Í því ungdæmi vildi æskulýðurinn samræði frekar en samráð

Í mínu ungdæmi vildi unga fólkið mikið frekar samræði en samráð. Samráð var í augum æskumanna í þá tíð skammarlegur hégómi, ef ekki hálf glæpsamleg þvæla fyrir náttúrulausa hlandsveina af framsóknarheimilum. Undantekningin frá reglunni var Kolbeinn Kolbeinsson framsóknarmaður og síðar á ævinni skrifstofustjóri. Hann sá manna og mannval, sem leiftraði af girndarbruna og var gjörsneyddur því fálmi sem samráð iðulega er.

Og frú Ingveldur, sem gerir sér kvenna best grein fyrir vanda unga fólksins í dag, sagði í blaðaviðtali í síðustu viku, að ungskríllinn væri sem óverdósaður af tölvuspennupervertisma og andsetnu náttúruleysi, sem tryggði að aldrei verði neitt úr slíkum Roðamausum, hvorki í lengd eða bráð. Að vísu verður að taka fram, að heift frú Ingveldar í garð ungdómsins á Íslandi litast bersýnilega nokkuð af þeirri staðreynd að tveir fermingardrengir pissuðu báðir inn um stofugluggann, hver á fætur öðrum, hjá frú Ingveldi daginn áður en hún fór í blaðaviðtalið. Og það sem verra var: hún náði helvítis ormunum ekki þókt hún elti þá á harðaspretti um borg og bý í fullar þrjár klukkustundir. En Guð hjálpi þeim ef frú Ingveldur hefur upp á drengjunum, því þá má búast fólskulegu ofbeldi og afskiptum barnaverndarnefndar.

En svo við víkjum örlítið að samræðisfýsn unglinga og krakkaskratta í mínu ungdæmi, þá er það málefni sem best er að þegja yfir og reyna með öllum ráðum að afmá bæði í smáu og stóru. Enda mundi aunginn heilvita maður trúa þeim ósköpum. ,,Þetta vóru helvískir yrðlingar og rottur með heilkenni sem minnti á ýxna nautgripi í fjósi", sagði gömul kona á Elliheimilinu Storð í Guðmundargerði fyrir skömmu þegar hún minntist þess tíma þegar hún var ráðsett kennslukona í sínu sveitarfélagi á árunum kringum 1970.  ,,Og telpurnar, voru þær líka svona slæmar?", spurði fréttakvendið með hljóðnemann. ,,Slæmar?", svaraði sú gamla hneyksluð. ,,Þær voru verri; það var algengt að spurningastúlkur gengju um nærbuxnalausar um þær mundir og kveiktu lostabál með drengjaaumingjunum, sem urðu fyrir vikið flestir slordónar og drykkjurútar." Svo mælti hin aldurhnigna og fjölvísa kennslukona. 

 

Unga fólkið vill frekara samráð

Jegeravdelingen i Norges Blindeforbund með lásboga í Haukadalsá

Það verður víst að teljast heldur vafasamt uppátæki hjá hlutaðeigandi, að kalla til mannskap með lásboga frá norska blindrafélaginu ,,Jegeravdelingen i Norges Blindeforbund" til að skjóta forboðna eldislaxa í frægum íslenskum laxveiðiám. Enda er það mála sannast að norsku karlarnir með lásbogana skutu á flest annað en hálflamaða hálflaxa úr eldiskvíum norskra spekúlanta á Vestfjörðum. Ekki vantað að þessir nútíma víkingar spenntu bogana ótt og títt niðri í hyljunum, en því miður hittu þeir fátt annað en klappir og grjót, auk þess skjóta hverjir aðra í fætur; ekki færri tveir Norsarar voru dregnir upp úr Haukadalsá með ör í gegnum lærið.

Þegar við bættist að veiðiréttarhafar Haukadalsár uppgötvuðu að skytturnar voru allar sem ein undir áhrifum áfengis við veiðarnar féllust þeim svo rækilega höndur, að þeir gjörðust yfirbugaðir og lamaðir til líkama og sálar, því þeir sáu svo vel, að leikurinn var tapaður og norskir laxfiskar úr búrum voru í þann veginn að yfirtaka ána með glimmrandi sporðaköstum. Já, veiðiréttarhafarnir urðu svo úrræðalausir, að þeir höfðu ekki einusinni manndóm í sér til að ná í haglabyssu, sem þó var til staðar í einum jeppanum þerra, og hrekja bölvaða molbúana og dárana frá Norge burt úr Dölum vestur með háværri og gjallandi skothríð. Hræddur er ég um að Hvamm-Sturla og hans synir og sonarsynir hefðu ekki látið ótínda umrenninga komast upp með að skjóta laxana í héraði þeirra boga og örvum.

