Gjafmildu jólasveinarnir

Það getur alltaf gerst að grandvar maður verði svo grandalaus að hann selji eign annars fólks á slíkum undirprís að til stórhörmungar má telja. Svoleiðis hefir ábyggilega komið fyrir Steinþór þegar hann seldi góðum mönnum Borgun ásamt duldum happadrættisvinningi í kaupbæti. So má líka líta þetta athæfi bankastjórans sem sérstakt tilfelli um glæsilega höfðingsskap. Allar einkavæðingar á Íslandi hafa hingað til borðið merki óeigingjarnrar gjafmildi og stórmennsku.

Nú eru að fara í hönd skemmtilegir einkavæðingartímar; nokkurskonar jólahátíð hugvitsamra braskara þegar jólasveinarnir í Sjórnarráðinu fara með úttroðna poka á bakinu útí bæ til að færa veluppöldum auðvaldsbörnum stórgjafir frá þjóðinni allri. Ekki þarf að efast um að mikill helgiblær verður yfir fyrirhugaðri einkavæðingu, rétt eins og þeirri síðustu, og fögnuður landsmanna ósvikinn og innilegur.

Auðvitað má treysta því að jólasveinarnir úr Stjórnarráðinu skipti eignum almennings réttlátlega milli sinna manna og enginn fari í jólaköttinn nema fyrri eigiendur, þ.e. almenningur. Þeir eru nefnilega miklir jafnaðarmenn blessaðir jólasveinarnir okkar. Síðan verður glaðst og gamblað uns yfir lýkur, en þá verða líka fyrrir eigendur að taka við ræxnunum stórgjöfum jólasveinanna og reisa þau uppí söluhæft ástand. Og þannig aftur og aftur ...

„Við vorum grandalaus“