En þá var það náungi af zúlúkaffakyni

Ef einhver verðskuldar að vera kölluð ,,óttalausa stúlkan" þá er það frú Ingveldur því jafn högrökk mannsekja er hvurgi til á byggðu bóli. Til marks um hugprýði hennar var til þess tekið þegar hún hopaði hvergi þegar Kolbeinn eiginmaður hennar var haldinn tveimur illum öndum í einu. Þessi tvöfalda andsetnig Kolbeins fylgdi í kjölfar þess að bersyndugt konuræxni kendi honum krakka sem hún ól svo gott sem upp úr þurru; honum gramdist að konufjandi þessi gerði launkunningsskap þeirra opinberan á svo skammarlegan hátt. En upp úr þessari raun Kolbeinn að tala tungum þegar síst varði og gufa og græn froða gekk upp af vitum hans. Í verstu köstunum sókti hann að eiginkonu sinni, frú Ingveldi, með ýmsum vopnum, svo sem eins og búrsaxi, skaröxi, gítarstreng og lurki.

Einna leiðinlegast þókti frú Ingveldi Kolbeinn maður hennar tók sig til að talaði tungum við einhverjar ósýnilegar persónur. Þá var orðbragð hans svo hroðalegt að engu var líkara en að viðmælendur hans væru ekki minni náungar er Djöfullinn sjálfur og afturganga Adólfs Hitlers og væru þeir að leggja á ráðin hvurnig þeir ættu að myrða frú Ingveldi á sem kvalafyllstan og sóðaleganstan hátt. Um leið og Kolbeinn átti samtal við Myrkrahöfðingjann og hans kærustu meðreiðarsveina fór allt á tjá og tundur í kringum þá; dauðir hlutir tókust á loft; rok með brunagaddi brast á; ógeðugur vökvi, glíkur þvagi, spýttist út úr steynsteiptum vegg í stofunni.

Gegn öllum þessum skelfilega óþvera réðst frú Ingveldur með berum höndunum, hrakti Djöfulinn á flótta og sló Kolbein í öngvit. Að lokum tók frú Ingveldur til bragðs að kynna sér svartagaldur og tókst með galdrastafnum ,,nábrókarfáfni" reka hina gjörspilltu anda út af Kolbeini og til síns heima. Eftir sat Kolbeinn með meðlagskröfu frá einhverri ljótri hrokkinskinnu sem hélt því fram að hún hefði alið honum barn. Seinna kom í ljós að faðir barnsins var ekki Kolbeinn, enda er hann ónýtur til getnaðar, heldur ókunnugur maður af zúlúkaffakyni sem barst hingað til lands með súrálsflutningaskipi og hafði fengið að bregða sér í land í einn sólarhring.   

Flykkjast að „Óttalausu stúlkunni“