En þetta er auðvitað ekki einleikinn andskoti þetta eldisbrall og vesen inni á fjörðum landsins. Einusinni datt það í orðlagða dugnaðarforka, að hefja eldi á þorski. Trolarar komu með lifandi smáþorska í kerjum í land, sem síðan var steypt ofan í sjókvíar nær landi. Þetta kölluðu þeir áframeldi. En þá brá svo við, að þorskandskotarnir fóru að sleppa úr kvíunum, annað hvort stukku þeir upp úr þeim elligar boruðu gat á kvíarnar og höfðu sig á brott. Og eins og við manninn mælt ruku þorskarnir sem sluppu meira eða minna upp í nærliggjandi ár, og í sumum tilfellum fjærliggjandi, vinsælar veiðiár. Auðvitað blönduðust þorskfiskarnir löxum og silungum í ánum og útkoman voru hræðilegir krypplingar, sannkölluð óféti, bæði óæt og ljót; sá sporðfénaður er kallaður ,,hnúðlax" og er álíka heilnæmur til átu og loðsilungur. En mörg voðaleg dæmi eru til um ótímabær mannslát eftir neyslu á þessháttar fiski, um það geta menn fræðst betur í gömlum sem nýjum annálum. Staðan er sem sagt ekki aðeins grafalvarleg, hún er hættuleg og mannskæð.

Kafararnir komnir á þurrt land: 6 eldislaxar

Brátt verður hin fræga, en skilvirka, rassskellingavél Jón Læknis dregin fram

Það er varla von að þessi maður sjái fram á lækkun vaxta, eins sjóndapur og hann er. Um karla eins og hann eru notuð orð eins ,,staurblindur", ,,vita sjónlaus" og ,,framúrskarandi sjóndapur." Hitt er svo aftur annað má að svona lubbar eru oft ansi séðir í blindingsleik, villast á klósettum á kaffihúsum og á búningsklefum sundlauga. Að öllu samanlögðu eru þeir heldur hvimleiðir venjulegu fólki, enda óútreiknanlegir í því skammdegisrökkri sem þeir halda sig gjarnan í.

Til að bæta gráu ofan á svart, er Daði þessi óstjónlegur nýfrjálshyggjuseggur og braskaraeign í sínu poletiska boðflennuflani. Frú Ingveldi hefir til dæmis aldrei litist á gripinn, álítur að hann sé í sömu deild og hrútastíu og Karíus samfylkingarráðherra, sem er nú aldeilis metfé, ef út í þann sálm er farið. Og frú Ingveldur hefir bætt við betur og sagt, að það sé angandi skítalykt af núverandi ríkisstjórn, fnykursfýlan sé mun verri af þessari landsöluómynd, sem ríkisstjórnin sannarlega er, en af Brynjari Vondulykt þegar hann er nýkominn úr einhverju saurlifnaðarsamkvæminu í Þingholtunum. 

Nú er stækur orðrómur (eða ,,orðrómar", eins og íþróttaféttaidjótin segja)upp risinn þess efnis að Íslendingar séu nú þegar farnir að leggja drög að heiftúðugu varnarstríði gegn hinum hamslausu innlimunarbullum, sem hér hafa allt of lengi fengið að þrífast, án afskipta lögreglu og biskubbsstofu. Innlimunarbullurnar mega sem sé eiga von á að á þeim verði tekið og þeim jafnvel rennt í gegnum rassskellingarvélina sem Jón Læknir fann upp og hannaði fyrir Barnaverndarstofu. Það held ég verði lag á Daðanum, Karíusi, frú Sælandi, Títu litlu á támjóu skónum og Thorgerði þegar þau hafa fengið að fara nokkrar bunur í gegnum fyrrgreinda maskínu Jóns Læknis og þeim verður farið að svíða svo um munar í kinnarnar. Þá er viðbúið að þetta misjafnlega gerða fólk fari að iðrast illilega fyrir að hafa gjörst innlimunarbullur og vaðið um garða og grindur með óforskammað innlimunarbull. Þá, en fyrr ekki, gæti sjónin farið að lagast hjá Daðanum og hann iðrast. En, iðrun er ekki til í ríkisstjórninni, aðeins stælur og þjark.   

