Þorpari vill ekki sýna á spilin. Einnig af mönnum sem voru lokaðir inni á vitfirringahæli

Jæja, svo Ari Trausti er sá bölvaður ekkisens þorpari að vilja ekki gefa upp hvað hann ætlar sér í forsetakosningunum. Svona útboruháttur er óskiljanlegur, ófyrirgefanlegur og til skammar. Hann á efir að fá að bíta úr nálinni fyrir þennan skort á gengnsæi hann Ari þorpari þegar hann verður lagður á píningarbekkinn og látinn leysa frá skjóðunni. Þeim sem ekki vilja svara því hvort þeir ætla í forsetaframboð hafa gott af því að þola hjól og steglu, gaddavír og geldingartangir.

Að öðru leyti fer forsetaframboðið vel af stað, má ætla að um það bil 2000 manns verði í kjöri miðað við mannfjöldan sem lýst hefir yfir framboði nú þegar. Það kemur skemmtilega á óvart hve margir lukkuriddarar ganga lausir á Íslandi um þessar mundir og virðist af sem áður var þegar menn voru lokaðir inná vitfirringahæli ef þeir sögðust vera Adólf Hitler, Napóleon, Jésús Kristur eða John Lennon, nú fara þessir menn í forsetaframboð án þess að nokkur geri athugasemdir við það.

En nú eru vissar kreðsur í Sjálfstæðisflokknum og Framsóknarflokknum farnar að þrýsta mjög fast á Brynjar Vondulykt með að gefa kost á sér í framboð til Bessastaða. Brynjar Vondalykt lýsti því nefnilega yfir einhverju sinni í veislu hjá frú Ingveldi og Kolbeini að ef hann yrði kosinn forseti þá mundi hann byrja á því að endurreisa Þrælakistuna og Svortholið sem voru helsta stolt Íslendinga á dögum Jóns Hreggviðssonar frá Rein við Akranes. Þessi ummmæli Vondulyktarinnar spurðust út og er nú svo komið að hann á stuðning eldheitra og þjóðlegra hugsjónamanna í áðurnefndum stjórnmálaflokkum og er það vel.

Meðfylgjandi mynd er af Brynjari Vondulykt þegar hann á sínum tíma viðraði skoðun sína um Bessastaði og forsetaframboð.

Ari Trausti gefur ekkert upp

Athugasemdir

[Níels A. Ársælsson., 3.1.2016 kl. 21:53]

Helvíti góð mynd af "vondulykt" og hans nánustu samverkamönnum. Voru Kolbeinn og Óli apaköttur ekki þarna ?

[Jóhannes Ragnarsson, 3.1.2016 kl. 22:01]

Þeir voru víst í hliðarherbergi að ræða fjárlögin þegar Vondalyktin gaf yfirlýsinguna. Þegar að var komið voru þeir sofnaðir í heldur leiðinlegri stellingu og alveg berrassaðir nema hvað Óli Apaköttur var með bindið sitt um hálsinn.

[Guðmundur Ásgeirsson, 3.1.2016 kl. 22:03]

Rétt er að benda á eftirfarandi staðreyndir:

• Hver kjósandi má aðeins mæla með einum frambjóðanda

• Frambjóðandi þarf að lágmarki 1.500 meðmælendur

• Á kjörskrá eru rúmlega 235.000 kjósendur

• 235.000/1.500 = 156,67

• Hámarsfjöldi meðmælenda er 3.000 kjósendur

• 235.000/3.000 = 78,33

Út frá þessum staðreyndum má finna að það er tæknilega útilokað að fleiri en 156 manns geti boðið sig fram í sömu forsetakosningunum. Enn fremur að safni allir frambjóðendur hámarksfjölda meðmælenda geti ekki fleiri en 78 komist að.

Fari fjöldi frambjóðenda sem reyna að afla tilskilins fjölda meðmælenda yfir nokkra tugi má jafnframt leiða að því líkur að vegna útilokunarreglunnar myndi stórum hluta þeirra reynast mjög erfitt að afla tilskilins fjölda meðmælenda þar sem ósennilegt er að þeir hafi allir tök á því að leita uppi alla mögulega meðmælendur um allt land með tæmandi hætti.

