Dæmalaust vel heppnuð klössun og vel innan kostnaðaráætlunnar

Nú það hefir ekki kostað nema tvær milljonir að klassa Jésú upp, skipta um gangverk í honum og þenja hann út á vissum stöðum. Það kallar maður nú vel sloppið í þessari dýrtíð. Og eitthvað hefir kjóllinn kostað. En það á eftir að ná af honum skegginu. Og auðvitað verðum við að hugsum hvárt hann sé í buxum, þ.e. karlanærhaldi eða hvort búið sé að klæða hann í skvísunærbuxur.

En það er annað sem stingur í augu við að horfa á myndina af honum Jésúsi, en það er hvað hann hefir verið ofsakátur þegar myndin var tekin. Ég hefi borið þessar hugleiðingar mínar undir til þess bæra menn, og fáeinar konur líka, og eru allir samdóma um, að Jésús sé heldur betur mikið á lofti; hafi trúlega drukkið of mikið af sterku áfengi og kókað enn meira. En það tekur á þegar skipt er um vatnsgang i mönnum og þeir pumpaðir upp.

Klössunin og myndatakan af Jésúsi þókti mikið þrekvirki, þegar honum var hleypt af stokkunum og hann frumsýndur. En sú dýrð stóð ekki lengi; kyrkjuþing hafi aungvar vöflur á og skaut hinn hoppandi vímaða Trans-Jésú niður eins og hvurn annan þúfutittling og batt þar með enda á endurkomu endurskipulagðs Frelsara. Þá hefur fólk tekið eftir, upp á síðkastið, miklum aðsúg sanntrúaðra að bysskubbi. Hinir sanntrúuðu trúa því til dæmis, að bysskubb sé múhámeðstrúar, muslimi og íslamisti; og gott ef þeir hafa ekki borið bysskubbi á brýn að vera félagi í Bræðralagi muslima og ISIS. En kyrkjuþing er gott þing og röggsamt. Þar talar þingheimur nú fyrir því að reka Jésú úr Þjóðarkyrkjunni og taka Adám, mann Evu, í hans stað upp sem leiðtoga lífsins. Sú hugmynd verður vafalaust samþykkt. En klössunin og leiðréttingin á Jésúsi var ekki dýr, vel innan marka, og dæmalaust vel heppnuð.

Kostnaður við kynningarefnið tvær milljónir

Það finnst annað hæli fyrir klaustrungana

Vissulega er lokun fangélsisrottuholunnar á Akureyri þegar haft er í huga að þar stóð til að vista klausturfólkið í Miðflokknum fyrir sinn svínslega talsmáta um vini sína og kunningja. Það hefir lengi staðið til að refsa munkunum og nunnunni að Klaustri, en sakir ýmislegra anna hefir því ekki verið komið í verk. Á meðan Sigmundur ábóti og þau hin ganga laus syngja tíðir í Klaustrinu liggja fórnarlömb þeirra sí-grátandi og hafa ekki getað á heilum sér tekið síðan upptaka Báru af klausturlátunum birtist almenningi.

Og það er ekkert undarlegt við að þau gráti; fólk fór að fá undarlegar hugmyndir um fórnarlömbin eftir uppljóstranirnar. Hvað heldur almenningur til dæmis um hana Ingu Sæland eftir orðaleppana og einkunnirnar sem hún fékk í Klaustrinu? Og hvurnig breyttust hugmyndir kjaftakerlinga og illgjarnra um Lilju Alfredós í kjölfar sálmasöngsins um hana? Og hvað ætli ókunnugt fólk haldi um hana Albertínu eftir yfirhalninguna sem hún fékk hjá guðsmönnum Sigmundar Davíðs? Það hefir eitt og annað verið skrafað um þetta fólk, veslings fórnarlömbin, og ekki allt sem fallegast.

En fyrst rottuholan, sem þeir kalla fangélsið Akureyri, hefir verið aflögð þá verður að leita annars staðar að framtíðarúrræði fyrir klaustrungana í Miðflokknum. Gripahús til sveita standa víða ónotuð, sem og fiskihús sem samherjarnir og bankarnir hafa slegið af. Það þarf ekki að örvænta fyrir hönd klausturkarlanna og klausturkerlingarinnar, þau fá sitt hæli á viðeigandi stað um það bil er lýkur.  