Sér ekki fram á lækkun vaxta

Konunglegur pervertus og sexúalkrimínali gjörir sig gildandi innan hirðarinnar

Það er nú það minnsta sem hægt er að gera fyrir einn konunglegan pervertus og sexúalkrímenal er auðvitað að ákæra hann fyrir verk sín sóðaleg og andstyggilegri en orð fá lýst. Þetta höfum vér Íslendingar aldrei gjört við Kolbein Kolbeinsson, Brynjar Vondulykt, Indriða Handreð og það fólk, heldur höfum vér hampað þeim hópi og hafið til skýjanna. Vér minnumst þess enn þegar frú Ingveldur tók aldraðan bréfbera og neyddi hann til ósiðlegra kynferðisathafna baka við hús; hún þreif til aumingja bréfamannsins, þegar hann var að reyna að bora pósti inn um bréfalúgu frú Ingveldar, kippti honum inn fyrir dyr og leiddi hann eins og rollu þvert í gegnum húsið og út bakdyramegin, þar sem karlfauskurinn fékk að kenna á því og læra sína lexíu og samskipti kynjanna á tyrknesku. 

Fyrir þetta afrek var frú Ingveldur heiðruð á landsfundi Sjálfstæðisflokksins með heiðursdoktorsnafnbót frá háskólanum í Valhöllu. Bréfberanum var samstundir troðið öfugum ofan í öskutunnuna um leið og hann hafði kvartað undan frú Ingveldi við lögregluna. Dómsmálaráðherra varð að vonum mjög æstur er hann frétti af kærumálinu á höndur frú Ingveldi og fyrirskipaði að slefberanum yrði tafalaust refsað fyrir slettirekuháttinn og ósvífnina.

En í húsi frú Ingveldar og Kolbeins er lítið talað um glæpi norska súkkulaðiprinsins, þar ríkir grafarþögn um soleiðis málefni. Aftur á móti er frú Ingveldur farin að undirbúa lærðan fyrirlestur sem hún mun frumflytja á hátíðarfundi Sjálfstæðisflokksins í Garðabæ. Hún hefir þegar ákveðið að taka til umfjöllunar óviðurkvæmilegar hreyfingar Máríu Borgargagns á hennar yngri árum, og yfirleitt djöfullegt framferði hennar í lífsins ólgu sjó. Því hafi frú Ingveldur einhvern tíma vitað af fyrirlitlegri lauslætisdrós og kvenkyns pervertusi þá er það ,,andskotinn hún Máría Borgargagn. En meira um það síðar. 

Marius Borg ákærður fyrir fjórar nauðganir

Náfrændum Kolbeins og Vondulyktarinnar sparkað út í Stafangri

Þegar betur var að gáð reyndist rétt það sem mig grunaði,þ.e. hinir glaðsinna karlfarþegar, sem hugðust bregða sér í skemmtiferð frá Keflavíkurflugvelli til Budapestar á Ungverjalandi með lággjaldaflugfélaginu Wizz Air, en voru látnir út fyrir ofdrykkjusakir í Stafángri í Rogalandi í Noregi, voru báðir og tveir náskyldir frú Ingveldi og því fólki; annar kvað vera nárændi Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns en annar hvorki meira en né minna en systursonur Brynjars Vondulyktar. Er því ekki kyn þókt eitthvað færi úrskeiðis þegar frændmenni annarra eins manna og þeirra Kolbeins og Vondulyktarinnar færu saman í ferðalag.

