hlandsprengja félli, við skul um segja úr landganginum við flugvél,gætu orðið býsna miklar hamfarir. Það skulum vér öll hafa í huga.  

 

Rannsókn hafin á bílastæðasprengju við Leifsstöð

Þetta tilkynnist hér með - þókt ekki sé nær öll sagan sögð

Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður veiktist hastarlega nú í vor, um miðjan apríl, af lostasýki og var ekki hugað líf á tímabili. Þetta tilkynnist hér með. Ekki er þó öll sagan hér með sögð, en umrædd veiki greip Kolbein heljartökum á eins og einni sekúndu, en þá var hann staddur heima hjá sér. Skipti aungvum togum, að hann reif sig úr öllum fötum fyrir framan þá gesti er voru í heimsókn hjá þeim hjónum og brá þegar í stað brandi og rauk á gestina eins og graðhestur. Frú Ingveldur greip þegar símann þegar hún varð áskynja hvur hætta var á ferðum og bað um að fá sjúkrabifreið á staðinn með tvöfaldri áhöfn.

Eftir að sjúkramennirnir fjórir voru komnir inn á heimilið máttu þeir berjast um stund við Kolbein, en hann var háll sem áll, nýbúinn að maka á sig ógn feitri olíu, algerðu sleipiefni, sem framleitt er í dónalegum tilgangi. Loks var þó böndum komið á kauða, hann færður í óðsmannsskyrtuna og fætur hespaðir saman við ökkla og lær. Að svo búnu var Kolbeinn fluttur undir ljósum og sírenublæstri að stóra gula húsinu inn við sundin blá og honum komið fyrir þröngri og illa lyktandi skonsu, hvar Kolbeinn gat ekki nær því staðið uppréttur og ekki heldur legið beinn, enda kvað kompan ekki vera nema einn þrjátíu og fimm á lengd og breidd. Þar orgaði Kolbeinn alla nóttina og hafði í ófögrum heitingum við Guð og menn. Daginn eftir var hann látinn inn í herbergisforsmánina hjá brjáluðu graðkerlingunni.

Það var svo ekki fyrr en í dag að Kolbeinn var útskrifaður frá gula húsinu inn við Sund. Í brottfararvottorðinu, sem yfirlæknirinn afhenti frú Ingveldi, eiginkonu Kolbeins, stendur eitthvað á þá leið, að sjúklingurinn sé að vísu ekki albata og gera megi ráð fyrir að hann fái af og til köst í framtíðinni. Þess vegna sé frú Ingveldi falin meðfylgjandi sprauta og gríðarlega sterkt lyf, kallað medecin í bréfinu, sem henni sé uppálagt að sprauta karlinn með undir eins og hann sýnir af sér merki um óeðlilega og brenglaða kynhvöt.  

Ósátt við orðræðuna: „Gelta þegar þeim er sigað“

Og Smárakirkjan siglir fullum dampi; fyrir lekan kjaftaknörr krækir lygastýri

Nú hrannast óveðursskýin yfir Sósíalistaflokk Íslands sem aldregi fyrr. Við fáum nú óhugnanlegar fréttir af því að liðsöfnuður, sem unnið hefir hörðum höndum gegn sósíalistum innan flokksins með því að stofna aflandsfélög utan hans og ferja í þau ríkistyrki og annað péníngalegt góss sem Sósíalistaflokki Íslands hafa fallið í té. Það er engu líkara en að hluti flokksmanna sé undir annarlegum og stórhættulegum álögum af einhverju tagi; þeir hafi bókstaflega fallið í höndur einhvers Raspútíns eða Strúensee, svo þekkir áhrifavalda úr mannkynssögunni séu nefndir. Og nú hefir borist sannkölluð véfrétt af því að engin önnur en sjálf Hildur Lilliendahl sé gengin flokkinn, en í ljósi þeirra tíðinda, ef sönn eru, er má vissulega vænta endalokanna fyrr en áætlað var.  

Vissulega munu þessi ósköp enda illa hjá einhverjum. Sósíalistahreyfingin á Íslandi hefur stórskaðast, Smári og Smárakirkjan grætt Samstöð, Vorstjörnu og Alþýðufélag, en Sósíalistaflokkurinn sjálfur rekinn út úr eigin brennandi húsnæði. En Smárakirkjan, með spámann sinn, vargynjur og vitfirringa ætlar ekki að segja sig úr flokknum. Nei nei, auðvitað ekki, það eru nefnilega ríkispéningar í húfi og þeim verður að ná í hús, þ.e. í Smárakirkjuna og Samstöðina, svo að höfuðmógúllinn geti haldið áfram að sýna umheiminum að hann sé maður með mönnum og geti mígið standandi og verið fjölmiðlungur þókt allir fjölmiðlar og péníngastofnanir séu búnir að hafna honum fyrir fullt og fast. 

Og nú vafrar sérlegt vörumerki höfðingjans, sem sé kórdjákninn hans flauelismjúkur og malandi, fram á gósenvöll Morgunblaðsins og heimtar annan aðalfund Sósíalistaflokksins, væntanlega fyrir hönd síns herra, fyrir þann sem tapaðist fyrir rúmum mánuði síðan. Þessi firrta krafa byggist væntanlega á því að Smárakirkjunni hafi tekist að ræna svokallaðri Vorstjörnu og Alþýðufélagi, til að skræla innan úr þeim fyrirbærum, með dyggri aðstoð Samfylkingarinnar, Sjálfstæðisflokksins og Viðreisnar - og að því búnu rekið Sósíalistaflokkinn út úr Bolholti 6, - þá sé kominn tími á endurheimta flokkinn sjálfan með öruggri aðstoð áðurnefndra flokka. Það ætlar ekki af íslensku sósíalistahreyfingunni að ganga þessi dægrin og sótt að henni af einbeittum ásetningi úr öllum áttum og því eins gott að vera á verði. 

Enn í flokknum þrátt fyrir að hafa rekið hann út