Nú horfir illa fyrir frú Ólafíu

Nú ríður á að frú Ólafía bíti eins og hákarlsvargur í skjaldarröndina og leggi í alsherjar leifturstríð við þessa Ástu Rut, sem titluð er stjórnarformaður Lífeyrissjóðs verslunarmanna, og kenna þeirri kvennsvift í eitt skipti fyrir öll hver sýslumaður er í Verslunarmannafélagi Reykjavíkur. Ekki batnar ástandið þegar haft er í huga, að fólkinu sem borgar í lífeyrissjóðinn hefir alla tíð verið sagt að það eigi sjóðinn, sem auðvitað er bölvuð lýgi því svonefndir lífeyrissjóðir eru í eigu helstu máttarstólpa auðvaldsins í landinu og notaðir sem fjárfestingasjóðir fyrir þaulsetumennina í spilavíti kapítalismans.

Ef frú Ólafía lætur slag standa og ræðst til vopnaðarar atlögu við þessa Ástu Rut, þá mun hún ekki hafa annað útúr þeim bardaga en ,,slitna brynju, sunndrað sverð og syndagjöld." Syndagjöldin í því tilfelli verða sektir og embættismissir og útskúfun úr ríki Mammons. Frú Ólafía tekur aldrei þá áhættu að liggja eftilvill afvelta í svaðinu og flýja síðan í örvita skelfingu af vettvangi eins og niðurringdur og háfreyttur hænurass.

Það hefir ekki legið í láginni að frú Ólafía er náskyld ekki minni manneskjum en frú Ingveldi og Máríu Borgargagni. Frú Ólafía er snorkin af frændsemi sinni við nefndar heiðurskonur, elskar þær, dáir og tekur þær sér til fyrirmyndar í hvívetna. Því miður er frú Ólafía heldur lítilfjörlegur póstur við hlið frænkna sinna og er skemmst frá að segja að frænkurnar hafa lítið álit á frú Ólafíu, hafa hálfgerða skömm á henni og nota hana helst til að skúra híbýli frú Ingveldar eftir hin frægu helgarsamkvæmi á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra sem jafnframt er formaður skuggastjórnar Framsóknarflokksins. Það horfir því semsagt andskoti illa fyrir frú Ólafíu og fátt í spilunum fyrir hana annað en að halda áfram að ljúga því að skattgreiðendunum í Lífeyrissjóð verzzzlunarmanna að þeir einir eigi sjóðinn.

Segir Ólafíu seka um skuggastjórnun