Lokun fangelsisins „ólíðandi“

Einn gamlinginn fékk kæsta sendingu frá Degi og borgarkokknum

Þá matbúa skal drullumall elligar drulluklístring ofan í hin ellimóðu skör fyrir Reykjavíkurborg skal þess vel gætt að matreiðslumeistarinn sé þægilega ölvaður við eldamaskínuna og slái öskunni af vindlingunum ofan í pottana, sem og að neftóbakið sem hrynur úr nösum hans fari sömu leið og askan. Þá er matreiðslumeistaranum heimilt að hrækja og snýta sér yfir plokkfiskinn og leika yfirleitt allar hugsanlegar listir við réttina, sem síðan eru færðir eldri borgurum í Reykjavík til átu.

Kokkalið Reykjavíkurborgar eldar og reiðir fram krásir sínar fyrir hönd Dags borgarstjóra, Holu-Hjalla, Lívíjar Magnínudóttur, Píratagelgjunnar og Bartósécks Thorgerðarkatrínarsonar og firmans 7 hægri og sjálfrar Reykjavíkurborgar. Það kemur svo í hlut hinna afgömlu og sjóndöpru elliskúnka að slæða gromsinu úr kokkhúsum Dags ofan í sig og liggja síðan hérum bil dauðir á eftir í marga daga, en þá rísa þeir annað hvort upp á riðandi afturlappirnar, sveittir og steiktir til höfuðsins, eða líkkistusmiðurinn er kallaður til með málband sitt, blað og blýant.

Í Norðurbrún fékk einn gamlinginn sendingu frá Degi og borgarkokknum, sem innhélt einhvern kæstan ófögnuð sem þefjaði mun líkar fullmeltri fæðu en ferskri og dýrlegri krás. Sá gamli fór að paufast við að slafra þessum hroða í sig með skeið og hafði örlitla undanrennuglætu út á; hann komst niður í miðjan rétt, en þá leið hann út af og var kominn með öldrunargéðsjúkdóm þegar betur var að gáð. Í Suðurbrún féllu tvær gamlar sambýliskonur frá eftir að hafa neytt einhvurs hrærings, með grænleiti slikju yfir, úr eldhúsi borgarstjóra. Gömlu konurnar vóru báðar komnar yfir tírætt og höfðu gjörst elskhugar og kærustur áður en þessháttar var fundið upp af kvenfólki á Íslandi. Nú er af sú tíð er misindismenn brytjuðu mat og suðu ofan í togarakarla og sjóara á vertíðarbátum; slíkir eldasveinar hurfu oftar en ekki á landleið, vóru annaðhvort leiddir aftur fyrir rórhús og slakað aftur af línurennunni eða þá þeir voru gripnir við næturgöngu á hlandhúsið og þeim mismunað út fyrir borðstokkinn fyrir aftan afturhlerann. Í dag fá slíkir böðlar, stríðskokkar og eiturbrasarar, að vaða uppi fyrir hönd kjósenda í Reykjavík að ,,matreiða" ógn og skelfingu ofan í gamalt og slitið fólk sem hyggst eyða ævikvöldinu í hopp og hí og góðan mat og dýr vín. Nei, þá væri skynsamlegra fyrir hinar aldurhnignu heiðurspersónur að leita uppi sorptunnur og kanna hvort þar sé ekki ætan bita að finna í stað þess að leggja sér ófögnuðu borgarinnar sér til munns.

 

„Könnumst ekki við að bera hann svona fram“

Kóifiskurinn varð til fyrir mistök griðkonu í Árbæ

Já, kóifiskurinn gaf upp öndina, en fram að því andaði hann mikið. Í Elliðaánum kom hann iðulega upp úr hylnum og blés feykilega, eins og hvalur, og saug að þér heilnæmt loftið áður en hann kafaði á ný til að éta meira af laxaseiðum, hornsílum og hrognum. En nú er kóifiskurinn sem sé andaður. Viðstaddir veittu honum nábjargirnar, hleyptu upp á hann í margnotuðum járnpotti og átu hann eins og ekkert væri.

