Hátíðarhöld og frásögn af skátum

Það er nokkuð til í því að veðrið hafi ekki hindrað svokölluð ,,hátíðarhöld" í dag. Því er nú ver. Ef það eru hátíðarhöld að glápa á skáta norpandi með fána í lúkunum þá verður mönnum flest til skemmtunnar. Hinn dularfulli þjóðflokkur, ,,skátar" er auðvitað kapítuli út af fyrir sig. Með mörgum þjóðum eru skátasögur næsti bær við glæpasögur, enda hafa skátarnir, eftir öllum sólarmerkjum að dæma, sitthvað sérkennilegt á samviskunni. Í eina tíð var uppi orðrómur þess efnis, að hópur skáta í Reykjavík hafi farið marsérandi, ásýndar eins og herdeild úr Hitlirsæskunni, alla leið vestrá Snæfellsnes og sett sig þar niður uppi á fjöfarinni heiði. Þaðan gerðu skátarnir út ránsferðir niður í byggð og þóktu strax hinn versti vágestur þar að mati heimamanna.

Þó var mál manna þar vestra, að út yfir alla þekkta þjófabálka þar um sveitir, hefði verið sá hvimleiði siður skátanna að ganga örna sinna við útidyr manna. Tveir snæfellskir bædur báru skátum á brýn að hafa tekið hunda þeirra af lífi, annan með skátahníf, hinn með boga og ör. Þann tíma er skátarnir höfðust við á heiðinni er talið að þeir hafi brotist inn og stolið á yfir 40 stöðum, aðallega matvælum svo sem smádilkum á fæti sem og hænsnfuglum, einnig ýmiskonar áhöldum til gaðryrkjustarfa. Að lokum komust skátarnir inn í bækistöð alræmdasta bruggara héraðsins; frá honum stálu þeir á milli 50 og 100 lítrum af fullsoðnum landa.

Þegar skátarnir höfðu dröslað hinu þjófstolna og forboðna áfengi upp á heiði hófst ógurlegt skátafyllirí með varðeldi, skátasöngvum og gítarslætti. Timbrinu í varðeldinn höfðu þeir að sjálfsögðu stolið líka. Þegar bruggarinn var þess var að hluti af framleiðslu hans var af þjófsvöldum á brott kallaði hann saman hóp vaskra drengja, sem lagði á heiðina vopnaðir bareflum og haglabyssum. Þegar bruggarinn og menn hans komu að skátunum var gleðskapur þeirra kominn út í öfga með sóðalegum samræðislegum tilburðum og kynvillu. Nú, það skipti auðvitað aungvum togum og heimamenn ráku skátana, blindfulla og vitlausa, á hamslausan flótta og linntu ekki eftirförinni fyrr þeir höfðu komið skátunum suður fyrir sýslumörk Snæfellsness. Þar tóku Mýramenn við skátunum og gerðu þá að þrælum sínum fram að veturnóttum. 

Veður hindraði ekki hátíðarhöld