Auk þess má telja að eftir því sem áhugasamir um framboð yrðu fleiri því meiri líkur yrðu á að þar á meðal væru aðilar sem ekki fyndust 1.500 kjósendur sem væru tilbúnir að veita meðmæli. Engu að síður gætu viðkomandi aðilar náð allt að 1.499 meðmælendum hver, og sá fjöldi kjósenda væri þar með útilokaður frá því að mæla með öðrum frambjóðendum.

Svo dæmi sé tekið: ef 50 frambjóðendum tækist að safna að meðaltali 1.000 meðmælendum hver sem er þó ekki nóg til framboðs, þá væri búið að útiloka 50.000 kjósendur frá því að styðja aðra frambjóðendur. Þar með færi hámarksfjöldi þeirra sem gætu náð lágmarksfjölda meðmælenda niður í 123, eða 61 ef hver þeirra myndi safna hámarksfjölda meðmælenda.

Eins og fyrr segir er ekki raunhæft að ætla að svo mörgum frambjóðendum myndi takast að tæma kjörskránna í leit að meðmælendum. Það er því afar ósennilegt að heildarfjöldi frambjóðenda geti nokkru sinni orðið meiri en örfáir tugir jafnvel þó fleiri en það hefðu áhuga á framboði. Jafnframt má álykta að því fleiri sem yrðu að slást um meðmælendurna, því færri gætu í reynd náð lágmarksfjölda meðmælenda.

Með hliðsjón af öllu þessu tel ég nánast útilokað að frambjóðendur geti í reynd orðið fleiri en 20-30 í sömu forsetakosningum.

Þessi greining sýnir að mínu mati fram á tvennt:

1. Þó að kosningalög kveði ekki á um tiltekin hámarksfjölda frambjóðenda er hann samt takmarkaður í reynd við örfáa tugi, vegna skilyrða um fjölda meðmælenda með hverjum þeirra.

2. Þar sem þessi þröskuldur takmarkar í raun og veru fjölda frambjóðenda við skynsamleg mörk er engin þörf á að breyta kosningalöggjöfinni þannig að kosið verði í fleiri umferðum en einni, líkt og sumir hafa stungið upp á að undanförnu.

Tölfræðileg normaldreifing mun sjá til þess að jafnvel þó 10-20 manns bjóði sig fram og taki 1-2% hver þá er það ekki nema hér um bil fjórðungur atkvæða og þau 75% sem eftir yrðu myndu skiptast milli þeirra frambjóðenda sem ættu raunhæfan möguleika á að ná kjöri. Nái einn þeirra helmingi af 75% eru það samt 37,5% sem er hærra en stuðningur við ríkisstjórnina. Þeir sem halda því fram að það hlutfall sé ekki nóg til að veita lýðræðislegt umboð, ættu því frekar að beita sér fyrir því fyrst að ríkisstjórnin fari frá völdum vilji þeir vera samkvæmir sjálfum sér, eða láta ella af slíkum aðfinnslum.

[Jóhannes Ragnarsson, 3.1.2016 kl. 22:45]

Það er meira andskotans lýðræðið sem meinar megninu af þjóðinni að bjóða fram í forsetakosningum.

[Guðmundur Ásgeirsson, 3.1.2016 kl. 22:56]

Það er ekki alveg rétt því þetta útilokar engan fyrirfram. Allir kosningabærir menn mega reyna að afla tilskilins fjölda meðmælenda og þeir sem tekst það mega bjóða sig fram. Takist einhverjum hinsvegar ekki að ná 1.500 meðmælendum er í raun útilokað að hann nái meirihluta atkvæða í kosningunum sjálfum. Þessi þröskuldur útilokar því ekki neinn sem væri á annað borð raunhæft að ætla að gæti átt möguleika á að ná kjöri.