Sem betur fer fengu þokkapiltarnir sem gröðguðu kóifisknum í sig ræpu af þessari fæðu, sem sannarlega er ekki við hæfi einhæfra dýra. Nú, tæpri viku síðar, eru átvöglin enn með heiftarlega innantökur og eiga fátt annað eftir í þessu lífi en að berja nestið sitt. Dotinn veri þeim syndugum líknsamur og Guð friði sálu þeirra þegar hún lekur upp af vitum þeim. 

Hvurnig kóifiskurinn komst upp í Elliðaárnar er mönnum hulið. Á Hafrannsóknastofnun eru vitfirringar sem telja og áætla, að hann hafi gengið undir ísinn á Norðurpólnum og borist suður á Halamið og þaðan ofan í Víkurál og þaðan sem leið liggur að ósum Elliðaár. Þeir eru so undur gáfaðir þarna á Hafrannsóknastofnun. Aðrir og meira menntaðir menn og lærðir, eru þess fullvissir, að kóifiskurinn hafi orðið til fyrir misstökk á Árbæjarsafni, en þar kvað ein griðkonan hafa ætlað að koma sér upp tilbera, en skriplað á skötunni og úr hafi orðið kóifiskur, íllt kvikindi og hættulegt. Það er mál manna að laxfiskar heyri sögunni til í Elliðaám, því kóifiskurinn hafi eytt þeim alfarið áður en hann tók síðasta andvarpið. Og sannað þykir að þessi ófreskja myrti veiðimann í ánni snemmsumars og át neðrihelminginn af honum upp að nafla. 

Koi-fiskurinn gaf upp öndina

Háborgaraleg tildurrófa sem þegið hefir syndaaflausn má hjóla í Spanóið

Frú Ingibjörg Sólrún er einn hinna síðari tíma heilögu. Vér verðum öll að hafa í huga, að áður en hún hjólaði í veslings Spanóið þá hafði hún þegið syndaaflausn af því að hafa stokkið eins og hross inn í róttæka nýfrjálshyggjuóstjórn Gjeirs Haaardý og flogið síðan út um heimsbyggðina með téðum Gjeiri til að skrökva að útlendingum að efnahagslíf og bankastarfsemi á íslandi væri í framúrskarandi góðu lagi, rétt áður en allt fór á hliðina eftir aðfarir nýfrjálshyggjubófanna.

Sannast sagna var frú Ingibjörg Sólrún aldrei neitt annað en háborgaraleg tildurrófa, sem gerði sér að atvinnu að eyðileggja eftir fremsta megni allt vinstripoletik á Íslandi. annað liggur ekki eftir þá konu. Hún dó aldrei inn í menningarheim Sjálfstæðisflokksins og borgarastéttarinnar því hún komst aldrei út úr þeim heim og reyndi það heldur aldrei. Þetta fyrirbrigði dýrkuðu krataeðlissjúklingar um skeið og gera vísast enn því þeir hafa aungvann skilning á realpoletik, því þessi óféti elska kapítalisma og alræði auðvaldsins á Vesturlöndum og þykjast vilja lækna misfellur og glæpi arðræningjastóðsins með plástraaðferðinni og misheimskulegu bótafargani; róttækari eru þau nú ekki, greyin atarna.

En þar sem frú Ingibjörg Sólrún, eitt sinn kennd við hjólbörur, hefir í pússi sínu kvittun frá sjálfum Mammóni þess efnis að hún sé gersamlega syndlaus, þá er henni leyfilegt að hneykslast á Spanóinu fyrir að hafa hitt Erdógan, sem vesturlandaauðvaldið er í hálfgerðum vandræðum með en er þó mikill bandamaður þess og ástmögur. Til glöggvunar ófróðum lesendum skal upplýst, að þá frú Ingibjörg Sólrún hélt upp á fimmtíu ára afmíli sitt, eða varð það fimmhundruð ára afmílið hennar?, þá lét hún þjóna aka um stofur sínar og herbergi með áfengi í hjólbörum, af því var hún kölluð frú Ingibjörg Sólrún á hjólbörunum. Að auki skal þess getið að frú Ingibjörg Sólrún á hjólbörunum hefir löngum verið í uppáhaldi hjá frú Ingveldi og segir það auðvitað sína sögu.

