Ónotaleg tilfinning

Mikið andskotans ósköp setti að mér ónotalega tilfinningu, að sjá að Karl bretaprins og Ópera Vinfreys væru við útförina hans Nelsons. Það má nefnilega búast við, að ríkisarfinn Karl fari að stíga í vænginn við Óperu í sjálfri jarðarförinn, með þeim saurlifnaðarlátum sem prinsinn er svo frægur fyrir. Og víst má heita, að Ópera sé ólm og svag fyrir slíkri áreytni, þrátt fyrir að staður og stund séu umdeilanleg fyrir þessháttar læti.

Já, Karl bertaprins er alræmdur fyrir lauslæti og hórdómsþorsta. Ber í því sambandi að minnast hvernig hann hagaði sér þegar svo áttu að heita að hann væri kvæntur henni Díönnu heitinni. Karl þessi er sannarlega andlegur samherji og bróðir ekki minni manna og kvenna en Kolbeins Kolbeinssonar, Indriða Handreðs, frú Ingveldar og Máríu borgargagns, svo ekki séu nefdir Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur, Haffi Frænka, Vigga Sleggja og Sigurveig Dræsa.

Það er sorglegt fyrir eitt hrörnandi heimsveldi, að sitja uppi með krúnuerfingja, sem eins er illa innréttaður og Karl prins; mannfjanndinn er margfalt meira en laungraður, hann er blátt áfram viðsjárverður þorpari þegar veikgeðja kvenfólk er annarsvegar. Þó verðum við að vona, að þrjóturinn og skjátan Ópera Vinfreys láti samt ógert að fara að athafna sig á kirkjubekkjunum í jarðarförinni hans Nelsons, svo virðulegu öldungur á ekki skilið að óvandað ónáttúrufólk taki sig ekki til við hans eigin útför og láti náttúruna, eða öllu heldur ónáttúruna, leiða sig í gönur í augsýn allrar heinsbyggðarinnar.

Útför Mandela hafin í Qunu