Hef trú á meira mannfalli en sílamávafalli þegar borgarfulltrúarnir fara að skjóta af tjarnarbakkanum

Það verður sjón að sjá, þegar borgarfulltúrar Reykjavíkurborgar storma fram á tjarnarbakkann með haglabyssur og riffla og hefja linnulausa skothríð á erkióvininn, sílamávinn. Hræddur er ég þó um, að í því stórbrotna hrakéli verði meira mannfall en sílamávafall.

Þó er mér sagt að landstólpinn, Sóley tromm, fýlí, romm, pomm, bomm, sé afbragðs skytta. Hún gæti máske hæft digran karlrembupúng fyrir neðan beltisstað og væri þá til einhvers unnið í hennar tilfelli. En ekki lýst mér á að láta byssu uppí hendurnar á Gnarrinu; hann er svo klauffengur, að hann væri vís með að skjóta götuljós í mask og mola og valda með því borginni tjóni. Um skotlist annarra í borgarstjórn Reykjavíkur ætla ég að leiða hjá mér að tíunda, svo skelfileg er kunnátta þeirra í meðferð skotvopna, þrátt fyrir að vera einlægir aðdáendur stríðsrekstrar Bandaríkjamanna útum víðan völl.

Og í þessum töluðum orðum, minnist ég kokkálaða eiginmannsins, sem kom árla morguns í beitningarskúr fyrir vestan, þar sem eljarinn var að beita timbraður og taugaveiklaður. Hinn kokkálaði hafði heldur engann formála að erindi sínu, vék sér beint að eljaranum og sagði alvarlegur í bragði: - Þú skaust konuna mína í nótt! Eljarinn varð að vonum hvumsa við og bjóst við hinu versta. En þá bætti hinn kokkálaði við með blendið bros á vör, en hann var stórmenni að eðlisfari: - En það gerir ekkert til, vinur, hún liggur í blóði sínu á eldhúsgólfinu heima. Og með það var eiginmaður hinnar ótrúu eiginkonu horfinn útum skúrdyrnar og útí skammdegismyrkrið.

Þarf að skjóta mávana við Tjörnina