Viðkunnanlegt bankarán og upplífgandi fyrir þjóðarsálina

Mikil lifandis ósköp er alltaf notalegt að fá fréttir af bankaráni á Íslandi, það er eitthvað heimsborgaralegt og þrungið upphafningu innifalið í svona atburði og hvur Íslendingur fær ósjálfrátt á tilfinninguna að hann búi í Landi með stórum stóru elli sem umheimurinn verði alvarlega. Ekki er nóg með að við eigum svellkalda pilta sem ræna banka utanfrá heldur erum við svo lánsöm að geta státað af alvöru heimsklassa bankaræningjum sem rændu alla banka landsins innanfrá og segjast allir vera saklausir. Það er því ekki nema von að íslenskir ráðamenn beri beri höfuð sín hátt á erlendri grund innanum þjóðhöfðingja annarra NATOríkja.

Einnig verður að segjast eins og er, að það var sérstaklega hugvitssamlegt, að ég ekki segi viðkunnanlegt, af hálfu ræningjanna, að skilja hvítu stolnu bifreiðina efir við Barmahlíð því að Barmahlíð rímar við Þarmahlíð og einnig við Þarmablíð og Þarmasíð. Þannig hafa ránsmennirnir gefið sína fyrstu vísbendingu um sálarástand sitt og kynhneygð og þar með þrengt hring lögreglunnar utanum þá. Það varpar afturámóti skugga á þetta annars fagmannlega rán ef rétt er að péééníngaupphæðin sem piltarnir höfðu á brott með sér sé óveruleg, það er satt best að segja skammarlegt.

Að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofumanns og framsóknarmanns, hvar ríkt hefir sönn jörvagleði síðan á þolláksmessu, lustu húsráðendur og gestir upp fagnaðarópi um leið og fregnin af bankaráninu barst í hús. Kolbeinn húsbóndi varð svo glaður að hann hætti að leita að nærbuxunum sínum, sem hafa verið týndar síðan á annan í jólum, fékk sér sæti á eldhúskolli og hló eins og geggjuð afturganga úr þjóðsögu. En gleði Kolbeins varð skammvinn að þessu sinni því frú Ingveldur sparkaði honum af stólnum með þeim orðum að hún kærði sig ekki um að hann væri að krota á stólsetuna með rassgatinu á sér.

Röktu sporin að Öskjuhlíð