Flugsaga Kolbeins Kolbeinssonar og Brynjars Vondulyktar er mönnum kunn og alræmd. Eitt sinn voru þeir félagar sendir vestur um haf af Framsóknarflokknum og Sjálfstæðisflokknum í stjórnsýslulegum erindagjörðum; þeir áttu víst að funda, hvað sem það átti nú að þýða, með undirtyllum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins. Ferðin sem slíkt tókst svo ljómandi vel að vélin var vart komin í loftið þegar Kolbeinn og Brynjar upphófu mjög háværan söng svo ekki heyrðist mannsins mál í farþegarýminu. Á söngskrá þeirra félaga voru þekktir slagarar eins og ,,Í daga skein sól", ,,Nú er frost á Fróni", ,,Tondeleijó" og eitthvað fleira í þeim dúr. Loks létu flugfreyjur og flugþjónar til skarar skríða gegn þessari ógnvænlegu sönglist og báðu þá félaga að láta af sönglist og þegja það sem eftir væri ferðarinnar. Þessari móðgandi bón svöruðu Kolbeinn og Vondalyktin að bragði með því að smeygja ósvífinni lúku upp undir pils flugfreyjunnar og klípa. Þá ætlaði flugþjónninn að sýna karlmennsku sína og bjarga samstarfskonunni úr klóm ofbeldismannanna, en Vondalyktin varð þá höndum fyrri og greip þéttingsfast um hreðjar flugþjóninum og snöri illilega upp á. 

Þegar opinbert erindi sendimanna ríkistjórnarflokkanna hafði snúist þannig upp í illskeytt kynferðisofbeldi og viðbúið að næst á efnisskrá ofbeldismannanna væri að nauðga bæði flugfreyjunni og flugþjóninum, sem og flugstjóranum. Því var það að flugstjórinn læsti sig inni í flugstjórnarklefanum og breytti stefnu vélarinnar og setti strikið beint á Bermúdaeyjar. Skipti heldur engum togum að sendisveinar stjórnvalda voru skildir eftir á Bermúda, öskrandi heitingar í garð flugstjórans og flugfélagsins. Á Bermúdaeyjum var lögreglan dauðhrædd við þessa óvæntu niðurhríminga, sem létu svo dólgslega eftir að búið var að velta þeim niður landganginn og flugvélin farin, að allt fas þeirra minnti mun fremur á grimmustu villudýr frumskógarins en mennska menn. Um kveldið sérstök flugvél íslensku ríkisstjórnarinnar á Bermúdaeyjum og flutti þá Kolbein og Brynjar í áfangastað í New York, þar sem þeir drukku með fulltrúum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins í þrjá sólarhringa samfleytt, átu með þeim á dýrustu veitingahúsum og fóru með þeim nokkrar reisur á hóruhús.   

Vísað frá borði á leið frá Keflavík til Búdapest

Fáránlegur ferill hennar hefir tekið á sig draugslega mynd óhugnaðar

Það má Thorgerður Katrín eiga, að hún hefir ekki gripsvit á nokkru því sem við kemur poletik. Og dómgreindin er slík, bæði hjá henni og auðvaldssjúku braskaraliðinu í svokallaðri Viðreisn, eftir að hún kom aftur inn í poletikina eftir Hrunið og 7 hægri hroðann í einkabíssnessnum, að hún varð bæði flokksformaður og ráðherra hjá þessum fáránlega Viðreisnarbræðingi, þrátt fyrir að hafa beðið sannarlega poletiskt afhroð eftir að hafa tekið þátt í dæmalausri nýfrjálshyggjuárás á samfélagið með sínum líkum. Þetta athæfi Thorgerðar sem jafnast vissulega á við að hrapa fyrir tírætt bjarg og fara í klessu í urðinni þar undir. Það er því ekki undarlegt þókt margir líti á annarlega afturkomu Thorgerðar Katrínar í poletíkina sem furðulegan og hvimleiðan draugagang á Alþingi og í stjórnarráðinu.

En þókt ferill Thorgerðar í poletikinn sé allt í senn draugslegur, fáránlegur og út úr kýrrassi, þá kemur stöku manni á óvart hvað kérlíng hefir reynst herská og stríðsóð á ráðherrastóli og virðist hvurgi kunna betur við sig en innan um stríðsæsingamenn og konur, sem hún ugglaust hvetur mjög til dáða í að standa sig á vígvellinum. Og enginn þarf að efast um heilagan vilja Thorgerðar að gjöra sitt besta (eða versta) í að troða Íslendingum, þessari saklausu þjóð, eins og höfuðveikum innlimunargemlingum niður í auðvaldsdíki ESB - líklega til að drekkja þeim þar eins og blindum kettlingum.

