Nei, hann er ekki að drepast, - því sá lifir lengst er lýðum er leiðastur

Æji-já, það er vandlifað í henni veröld og stjörnurnar láta sig hafa að drepast frekar en að verða eldgamlar. Í gamla daga var þetta eins og annað svo miklu betra, en þá önduðust stjörnurnar því sem næst á æskuskeiði og nafn þeirra mun uppi meðan mannkyn tórir. 

Nú er ástandið þannig að ef tónlistarstjarna eða vinsæll leikari hrökkur uppaf þá bregst lýðurinn við með því að verða sér útum áfallastreituröskun og lenda í framhaldinu í óteljandi hafvillum í úfnum sjó sálarlífsins. Ekki er annað að sjá, miðað við fréttaflutning og væntingar fjöldans að allar stjörnu verði úr heimi hallar fyrir árslok 2016. Guð forði okkur frá að þessi nöturlega heimsendahyggja nái ekki til stjórnusýslumannsins Stones, því ekki megum vér sjá á bak okkar besta og röggsamasta yfirvaldi á næstunni.

Alltaf þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður drepst áfengisdauða gleðst allt umhverfi hans. Og vissulega er hætt við að margir dragi íslenska þjóðfánann í fulla stöng þá hann hverfur á vit feðra sinna í Framsóknarfjóshauginn. Að minnsta kosti hefir frú Ingveldur oft haft á orði að hún vildi að helvítis besefinn hann Kolbeinn væri steindauður og orðinn að maðkahrúgu í stað þess að hafa þennan mannandskota einhverstaðar blindfullann út um hvippinn og hvappinn með buxurnar á hælunum og með heila hommahjörð aftaná sér. Henni finnst sem sé ekkert gamanmála að verka bónda sinn eftir þessháttar gleðskaparferðir. En að hann geti geyspað golunni eins og heiðarlegur maður á borð við Prins og Davíð Bowie, - nei það er af og frá, því á Kolbeini mun sannast að þeir lifa lengst sem lýðum eru leiðastir.

Af hverju eru allir að deyja?