Jóhannes Ragnarsson

18.1.2013 | 22:20

Máría Borgargagn

Okkur er öllum andskotanssama þótt þeir drýgi nautahakkið með smá slettu af hrossaketi við og við. Enn betra er að hræra hvalketshakki saman við nautagromsið, eins og í gamla daga, ef elda skal ætan hamborgara.

En víkjum að öðru:

Um síðustu helgi, árla morguns, veltist Máría Borgargan fram úr rúmi sínu og skall með nefið í gólfið. Um kvöldið var hún áberandi rauðnefjuð, krumpuð undir augunum og venju fremur vergjörn. Á knæpunni Svarti sauðurinn í miðborg Reykjavíkur byrjaði hún á því að hafa með veitingamminum inni á karlaklósettinu. Þegar það verk var afstaðið var mætti Máría Borgargagn Kolbeini kunningja sínum utan við klósettdyrnar.

Og þar sem Máríu Borgargagni og Kolbeini er vel til vina, smugu þau eins og hreysikettir inná karlasalernið og höðu þar ástarlífsmök og viðhöfðu tiltektir sem fáir myndu samþykkja nema geðsjúkir menn og langdrukknir fylliraftar. Síðar viðurkenndi Kolbeinn, að honum hefði hlaupið kapp í kynn við verknaðinn þegar hann áttaði sig á rauðu og bólgnu nefi Borgargagnsins. Eins og það væri honum einhver afsökun.

Fréttist nú ekki meir af Máríu og Kolbeini, eftir að þau yfirgáfu veitngarhúsið Svarti sauðurinn, fyrr en undir Range Rover bifreið Kolbeins og frú Ingveldar, en bifreiðin sú var vistuð í bílskúr þeirra hjóna. Nú vildi svo illa til, að Máría Borgargagn sparn við fæti í leiknum og festi hann svo illa milli drifskafts og einhvers annars járns að hún gat engu til þokar, varð það sem kallað er ,,blýföst." Hún bað Kolbein hjálpa sér, en hann var þá orðinn svo hæ-skæ að hann hringdi í föður sinn, gamla Kolbein Kolbeinsson heildsala og fjáraflamann.

Þegar gamli Kolbeinn mætti í bílskúrinn og sá hverskyns var, reiddi hann staf sin og lúbarði með honum Kolbein yngri með bölsóti og styggjandi klámmælgi. Svo sókti hann frú Ingveldi.

Frú Ingveldur var í fasta svefni þegar tengdafaðir hennar krækti með staf sínum í blessað klofið á henni og bað hana lengstra orða að koma sér á fætur og gæta að hvað fram færi í bílskúrnum.

Frú Ingveldur spratt upp og hljóp á nærhaldinu einu fata útí bílskúr, en gaf sér þó tima til að slá tengdaföður sinn bylmingshöggi utanundir um leið og hún þaut fram hjá honum.

Í bílskúrnum blasti við ófögur sjón: Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri kraup kviknakinn við hlið Range Roversins og var að basla við að toga eitthvað nakið undan honum. Frú Ingveldi varð fyrst fyrir að kasta Kolbeini, eins og hann var á sig kominn, út í horn og henda steðja á eftir honum. Því næst skreið hún sjálf undir bílinn og hóf að bjarga hinni bágstöddu, sem þar lét fyrir berast. Ekki er að orðlengja, að frú Ingveldur sleit Borgargagnið laust með snörpum rykk og dró hina slösuðu konu fram á gólf.

- Nú, það er þú, helvítis froðuláfan þín, argaði frú Ingveldur þegar hún bar kennsl á mannveruna sem hún hafði dregið undan bifreiðinni. - Mér er algjörlega um megna að skilja hvað fram fer dags daglega í andskotans rassborunni á þér, hélt frú Ingveldur áfram og þrýsti þéttingsfast með hægri fæti ofaná nef Borgargagnsins, sem lá blásandi á gólfinu. - Það er best þú fáir það sem þú átt skilið brókarsóttarrollan þín, sagði frú Ingveldur ákveðinni röddu og dró Máríu Borgargagn eins og dautt smáhveli inní hús. Og frú Ingveldur var ekki að tvítóla með eitt né neitt, heldur veitti vinkonu sinni þá hjálp í viðlögum, sem allar konur af sama kalíberi og Máría Borgargagn þrá svo innilega, en Kolbeinn Kolbeinnsson skrifstofustjóri og Kolbeinn Kolbeinsson horfðu dolfallnir á aðfarirnar með lamaða kjálka og lafandi tungu og struku annað slagið blíðlega um hreðjar sér.