Það er bara að Thorgerður Katrín fari ekki að lifa sig svo sterkt inn í hernaðarhyggju og móral gömlu nýlenduveldanna í Evrópu að hún trompist fram úr hófi og hafi að mæta í hertygjum í vinnuna í ráðuneytinu og á ríkisstjórnarfundi. Sjáið þið kérlíngu ekki fyrir ukkur vaða í herklæðum krossfarariddara út úr ráðherrabifreiðinni fyrir framan Alþingishúsið að morgni dags og þjóta eins og byssubrennda inn á löggjafaþingið með atgeir á lofti, skjöld á bakinu og skarexi í hinni höndinni, þess albúna að brytja fjendaliðið í þinginu niður eins og hænsni? Jú, ég veit þið sjáið það fyrir ykkur, enda væri það fullkomin sjón að sjá,  

Alaskafundurinn einungis eitt skref

Hann missti kerrunan með þremur hrossum niður í djúpt og bratt gil.

Þetta óskakapar veður á Holtavörðuheiðinni í dag með þessu líka vagnatjóni minnir einna mest á þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður ók eitt sinn kófdrukkinn yfir ónefndan fjallveg með þrjú hross í vagni sem hann dró á eftir bifreið sinni. Á heldur vondum stað varð hestvagninn fyrir slæmri áhlaupsvindhviðu, sem svipti honum á hliðina, kerrubeislið sveik og slitnaði, en vagninn sjálfur skondraðist í hendingskasti út fyrir veg og niður í heldur þröngt og djúpt gil, sem þarna er.

Kolbeinn Kolbeinsson var samt ekki af baki dottinn við þetta leiðinlega óhapp, heldur brá hann sér með vasaljós niður í gilið, því náttmyrkur var skollið á með smá-krepjufjúki, til að huga að kerrunni og þá ekki síður hestunum. Á gilbotninum komst hann að þeirri óhuggulegu staðreynd, ekki var kerran einast handónýt, snúin og beygluð í keng, heldur voru og hrossin þrjú aldeilis steindauð. - Það er þá allt farið til Andskotans, tautaði Kolbeinn þvoglumæltur við sjálfan sig, - og megi Andskotinn þá hirða það allt saman! Þá mundi Kolbeinn eftir því að hann var með ágæta hausingasveðju í farangursrýminu. Svo sókti hann bitvarginn.

Nú kom í ljós að Kolbeinn gat vel tekið til hendinni. Hann klöngraðist ofan í gilið með sveðjuna góðu í annarri hendi en bokkuna hálffulla í hinni og brytjaði líkin af hrossunum niður og bar þau í stykkjum upp í bifreið sína. Það stóð líka á endum, að þegar síðasta kjötflyksan var komin í bíl var heldur ekki pláss fyrir meira. Svo hélt Kolbeinn ferð sinn áfram og staupaði sig geigvænlega þar til hann var komin í hlaðið heima hjá sér, en þá dreif hann hrossakrofin inn í bílskúr og þar var ketið saltað niður í tunnur. Hins vegar veltu þeir hjá vegagerðinni lengi fyrir sér hver hefði átt hina blóðugu og beygluðu kerru í gilinu á heiðinni.  

Hjólhýsið „orðið að frumeindum“

,,Ef að illar vættir inn um myrkragættir bjóða svikasættir svo sem löngum ber"

Við þessu mátti alltaf búast. Reyndar var hún lengi búin að sýna glögg einkenni þess að hún viss vart gjörla hvort hún væri að koma eða fara, hvað þá hvort hún væri Íslendingur eða ESBingur í rassinum á gömlu nýlenduveldunum og stórauðvaldi heimvaldasinna. En svona fer það gjarnan hjá þeim sem farið hafa í yfirsnúning í hinu auðvaldssjúka krataeðli, að á vissum tímamótum hætta þeir að gjöra sér grein fyrir hvort þeir hafi selt land eða ekki selt land, hvort þeir hafi fórnað fullveldi í felum, eða hvort þeir hafi gefið skít í sjálfstæði þjóðar og sjálfstæðisbaráttu. Þegar þar er komið er sjúklingurinn vísast orðinn ískaldur á fótunum og dofinn fram í fingurgóma fyrir landi sínu og þjóð og þráir ekkert heitar en að grafa bein og setja á hærri og hærri veiðigjöld. Þá er fátt annað eftir en að fara með sjúklingin í umturnun og kompásstillingu undir handleiðslu færustu sérfræðinga.

