Af leiðinlegum kéllíngum, Óla Apaketti en minnst um Reyni Trausta og þrælinn hans

Látum vera þó Reynir Trausta og þrællinn hans séu dæmdir fyrir að gera annáluðu heiðarleikatrölli og athafnaskáldi óleik með ábyrgðarlausu flími og skröki. Ég syrgi það ekki, fari þeir vel.

Þá er nú öllu athyglisverðara að fylgjast með skelfilega ljótum og þungbærum kéllíngahrossum, sem þessa stundina eru að fimbulfamba í ræðustól Alþingis, og sýnt er frá í sjónvarpinu. Það er engu líkara en kjósendur hafi sammælst um það fyrir síðustu kosningar, að kjósa allar ljótustu og leiðinlegustu kéllíngarpútur landsins á þing. Gátu þessir smekklausu kjósendur ekki alveg eins komist að sameiginlegri niðurstöðu um að velja skítuga hlandkoppa og mygluð handklæði til þingsetu?, þessháttar áhöld hefðu þó haldið kjafti í stað þess að þyrla leiðindum sínum og samfélagshatri yfir gjörvallan landslýð.

Sem betur fer eru hinar ofurleiðinlegu þingkéllíngar bæði dauðar og ómerkar og verða brátt fluttar eins og hvert annað skran á ruslahaug sögunnar, en þar munu þær fá að dvelja frá eilífð til eilífðar.

Eini þingmaðurinn sem mark er á takandi er eftir allt saman Óli Apaköttur. Hann var um helgina flengdur á bert rassgatið á vertshúsi nokkru í Reykjavík af skapstirðum togarajaxli af gamla skólanum. Óli Apaköttur hafði nefnilega gengið svo langt að reyna að stinga undan togarajaxlinum og því fór sem fór. Þessi atburður varð þess valdandi, að í dag liggur Óli Apaköttur á maganum í bæli sínu með kaldan bakstur á afturendanum.

Ritstjóri og blaðamaður greiði bætur