Frú Ingveldur og Máría Borgargagn voru áratugum á undan Emmu

Það er afskaplega mikið í það varið að brúka olíu á kviðskeggið það verður so náttúrulegt og ræktarlegt eins og þétt safaríkt gras á vallendistúni rétt fyrir slátt. Hráolía smurolía maskínuolía pálmafeitisolía, allt eru þetta áburðarvænar olíur fyrir kviðskegg. Og þegar og ef flatlúsin hefur innreið sína í skóga kviðskeggsins er það steinolía sem leysir vandann og steindrepur innrásarherinn svo rækilega að aungin padda finst á lífi þótt leitað sé með smásjá. En bensín skulu kviðskeggsræktendur forðast að nota, það er bráðeldfimt og ef neisti kæmist að bensínuðu kviðskeggi mundi það brenna til ösku á augabragði.

Frú Ingveldur og vinkona hennar Máría Borgargagn eru þær konur sem mest hafa lagt að mörkum til að fræða aðrar konur og karla líka um olíuburð í nárahár. Þær eru hrifnastar af hörfræsolíu í þessu skyni og mæla einnig eindregið með laxerolíu. Svo rökuðu þær allt kviðskeggið af sér og fleygðu strýinu í pott og suðu sér tevatn af því. Eftir raksturinn herjaði nárafár á þær vinkonurnar með ljótum graftarbólum vessum og ofurkláða. Þá söfnuðu þær aftur kviðskeggi og báru olíur í það þangað til það varð hálfsmeters sítt.

Af framansögðu hljóma fréttir af notkun Emmu Watson á olíu á skapahárin eins og misheppnaður brandari upp úr Fornaldarsögum Norðurlanda því hún er alls engin frumkvöðull á sviði olínotkunar til þeirra þarfa. Frú Ingveldur og Máría Borgargagn voru áratugum á undan Emmu í þessum vísindum. 

Notar olíu á skapahárin