Dómsmálaráðherra sagði af sér og sendiherra rekinn heim

Gjeir landsliðsþjálfari var svo reiður í dag, að jafna má við reiði nafna hans Haaardý eftir að frjálshyggjan hrundi lóðbeint í hausinn á honum. Þó tapaði Gjeir þjálfari aðeins með einu marki en Gjeir Haaardý tapaði með margra milljarða króna mun og var dreginn fyrir Landsdóm og síðan sendur í snarhasti til New York og gerður að sendiherra Íslands í Bandaríkjum Norðuramríku. Það var sko réttlæti! Annars hefir það verið lenska með okkur að verlauna lúsera og skaðvalda með sendiherraembættum hist og her um veröldina. Þessvegna þykir Íslendingum sendiherraembætti hláleg staða og skammarleg og sendiherra að sama skapi auðvirðileg trúðsfígúra.

Einhvern tíma smöluðu Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur tveimur sendiherrum erlendra ríkja heim til frú Ingveldar og Kolbeins. Þegar leikar tóku að æsast og annar sendiherrann steindauður af áfengisnautn undir borði en hinn sendiherrann orðinn brjálaður og búinn að hringja á lögregluna útaf óvirðulegri framkomu húsráðenda og annarra gesta við hann, voru góð ráð dýr. Hinn óði sendiherra var með mikið og vel snyrt yfirvaraskegg, fyrir nú utan að vera vel klæddur. Þegar þau frú Ingveldur höfðu veður af því að lögreglan var á leiðinni tóku þau sendiherrann og snöru hann niður, rökuðu helminginn af yfirvaraskegginu burt og klæddu hann bæði úr utanyfirbuxunum og nærbuxunum. Þegar lögreglusveitin mætti á staðinn benti Kolbeinn Kolbeinsson húsbóndi henni á hinn hálfrakaða og berrassaða mann og tilkynnti þeim, að þessi náungi væri orðinn geggjaður og sýnilega bráðhættulegur öðru fólki. Lögreglan handtók manninn umsvifalaust og færði hann járnaðann til fóta og handa í dýflissuna.

Daginn eftir fór allt í bál og brand á lögreglustöðinni: Dómsmalaráðherra birtist þar alltíeinu um hádegisbil og heimtaði sendiherrann lausan þegar í stað, því að milliríkjasamband væri í veði og stórþjóð nokkur væri nú þegar farin að brýna kutana og ræsa út orrustuflugvélar til að ráðast á okkur útaf þessum sendiherra. Vakthafandi lögregluþjónar á stöðinni þekktu því miður ekki dómsmálaráðherrann í sjón og tóku til við að hlægja að honum og hóta honum að loka hann inni ef hann hefði sig ekki á brott af sjálfsdáðum. Allt þetta dró þann dilk á eftir sér að lögreglustjórum var vikið úr embætti, vakthafandi lögregluþjónar reknir og dómsmálaráðherra mátt segja af sér eins og ærulaus hundur. Sendiherrann var afturámóti sendur heim og settur í tugthúsið. Þau einu sem ekki sköðuðust af aðild sinni að þessu grófa máli voru frú Ingveldur og Kolbeinn og þeirra fólk. 

Geir brást illur við spurningu mbl.is

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 15.1.2017 kl. 01:40]

Alveg kostulegur! Þér lætur vel að segja lygasögur (þar sem þú lagar veruleikann að vilja þínum) -- rétt eins og öðrum Snæfellingi, honum Pétri Hoffmann Salómonssyni!

[Jóhannes Ragnarsson, 15.1.2017 kl. 10:59]

Það vill nú svo skemmtilega til, að ég og Pétur Hoffmann, að hluta, ólumst upp á sama bæ á Snæfellsnesi, reyndar með hálfrar aldar millibili. Þar er umhverfið frábærlega ævintýralegt og skemmtilegt og hefur áreiðanlega haft áhrif á okkur báða, en við vorum ekkert skildir, utan hvað afi minn, sem ég ólst upp hjá, og Pétur voru fermingarbræður.

En ævisaga Péturs Hoffmanns er ein hin skemmtilegasta sem út hefur homið á Íslandi þó svo að hún taki ekki fram ævisögu séra Árna Þórarinssonar, sem var aðfluttur Snæfellingur.

[Jón Valur Jensson, 19.1.2017 kl. 00:42]

Takk ... og sammála!

[Jón Valur Jensson, 19.1.2017 kl. 02:22]

Og eins og séra Árni hafði sinn góða skrásetjara (kommúnista frægan), þannig hafði Pétur Hoffmann sinn eigin klára söguritara sér við hlið (kommúnista líka).