Jóhannes Ragnarsson

18.10.2011 | 21:50

Þegar brunnurinn steypist ofaní barnið

Enn einusinni hefur sannast að betra er að byrgja brunninn áður en barnið dettur niður í hann. En eins og öllum er kunnugt, þá leita börn mjög í opna brunna og þarf sjaldnast að spyrja að leikslokum ef krakka tekst að þefa uppi slíkt mannvirki.

Þá er ekki síður alvarlegt þegar gleymist að loka barninu áður en brunnurinn steypist ofan í það. Um þá brunna, sem hverfa eins og dögg fyrir sólu niðrum kverkar barnunga, er engu logið þó fullyrt sé að þeir séu ævinlega barmafullir af brennivíni, ákavíti og volka og börnin verði undantekningarlítið blindfull, vitlaus og slefandi eftir að hafa komist í tæri við þá.

Þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri var á barnsaldri byrjaði hann að stunda áfengisnautn af þeim krafti, sem börnum er yfirleitt til óprýði. Hann varð fljótt uppivöðslusamur með víni, kjaftfor og kvensamur. Áttu fermingarstúlkur og allt uppí marghertar stútungskerlingar í mesta basli við að verjast ásókn krakkaskrattans Kolbeins og máttu halda fast um pils sín svo ekki færi allt á versta veg. Af þessum sökum harðneitaði sóknarpresturinn að ferma Kolbein og kvaðst alveg eins geta fermt Djöfulinn sjálfann eins og þetta skaðræðisbarn. Því er Kolbeinn Kolbeinsson ófermdur, hundheiðinn og Guði óþóknanlegur í alla staði. En frú Ingveldur kann að meta hann á köflum, og þá ekki síður Máría borgargagn, sem í seinni tíð hefur gengt stöðu frillu hans.