Jóhannes Ragnarsson

9.9.2014 | 21:17

Hún var kokkur í sinni sveit

Ég hefi alltaf gaman að matreiðsluþáttum, enda var ég með nokkrum stórbrotnum matreiðslumeisturum á sjánum í gamla daga. Eftirminnilegastir þessara fóðurmeistara voru tvímælalaust hr. E. B. Sig og Skonsukarlinn, enda þjóðsagnapersónur í lifanda lífi. Því miður eru báðir þessir meistarar farnir á vit feðra sinna og hræra þar í pottum og pönnum með bokkuna hálffulla við hliðina á eldavélinni. Svo kynntis maður líka illa örtuðum eiturbrösurum, en það er best tala sem minnst um þá djöfla.

Svo var ég líka á sjó með nokkrum kvenkokkum, sem allar stóðu sig með stakri prýði, en ólíkar fyrrnefndum E. B. Sig og Skonsukarlinum hvað umsvif og talsmáta varðaði.

Annars eru vondir matsveinar og matsveinnkur sérstakur kapítuli út af fyrir sig. Einhverju sinni réðu þeir kvenmannsbelg sem ráðskonu og matargerðardömu hjá vegavinnuflokki, sem hafði bæki stöð upp til sveita. Fljótt kom á daginn, að kona þessi var ekki aldæla við pottana og máttu menn brynja sig miklu kæruleysi og sjálfsögun til að leggja sér til muns það er hún sletti á borðið. Um þess kerlu orkti einn vegavinnumaðurinn eftir að hann var sloppinn lifandi úr fæði hjá henni:

Hún var kokkur í sinni sveit,
sóðalegri en nokkur geit.
Í matinn bæði meig og skeit,
- en hvað er að fást um það?