Einkennilegt framferði og annað undarlegt

Ekki veit það á gott, ef satt er, að endemin á alþingi eru farin að þakka í allar áttir og þá einkum og sérílagi sjálfum sér í umræðum um fjárlög. Mér er næst að halda að helvítin hafi komist sterkt jólabrugg og svolgrað það í sig eins og þyrstar hagamýs. Og sjá hann þarna Steingrím, eða hvað hann heitir, sitjandi í hásætinu eins og sjálfsdýrkandi búhnubb; önnur eins háðung hefir vart sést á þingi síðan Steingrímur og þau höfðu Ástu Ragnheiði í hásætinu.

En nú hefir það gerst á núlíðandi jólaföstu, sem allir hafa óttast, að minnsta kosti einn af jólasveinunum hefir fetað í fótspor Grýli og Jólakattarins og lagst í mannát. Það hefir auðvitað lengi þekkst og verið árlegur viðburður, að Grýla og kattarafmánin veiddu sér fólk til matar frá því á miðju hausti og út aðventuna, þó þess hafi skjaldan eða aldrei verið getið í fjölmiðlum og slíku. Það hefir nefnilega ekki þókt viðeigandi að hræða fólk úr hófi með því að bera á borð fréttir af framferði óvættanna. Hinsvegar spryrst gjarna út orðrómur um að þessi eða hinn hafi orðið Grýlu eða Jólakettinum að bráð.

Austur á landi er mikið uppnám og skelfing vegna nærveru umræddra óhræsa og hefir snjöll refaskytta verið gerð út til að freista þess að bægja þeim frá. Uppi í Heiðmörk átti Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður fótum fjöri á launa á dögunum þegar Jólakötturinn veitti honum eftirför. Kolbeinn átti stefnumót þar uppfrá við óhafngreindan aðila þegar kattarandskotinn kom skyndilega úrúr skógarþykkninu og hugðist hremma Kolbein. Sannast sagna var Jólkötturinn ljónheppinn að ná ekki bráð sinni og eta hana, því Kolbeinn er svo baneitraður að Jólakötturinn hefði steindrepist af því að leggja hann sér til munns. Þegar Kolbeinn kom heim til sín skreið hann beint undir rúm og lét þar fyrirberast nötrandi í stinnan hálfan sólarhring, en þá dró Brynjar Vondalykt undan bælinu á annarri löppinni. 

Fullþakkað fyrir í fjárlaganefnd