Segir dapurlegt að fylgjast með heimsókn Róberts

Alvarleg tíðindi af virtum máttarstólpum

Það er eflaust gott og blessað að Tjöruhúsinu hafi verið lokað, sennilega hefir ekki verið vanþörf á því. Þeir fá sér bara nýja kennitölu, strákarnir, og opna grenið aftur upp á gátt og selja gestunum brennivín í stórum slurkum svo þeir standa ekki i lappirnar. Eitthvað kvað lokun og innsigling Tjörukaggans vera á prjónum Ríxskattstjóra, meira vitum vér ekki. En allt er þetta smámunir, hégómi, loftbóla.

Annað og alvarlegra má er þetta með hann Jésús og kyrkjuskömmina okkar. Nú hefir verið gefið út að Jésús karlinn sé transgénder spólurokkur, og eftir myndinni af honum að dæma, á forsíðu Kirkjuritsins, er pilturinn í ofanálag ábyrgðarlaus angurgapi. Þetta er alveg hræðilegt. Og til að kóróna ósómann er ekki annað að sjá en Jésús hafi verið verulega slompaður þegar myndin var tekin; hann hafi í það minnsta hvolft í sig tonni af kókaíni eftir að hafa drukkið ókjör af sterku áfengi. Lærdómurinn sem vér dauðlegir ráðleysingjar getum einn dregið af mynd Kirkjuritsins er sá, að blessaður Frelsarinn sé orðinn umpólaður óreglupeyji. Það verður ærinn starfi fyrir kennimenn og byskubbinn okkar að snúa ofan þeirri hræðilegu stöðu sem upp er komin.

Þá bárust oss fregnir af því, að forkvendi Eflingar hefði laxérað í gær og út af munni hennar gekk undarlegur vaðall um tíðablóð og eflaust fleiri úrgangsefni sem út af kvenlíkamanum gengur. Ég er ekki svo vel að mér að ég viti hvað Efling var áður, en nú er komið á daginn að þetta er kvenfélag, borgaralegt og blámálað kennivald í mægðum við gömlu embættismannastéttina á Íslandi. En svo segja fróðir menn, grandvarir og óljúgfróðir, að þegar félagslegir útverðir vinnandi fólks fari að slá um sig opinberlega og í heyranda hljóði með munnsöfnuði lituðum tíðablóði og jafnvel þunnum hægðum, þá sé óhætt að fara að undirbúa viðkomandi til flutnings.   

Tjöruhúsið á Ísafirði innsiglað

Upp til fjalla með beinfrosna grátsöngvara og neikvæðirausara, - vér viljum þá burt

Veit maðurinn ekki að það hefir verið samfelldur frostavetur í atvinnulífinu frá landnámstíð til dagsins í dag? Sennilega er Halldór Benjamín jafn beinfrosinn og gaddaður og atvinnulífið þeim megin borðsins sem arðræningjarnir lifa. Aumingja pilturinn. Þá var nú öldin önnur þá karskir sveinar fór út til að líta á lífið, einkum móðurlífið, en það er liðin gullöld í ævi þjóðarinnar.

En fyrst frostpinnar atvinnurekendasafnaðarins og arðránskúltúrsins er svo óánægðir með hlutskipti sitt og Tórtólureikninga þá er ekki nema rétt að leysa þá undan þessum atvinnurekstrarraunum sínum, því satt best að segja væri öllum atvinnurekstri betur borgið í höndum almannasamtaka, ríkis og samvinnufélaga, en undir forræði grátsöngvara og neikvæðnirausara. Soleiðis menn eru best geymdir uppi á fjöllum, helst innan girðingar. 

