Prestur kenndi fermingarbörnum að neyta áfengis

Messuvín er sannarlega göróttur drykkur, það er margsannað. Hver man ekki eftir sóknarprestinum sem tók uppá að kenna fermingarbörnunum sínum vínmenningu. Fyrst í stað fór þessi nýbreytni í fermingarundirbúningi afar hljótt, en þegar nær dró fremingardeginum fór fólk í sókninna að velta fyrir sér hvernig á því  gæti staðið að verðandi fermingarbörn hegðuðu sér iðulega á götum úti eins og þau væru drukkin. Á sjálfan fermingardaginn keyrði loks um þverbak því presturinn kallaði börnin til sín þremur klukkutímum áður en athöfnin hófs. Þá samkomu kallaði hann ,,fyrstu kvöldmáltíðina" og staðhæfði við krakkana, að héðan í frá vissu þau uppá hár hvernig þau ættu að haga sér í selskapslífi fullorðinna manna. Fermingarathöfnin hófst svo með því að blessuð börnin gengu í röð, tvö og tvö saman, inn kirkjugólfið og uppað altarinu, það sem lærifaðir þeirra stóð gleiðbrosandi í fullum skrúða, rjóður í kinnum og lyfti sér í sífellu uppá tærnar. Upp við altarið fór allt í hund og kött: börnin fór í hár saman útaf því hvar hver og einn ætti að sitja þar til kæmi að því að þau ættu að knékrjúpa umhverfis altarið og taka við sakramentunum. Úr þessu urðu hörkuslagsmál og kirkjugestir horfðu fullir skelfinga á sóknarprestinn vaða inní krakkahrúguna til að reyna að stilla til friðar. Friðarumleitanir kirkjuhöfðingjar fóru því miður algerlega útun þúfur því fljótlega var hann sjálfur orðinn einn af aðalslagsmálahundum. Eftir nokkra öfluga pústra, hrindingar og hálstök rénuðu handalögmálin og allir fengu sér sæti. Drottins þjónn sá að nú var ekki eftir neinu að bíða og fyrjaði að ferma allt hvað af tók eins hann væri í akkorði við saltmokstur. Hann hóf kaleikinn á loft, en það var ílát sem tók allt að þrjá lítra af messuvíni. Og aldrei, hvorki fyrr né síðar, höfðu kirkjugestirnir horf uppá annann einns darraðadans við kirkjuathöfn: Presturinn hvolfdi úr hverjum bikarnum af öðrum ofaní börnin og svo hratt að meðhjálparinn hafði varla við að opna flöskurnar og hella úr þeim bikarinn og presturinn öskraði, æstur og flaumósa, ,,ég er vegurinn, sannleikurinn, og lífið" í hvert skipti sem hann bar hinn heilaga kaleik að vörum barnanna. Þegar síðasta flaskan var komin ofaní belginn á ungmennunum heimtaði presturinn söng. Hann gerðist sjálfur forsöngvari og hóf að syngja ,,Kátir voru karlar" og fermingarbörnin, þau sem enn höfðu fótavist, tóku undir svo glumdi í musterinu. Að söng loknum tilkynnti presturinn að athöfninni væri lokið; börnin fermd í bak og fyri og komin í tölu fullorðinna og nú væri um að gera að þau og foreldrar þeirra gerðu sér glaðan dag svo um munaði.   

Biskupinn segir líklega af sér

Athugasemdir

[Sigurður Þórðarson, 24.2.2010 kl. 18:31]

 Pistlarnir þínir eru oft fjári hressilegir og sem betur fer eru breyttir tímar.

Úlfar Þormóðsson, var dæmdur af Hæstarétti fyrir guðlast, sviptur íbúðinni og gerður gjaldþrota fyrir að segja frá því að ofdrykkjumaður hefði fengið fyrsta sopann þegar hann fermdist.

[Eyjólfur Jónsson, 24.2.2010 kl. 18:32]

Er þetta virkilega satt, Jóhannes?

[Jóhannes Ragnarsson, 24.2.2010 kl. 20:32]

Já, félagi, þetta er satt.