Stórhættulegur leikur

Það kann að vera ódrengilegt að karlmaður fari höndum hreðjar annars karlmanns inni á fótboltavelli fyrir allra augum, en verra væri þó ef þetta hefði verið kvenmaður sem dóninn hefði káfað á. Svona framkoma í drengilegri íþróttakeppni er í senn óhæfa og viðbjóður og verðskuldar rautt spjald. Réttast væri að dæma þennan óprúttna þorpara frá allri íþróttaiðkan um aldur og ævi. Því miður er þetta ekki í fyrsta skipti sem karlkynið gjörist bert að kynferðislegri áreitni, en þau kvikindi ráða víst ekki við sig þegar því býðst dónaleg framkoma.

Þá ber að geta þess að barsmíð á miðvígstöðvarnar er stórhættulegur leikur og getur auðveldlega leitt til þess að sá er fyrir ofbeldinu verður limsbrotnar og ber þess menjar æ síðan. Soleiðislagað kom til dæmis fyrir vin okkar allra, hann Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknamann, með þeim afleiðingum að hann hefir verið hálfvitlaus síðan. Reyndar varð Kolbeinn ekki fyrir sinni limlestingu í knattspyrnu heldur í hörðum villuleik sem lauk með því að frú Ingveldur sparkaði af alefli í blessaðann punginn á honum. Á eftir lá Kolbeinn á spítala með leyndarlim sinn í gifsi og var það honum mikil kvöl og pína því hjúkkurnar og sjúkraliðkerlingarnar gerðu óspart gys að honum og gáfu honum selbita í gifsið svo að sjúklingurinn gargaði og veinaði af sársauka og skelfingu.

Einnig er minnisstætt þegar Brynjar Vondalykt glopraði níðþungu straujárni á trallann sinn. Það var opið brot. Og allri hlógu. Meiri niðurlægingu er vart hægt að hugsa sér. Annars var þetta með straujárnið helber lygasaga. Hið sanna var að Vondalyktin og Indriði Handreður vóru eitthvað að leika sér, eitthvað sem aunginn mátti vita af. En svo fór sem fór. Þessir paurar létu samt óhöpp sín og slysfarir sér ekki að kenningu verða og hafa síðan telft á tæpasta vað í tiltektum sínum óguðlegum.

„Hann sló mig í punginn“