Undanfarið hefir sú góða hugmynd verið að gerjast að reka gjörvallan Sjálfstæðisflokkinn upp á öræfi til geymslu svo forðast megi að þeir geri meira af sér en orðið er. Vér vonum að þessi frábæra tillaga fái að þroskast og verða að veruleika. Ekki þarf að hafa áhyggjur af Framsókn meir því gamla Framsóknarmaddaman er bráðum sjálfdauð af sínu eigin frillulíferni. Svo hafa heldur en ekki upplífgandi fregnir verið að berast úr vísindunum, sem sé, að samhliða gerð bóluefnis við kóvíð nítjánda vírúsnum hafa vísiddamenn dottið óforvandis niður á óskeikult efni við krataeðlissjúkdómnum, sem fram að þessu hefir verið álitin ólæknandi. Því má með sanni segja að betri tímar séu í vændum og þúsund blóm sósíalismans fái loks að skjóta rótum svo um munar og ávöxt bera, eins og segir í kvæðinu um litla sósíalistann frá Nazaret, ,,Ó Jésú bróðir besti." 

Segir frostavetur fram undan í atvinnulífinu

Skömm er að sona auðtrúa utanríkisráðherra eins og þessum Gölle

Þó það nú væri að Gölle Þ. ,,utanríkisráðherra" trúi því athugasemdalaust að Pútín dólgur hafi eitrað fyrir Navalní kverúlanti með það fyrir augum stytta honum aldur. Auðvitað má G. a. Þórðarson sjálfstæðisflokkstrítill ekki ýja að þeim möguleika að einhver annar en Pútin hafi eitrað fyrir Navalní og fleiri smámennum; fyrst verið er að byggja upp mynd af Pútín og Rússum sem slóttugum eitrurum má auðvitað ekki hvika frá þeirri stefnu því það þarf að hegna Rússaskröttunum og koma sem mestu óorði á þá.

Nú er það svo, að eiturlyfið nóvísjokk er fyrst og fremst barnadóp, notaða meðal annars á leikskólum og grunnskólum upp að fjórtán ára aldri, en eftir það fara börnin að æva sig á heróíni og kókaíni. Því er ekki að leyna, að börnin verða hálf-vönkuð af nóvísjokkinu en þeim mun viðráðanlegri og fúsari til lærdóms. Að ætla Pútíni að eitra fyrir unirmálsbesefum með nóvísjokki er blátt áfram hlægilegt; okkar maður Pútín mundi vitaskuld læða óblandaðri blásýru ofan í þá er hann vildi úr heimi halla, eða bara snúa þá úr hálsliðnum með eigin hendi eins og afsláttarhana. 

Það er ljóst að við verðum fá okkur skárri utanríkisráðherra, eða öllu heldur verðum við að fá okkur utanríkisráðherra, því við höfum verið utanríkisráðherralaus allt yfirstandandi kjörtímabil. Það sér náttúrlega hvur maður að ekki er forsvaranlegt að hafa hafa sona dreng í utanríkisráðuneytinu, sem faðmar að sér óbótamenn úr gengi Trump í Amríku en trúir eiturmorðum upp á grandvarann og ábyrgan landsföður austur í Rússlandi. Sonalagað gengur bara ekki; það væri allt eins hægt að hafa Swabbó Sendiherra fyrir utanríkisráðherra eins og þennan Gölle a. Þórðarson úr Borgarnesi hvaðan Máría Borgargagn er upprunnin líka.

Sleginn eftir fregnirnar frá Þýskalandi

Minnisblað hefir ekkert upp á sig, ráðherra étur það bara

Puff og piff, það hefir ekkert upp á sig að færa ráðherra minnisblað þar eð ráðherrann étur soleiðis pappírssnepla því ráðherrann er pappírsæta að mennt og upplagi. Ef vér mættum ráða sóttvarnarlækni heilt þá viljum við benda honum vinsamlegast á kaupa heldur minniskubb í ELKO og græða hann í höfuð ráðherra. Ennfremur, fyrst Ísland hefir eignast landamæri, þá væri ráð fá hinum atvinnulausu ferðaþjónustuaðíljum og þrælum þeirra enn atvinnulausari góð skotvopn og sprengjur til að verja hin nýfengnu landamæri. Austur á svörtum söndum gætu þeir skotið niður farfugla og soleiðis drasl sem situr um að bera kóvíð nítjánda inn í landið til að drepa oss.