Þegar blessunin hún Thorgerður hafði fengið að praktíséra stjórnlausa nýfrjálshyggju í ríkisstjórnum Sjálfstæðisflokks og Framsóknar um árabil kom að því Sjálfstæðisflokkurinn skipti um makker, rak Framsóknarmaddömuna á braut en tók fársjúkan krataeðlisflokkinn, Samfylkinguna svo nefnda, upp að hjarta sér og sigldi með lémagna kratastóðinu fyrir auðvaldsbjörg Hrunsins. En alþýða manna horfði agndofa á aðfarirnar og kerlingarnar spurðu hverjar aðrar, þegar þær hittust í Bónus, hvað hefði orðið um 7 hægri. Þetta þoldi Thorgerður litla Katrín ekki og henni var sparkað burt úr poletikinni og ábyrgir Sjálfstæðismenn sögðu um þann atburð sem svo, að farið hefði fé betra.

Já, þannig dó hún Thorgerður okkar inn í Hrunið, hægt og hljótt og enginn saknaði hennar. Þá gerðist það nokkuð löngu síðar, að menn urðu varir við að Thorgerður Katrín lá ekki kjur undir Hrunskriðunni: Hún fór að ganga aftur. Og sá draugagangur magnaðist þar til fram úr skúmaskotinu lurðaðist illur söfnuður landsöluóðra braskara, niðurlægðra nýfrjálshyggjupresta og spjátrungsmenna með illvíga krataeðlistendensa. Nú er þessi frávita lýður orðinn virkt stjórnvaldi í landinu og telur sig vera vel á veg kominn með að stúta sjálfstæði og fullveldi Íslands á altari stórauðvaldsins á Vesturlöndum undir yfirskini frasa á borð við ,,evrópska vexti", "evrópskt matvælaverð" og ,,endaloka spillingar íslenskra sægreifa". Hins vegar vita Thorgerður og hennar spjátrungaher hvaða evrópskt matvælaverð við munum hreppa, eða hvaða vexti, eða hvort ekki sé líklegt að evrópska þjófseðlið og spillingin muni ekki skella skjólshúsi fyrst af öllu yfir helstu félaga sína á Íslandi, sem sé spillta íslenska sægreifa. Til viðbótar er engu líkara en að verið sé að koma upp herskyldu á og þá í framhaldinu að senda íslensk ungmenni til stríðsstarfa gegn þeim í Arabíu, Íran, Rússlandi, Norður Kóreu og Rauða Kína. Þá verður gaman að lifa Snati minn. 

Skuldbundin að fylgja stefnu ESB

Það er versti misskilningur að hún sé kölluð Togga

Það er versti misskilningur að utanríkisráðherrann, Thorgerður Katrín, sé, eða hafi verið, kölluð Togga, slíkt er reginþvæla. Hins vegar hefir gælunafn Thorgerðar Katrínar legni verið öllum kunnugt, en eins og menn vita, þá hefir hún venjulega verið kölluð Tugga, Tukka eða jafnvel Trukka. En hvort hún sé skyld Tugga Fokk læt ég ósagt, enda eru ekki nægar heimildir fyrirliggjandi um þá frændsemi svo óyggjandi sé. Þá er og sérdeilis undarlegt að utanríkisráðherra sé farin að gera út burtrekinn sáttasemjara til að gegna formennsku í hópi um ,,öryggis- og varnarmál" með þeim fyrirsjáanlega árangi að þar logar allt í illdeilum þannig að meðlimir hópsins eru strax byrjaðir að flýja þann óvinafögnuð.

En mikið óskaplega lét kérlíngarálftin hún Tugga illa í helgarsamsætinu hjá frú Ingveldi og Kolbeini um síðustu helgi. Það var ekki nóg með að hún færi að slást við Óla Apakött, heldur beit hún í sundur ljábrýni, sem afi Kolbeins Kolbeinssonar hafði átt og lá til sýnis á eldhúsborðinu hjá þeim hjónum. Nú, Tugga ræskti sig bara og hrækti út úr sér brýnisbrotunum og lét þess getið um leið að hún hefi kubbað sundur harðara grjót en þetta. En þegar henni varð það á að sparka í afturendann á sjálfri húsmóðurinni svo hún datt á stóru standklukkuna og setti hana á hliðina, fékk Tugga ókeypis flugferð út í móa. 

