Ósköp hefði verið geðugra

Ósköp hefði verið geðugra en déskotans útrásarböðlarnir hefðu látið sér nægja að stela nærbuxum af konum og körlum, helst vel skítugum, í stað þess að ræna pééénííííngum af slíkum fítonskrafti að allt bölvað bankadraslið lagðist á hliðina eins og kýr með súrdoða, og hann Gjeir okkar hérna Hooordý, blásaklaus maðurinn, var dregin fyrir dómstól landsins. Það hefði semsé verið affarasælast, að hinir stelsjúku bankgangsters hefðu haft þjófgefna fressketti sér til fyrirmyndar í stað þess að tæma allar fjárhirslur á Íslandi og flytja góssið útum víðan völl öllum til ógagns.

Eitt af þessum útrásarfíflum, vinur Brynjars Vondulyktar, var svo seinheppin að taskan sem hann hafði fyllt af þjófstolnu góssi úr einum bankanum féll ofana á hann af hillu og varð það hans bani. Opinberlega var það látið heita, að hann hefði orðið bráðkvaddur við skyldustörf í þágu allra landsmanna og jarðsunginn með slíkri viðhöfn að kóngar og keisarar hafa sjaldan verið afgreiddir með öðrum eins bravúr. Annar útrásargemsi, eitthvert sauðheimskasta naut sem gengið hefur í armaníjakkafötum, keypti sér þotu til að fjlúga með sig á hóruhús vítt og breitt um heiminn. Honum hefndist fyrir með því að detta í sturtunni heima hjá sér og hausbrotna (grunur leikur á að eiginkona hans hafi mölvað á honum skallann). Hann var kvaddur og lagður í mold eins og um þjóðhöfðingja eða byskubb væri að ræða. Í fjölmiðlum var frá því greint að hann hefði fallið frá vegna gífurlegs vinnuálags og ábyrgðar.

Stelsjúkir kettir valda usla