En svo vér víkjum að léttari og skemmtilegri málefnum þá hefir nú um all-langt skeið legið í láginni að fá Gulla a. Þórðarson til að skipa í eini gusu þau Swabbó Sendiherra, Álfheiði Ingadóttur og Stenngrimm Johoð sendiherra Íslands í útlöndum og sjá þar með til þess að þau megi eyða ævikveldinu umvafin hlýju loftslagi, þjónum og góðum kokkum. Þetta er göfug hugsjón og alveg í samræmi við hinar sosialisku hugsjónir nefndra þremenninga.

Því miður kom upp alvarleg staða að heimili frú Ingveldar og Kolbeins síðastliðinn sunnudagsmorgun. Ásigkomulag Kolbeins var þennan morgun grafalvarlegt, heilsa hans sjúkleg og á honum hafði verið unnin svívirðing, hryðjuverk, ef ekki hermdarverk. Það er hræðilegt að til sé fólk sem fer með samferðarfólk sitt á þann hátt sem Kolbein mátti reyna. Ég veit ekki hvort það sé almennt forsvaranlegt að upplýsa um þá smán og þann glæp sem Kolbeinn varð fyrir; það er ekki víst að saklausir þegnar þessa lands hafi siðferðilega burði til að hlýða á þann lestur. En máske verður umræddur ósómi skráður og birtur síðar, en þangað til vil ég biðja lesendur að vera þolinmóða og draga djúpt andann þar til sagan verður sögð.  

Vinnur að minnisblaði fyrir ráðherra

Það verður að kæfa þetta andskotans Ríkisútvarp í næsta skólpræsi eins hvolp

Jæja, svo Ríkisútvarpið vildi ekki taka við erindi Samherjanna. Hvað gera þessir drottins krossberar þá? Kannski endar þetta sérstæða klögumál hjá einhverri hundahreinsunarnefnd austur á landi og dagar þar uppi. En það er eflaust allt í lagi, samherjar Samherjanna hljóta að fara kæfa þetta andskotans Ríkisútvarp eins og hvolp sem ekki er hæfur til ásetnings.

Hvað ætli samherjarnir Stenngrimur Johoð og Stjáni Júll geri í þessu vandræðamáli? Þeir eru eflaust allir af vilja gerðir til að rétta hlut Samherja gagnvart bölvuðu Ríkisútvarpinu og stóðinu þar. Og ekki mun sosialistinn mikli, Swabbó Sendiherra, láta sitt eftir liggja að liðsinna Samherjunum, sá gjafakvótarokkur sem hann er. Og sem fyrr liggur allt krataeðlisdótið hundflatt fyrir Samherjunum. Það kæmi ekki á óvart að fyrrnefnd góðmenni og þeirra venslafólk tækju sig til og gæfu Samherja þetta bölvað ekkisins Ríkisútvarp svo það megi nú flyja landsmönnum réttar fréttir í framtíðinni en liggja dautt ella.

Nei, kæru vinir, vér skulum hætta að velta oss upp úr Samherjaraunum en leiða hugann þess í stað að gömlu, aðframkomnu Framsóknarmaddömunni og niðurníddum húsakynnum hennar, sjálfu Framsóknarfjósinu. Þeir svartsýnustu halda því blákalt fram, að nú sé svo herfilega komið að vesling gamla skarið sé farið að berja nestið og brátt verði Framsóknarfjósið ásamt viðbyggingum jafnað við jörðu eða jafnvel brennt á báli eins og hvur annar miltisbrandur. Hvað ætli gerist ef allt fer til Andskotans, Framsóknarmaddaman dauð, Fjósið brunnið og flokkurinn fokinn til hymmna elligar helvítis eftir atvikum?    

Engin siðanefnd til að taka við kæru Samherja