Á mánudag gaf frú Ingveldur út tilkynningu þess efnis, að Íslendingar væru í auknum mæli orðnir óhæfilega árásagjarnir og viðskotaillir. Ætti þetta ekki aðeins við um hælisleitendur og börn, heldur tæki fyrirfólkið orðið fullan þátt í ofbeldinu og óspektunum með áður óþekktum tilfæringum. Á mánudaginn síðasta fór frú Ingveldur líka til læknis, sem gaf út þann vitnisburð eftir ítarlega skoðun, að sjúklingurinn, frú Ingveldur væri illa særð og marin kringum boruna og blágörnina eftir fólskulegt spark, mitt í millum þjóhnappana. Síðan þá hefir frú Ingveldur verið að bræða með sér hvor heldur hún ætti að kæra gerandann eða heldur safna lið og hefna.  

Störf hópsins sem Ingibjörg yfirgaf langt komin

Hann er bölvaður dári og kann ekkert til matreiðslu

Ja, sá held ég hafi nú verið heillaður, bölvaður dárinn. Þvert á móti þurfti hann oft að bregða sér útfyrir eða inn á klósétt, meðan á heimsókninni stóð til að hlæja frussandi og þurrka tárin úr augunum að vertshúsinu og starfsliðinu þar. Þetta er nú það sem þessi eiturormur hefir lengi stundað, sem sé að koma öslandi inn á veitingastaði, setja upp uppgerðan undrunarsvip yfir eldabrögðum matreiðslusveinanna, sem hann kallar iðulega ,,íslenska skítkokka og ,,nautgripafóðurmeistara" þegar hann er heima hjá sér, leyfa hinum íslensku eiturbrasaragreyjum að taka myndir af sér með þeim. Svo þegar karlinn hefir yfirgefið staðinn og kominn í skjól, þá hrækir hann út sér og snýtir sér með ægilegum grettum og brettum og kvartar undan skítabragði í kjaftinum eftir að hafa lagt sér graðhestaskyr og njólavængi til munns hjá gestrisnum veitingamönnum íslenskum.

Já, hann er skohh ekki allur þar sem hann er séður þessi Gordón Ramsí með allar Michélín-, Cnténéntal-, Gúddjer- og Briddstónstjörnurnar. Einhver glöggur bragðgæðingur og smökkunarmeistari hefir sagt um herra Ramsí, að sem matsveinn sé hann undarlega áþekkur Skonsukarlinum í matargerð sinni. En eins og kunnugir matfræðingar vita, þá gat Skonsukarlinn sér einkum orð á síðutogurum og vertíðabátum árunum eftir seinna stríð og allt fram til 1980 er hann settist í helgan stein. Margir minnast hans fyrir óhóflegan skonsubakstur, en einnig fyrir soðið ærkjöt með aungvu nema kartöflum og bjúgum frá SS, sem hann bar fram með skonsunum einum saman. Aldrei missti hann mann, alla sína kokkatíð, þókt vissulega hafi stundum munað mjóu. Í millum vertíða sat gjarna Skonsukarlinn á vertshúsum og kneyfði volka á milli þess sem hann fíflaði giftar konur á hotélum og gistihúsum. Blessuð sé minning Skonsukarlsins.

En að Gordóni Ramsí aftur. Sá fantur gjörðist víst snemma stjörnukokkur, heimsfrægur og ofurvinsæll, þó svo maðurinn hafi aldrei svo mikið sem kunnað að sjóða vatn, hvað þá kartöflur, eða steikja franskbrauð. Enda heillaðist hann upp úr skónum þegar Valdi Tjörukaggi eldaði fyrir hann bjúgu frá Kjarnafæði með skonsum vestur á fjörðum fyrir nokkrum árum. Einkum þókti Gordóni mikið til koma að sjá Valda hrækja, snýta sér og míga ofan í bjúgnapottinn um það bil sem suðan var að koma upp. Á eftir sagði Valdi Gordóni frá því þegar minnstu munaði að dólgar nokkrir hefðu dregið Skonsukarlinn aftur á rassgat og fleygt honum þaðan í sjóinn úti í ballarhafi, eftir að hafa séð til hans kasta af sér vatni við eldavélina. Þó var Gordón skemmt og kvaðst ætla að reyna slík eldunarvinnubrögð á Skotana, vini sína í Aberdeen, þegar hann heimsækti þá næst. 

Gordon Ramsay heillaður á Skál!