Helbert rakkarapakk og undanrennuaumingjar

Það er meir en góðu hófi gegnir til af undanrennuaumingjum og helberu rakkarapakki sem fyllir flokk ekki-fólksins í þjóðfélaginu. Við könnumst öll við liðið sem þykist vera stjórnmálamenn eða listamenn en eru það ekki. Í svölluðu viðskiftalífi er nóg af svona skoffínum og ekki hefur kennarastéttin farið varhluta af ásókn ekki-fólksins.

Af öllu þessu ekkisens stóði eru ekki-stjórnmálamennirnir fyndnastir, en þó fer að kárna gamanið þegar þessi manntegund er farin að fjölmenna í stóla flokksformanna og ráðherra. Það hefur sem sé færst mjög í vöxt á síðari árum að dubba hæfileikalausa undanrennustubbalubba til formanns í stjórnmálaflokkum og er nú svo komið að allir flokkar geta státað af þessháttar fyrirbærum í sínum ranni. Vissulega er þetta ekki geðsleg þróun og því miður gerist það æ sjaldnar að mögulegt er að hafa húmor fyrir þessum fjanda, því undanrennustubbalubbar í stjórnmálaforingjaleik eru einhver hvimleiðustu og húmorsnauðustu roðhænsni sem fyrirfinnast í gjörvallri dýrafræðinni.

Og ekki batnar ástandið þegar sjónum er beint af þeim ofvaxna gorkúluhaug sem ekki-listamennirnir eru. Um þau ósköp er ekki við hæfi að hafa yfir gamanmál, svo sorgleg sem þau eru og ámátleg. Að vísu eigum við fáeina listamenn sem eru Listamenn, en þeir eru því miður örfáir og teljast til geirfugla á akri listarinnar innanum vængbrotna kjúklinga og annað ámóta lítilfjörlegt fiðurfé.

Og bráðum verðum við ein allsherjar ekki-þjóð, sem nærist á innistæðulausri athyglissýki, sjálfhverfu og skaðmenntaðri erkiheimsku og allsaungri sjálfsvirðingu.

„Ekki“-fólkið í skránni