Með blautlega sjóræningjaútgáfu af Tarzani í lúkunum

Eitthvað held ég sé málum blandið sem haft er eftir brúðarmeynni Heiðu P. í fréttinni af brúðkaupi hennar. Þar er einkum átt við hina mjög svo hæpnu og dulafullu staðhæfingu hennar, að Jón Gnarr hafi lesið yfir henni og brúðgumanum úr bókinni um veginn eftir Lao tse. Það má vel vera að Gnarrinu hafi verið rétt bók í hendur, sem það hafi þóttst vera að lesa úr fyrir brúðhjónin. Og frekar gæti ég trúað að skræðan, sem Gnarrið hafði í lúkunum, hafi verið blautleg sjóræningjaútgáfa af Tarsani en Bókin um veginn.

Hitt er svo hulin ráðgáta hvernig brúðhjónunum gar dottið í hug að láta Gnarrið tafsa yfir sér eftir að sýslumaðurinn hafði gefið þau saman. Að sýslumaðurinn sýslumaðurinn skuli ekki hafa tekið fyrir þá óhæfu, eru helst til klaufaleg embættisafglöp hjá honum og ættu að réttu lagi að varða embættismissi.

Eg gott er að Heiða P. skuli vera hætt í stjórnmálum. Í þeim efnum var að vísu engu að hætta, því Heiða P. og Gnarrið voru aldrei í pólitík nema af nafninu til og að taka laun fyrir fíflaganginn. Þó setur að manni ugg varðandi hugsanlegt forsetaframboð Gnarrsins, því apparatið er farið að pissa innum skráargatið á Bessastöðum og því til alls líklegur með aðstoð vilausra og heilabrunninna manna.

Jón Gnarr las úr Bókinni um veginn fyrir brúðhjónin