Þegar ófagri sultarsöngurinn, að hætti Grýlu gömlu, verður einn eftir

Ég er hræddur um að það verði lítið um söng hjá Ágústu Ósk Óskarsdóttur þegar hún verður orðin að höktandi anórexíuvofu, utan þennan ófagra sultarsöng sem Grýla gamla raulaði eftir að börnin voru orðin svo undurgóð að hún fékk ekkert að éta.

Hvað kemur heilbrigðu og vel útlítandi fólki til að taka þátt í svona bulli er mér hulið. En hver veit nema því þyki gott og skemmtilegt að láta hafa sig opinberlega að fíflum. Það má og vel vera, og svo sem eftir öðru, að einhverjum einkennilega þenkjandi gægjuslúbertum þyki púður í að fylgjast með hálfberum konum trénast uppí fráhrindandi skreiðarástand með tilheyrandi blóðleysi og svörtum baugum undir augunum.

Þegar Jón Hreggviðsson sat í svatholinu á Bessastöðum lagði hann til við Jón Þeófílusson galdramann að vestan að hann galdraði til þeirra velfeitan kvenmann, helst þrjár slíkar ef kostur væri. Ég er viss um að Hreggviðsson karlinn hefði orðið illa svikin ef hann hefði fengið þó ekki væri nema eina anórexíska horrenglu, nýkomna úr horfellisátaki niður í svartholið, hvað þá þrjár, og rekið þann mannskap af höndum sér með hraði.   

Ágústa Ósk er búin að léttast um rúmlega kíló á fimm dögum