Rann í manna

Þrátt fyrir að mikið sé um dýrðir í Vestmannaeyjum um þessarr mundir, og fólk, allt oní ómálga börn, semmti sér þar konunglega við brekkusöng og áfengisnautn, þá er ennþá meira fjör og nútíma skemmtunargalsi á heimili sæmdarhjónanna, frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra.

Hjá þeim hjónum fara gleðilætin fram bæði utan og inna dyra, með tilheyrandi klið, upphrópunum, píkuskrækjun, ásamt formælingum, bölvi og ragni þegar einhverir samkvæmisgesta eru að slást eða gera árásir hverijir á aðra, að ógleyndum gríðarlega fjölbreyttum fryggðarhljóðum í ýmsum myndum, sumum fáránlegum.

Fyrir hádegi í dag varð helst til tíðinda að Máría Borgargagn rann í myndarlegri hrúgu af mannasaur og féll kylliflöt, þegar hún var í heilsubótargöngu á lóðinni utan við hið veglega einbýlishús frú Ingveldar og Kolbeins. Auðvitað klíndust hinar lúmsku hægðir á grasbalanum hér og hvar um Máríu, ekki síst hennar fagra ljósa hár. Þegar hún kom inn, svo illa leikn sem hún var, lustu hinar langdrukku og kókaínséruðu persónur er þar voru fyrir upp gríðarlegu fagnaðópi, líkt því þær hefðu heimt Borgargagnið úr helju.

Svo hófst óvísindalega rannsókn á hver hefði skitið á lóðina. Böndin bárust strax að Brjari vondulykt og Óla apaketti, en þeir þóttu við fyrstu sýn öðrum fremur líklegastir að fremja svona prakkarastrik. Því miður vildi samt enginn játa verkanðinn og uppúr því spratt grimmilegt argaþras og menn og konur slógust dálítið. En þar sem þátttakendur á hátíðinni voru, þegar þar var komið sögu, orðnir máttlausir og utanvið sig af eiturefnanautn var varla hægt að kalla umrætt hnoð slagsmál, enda líktust tilburðir manna og kvenna í þeim bardaga meira blindu fálmi sjúklinga á geðveikrahæli.

Meðan á þessu vanburða stympingum stóð, lagist Máría Borgargagn, öll útötuð í hægðum, ekki síst í hárinu, uppí sófa og fékk sér fegurðarblund. Brynjar vondalykt, sem er með glæsileg glóðaraugu á báðum frá í fyrrinótt að hann var rotaður í rósabeði, fór að hlú að Máríu Borgargagni, hvar hún svaf með lágværum hrotum í sófanum. Hann strauk henni blítt um vangann og hárið og strauk svo sjálfum sér um vangana á eftir, kjöraði nokkrum tárum yfrir Borgargagnið og gat ekki á heilum sér tekið. Þá kom þar að Indriði Handreður, dráttarmaður Máríu, allsvakalegur í fasi og ber að neðan. Hafði Handreðurinn engar vöflur á, kastaði Brynjari vondulykt endilöngum í gólfið, settist á hann ofann og hugðist misþyrma vini sínum á eftirminnilegan hátt. En í stað þess að berja Brynjar vondulykt í andlitið eins og til stóð, fylltist Handreðurinn slíkum viðbjóði og innantökum, er hann sá hroðann á kinnum Brynjars, að hann lét sér nægja að kasta upp framan í vininn.

Á sama tíma, lá sjáfur húsbóndinn, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, í hálfhring utanum klósettskálina með buxurnar eins og haft um ökklana. Hann hafði fallið í ágengisöngviti af salerninu og lá nú þar sem hann hafði hafnað og um meðvitundarlaust andlitið lék ungbarnalegt sigurbros þess manns sem lagt hefir heiminn að fótum sér.

Nú undir kveld, var aftur skollinn á þéttur samkvæmisdampur í húsi Kolbeins og frú Ingveldar með einhverskonar frumstæðum brekkusöng að hætti Árna Johnsen, ívafin píanóundirleik gamals skallapoppara, sem á árum áður var í hópi alvinsælustu rokk og popptónlistarmanna þjóðarinnar. Þenna söng segja nágrannar Kolbeins og frú Ingverldar ekki ljótan, heldur hroðalegan.

Segið þið svo, að betri borgarar þjóðarinnar kunni ekki að halda veglega verslunarmannahelgi inni á eigin heimilum.

Þúsundir í Dalnum